We keken uit het raam van de auto en zagen de grauwe dag. We stoorden ons daar niet aan, we zaten lekker warm binnen in de auto. Voor ons lagen op het dashboard onder de voorruit frieten, cola en twee dozen met burgers. En mayonaise, die vergat ik bijna. Al het eten stond hopeloos schuin. Oppassen dus. Dit was slecht, heel slecht. Niettemin waren we klaar om aan te vallen. We konden niet langer wachten, het knorde in de maag. We namen een hap.
Eind augustus reisde ik naar Washington DC voor de ‘Celebration of Life’ van mijn overleden neef John (klik hier voor de blog over John). Na deze bijzondere bijeenkomst, reisde ik naar Atlanta, waar ik mijn echtgenote ophaalde om samen naar vrienden in South Carolina te gaan. Met een gehuurde Mustang Covertible reed ik in zuidelijke richting over de Blue Ridge Parkway.
Voor de Boekenweekschrijfwedstrijd afgelopen maart, schreef ik een kort verhaal. Vervolgens verzamelde ik de afgelopen maanden al mijn moed en nu post ik het verhaal in mijn blog, voor u, waarde lezer, om er kennis van te nemen. Overigens won ik niet, dat wilt u ook vast weten. Dat was niet verwonderlijk, niet alleen waren er meer dan 800 inzendingen, het was de eerste keer dat ik aan zoiets meedeed. Voor mij was in dit stadium meedoen belangrijker dan winnen. Het was spannend.
Helaas heb ik geen feedback gekregen, dus ik heb geen idee of het een goed verhaal is/was.
De opdracht was een verhaal te schrijven waarin familie het onderwerp was. Dat was het thema van de Boekenweek 2024. Het mocht maximaal 500 woorden lang zijn. Dat is mij gelukt, op de kop af, al was dat niet eenvoudig. Ik schreef over ‘de koude kant’ van de familie.
Hier volgt het verhaal:
Lees verder Kort verhaal
Mijn volle neef John Harrington is overleden. In maart kreeg ik bericht dat bij hem een hersentumor was ontdekt en dat de doktoren hem twaalf maanden gaven. Het werden er slechts vier. De tumor was dermate agressief dat het vrij snel gebeurd was.
Voordat de behandeling begon, kwam hij nog één keer naar zijn geliefde streek in Frankrijk, de Vendée, alwaar ik hem eind maart opzocht.
Gisteravond, 17 juli, is Kaat geboren! Dochter van mijn zoon en zijn vriendin. Moeder en kind maken het goed, zoals dat heet. Dus dit is fantastisch nieuws!
Het is zo leuk dat mijn zoon nu dan toch eindelijk vader is geworden, min of meer tegen wil en dank en mijn indruk is dat hij het fantastisch vindt. Natuurlijk vindt hij dat.
Lees verder Kaatje is geboren!
In de categorie Mijn werkzame Leven gaat mijn loopbaan verder. Eerdere blogs gingen over mijn tijd bij Shell/Billiton (1982 – 1987), in 1981 de MBA business school IMD in Lausanne. Daarvoor over weegschalen fabrikant Van Berkel (1978 – 1980). Nu is het tijd voor deel 5 en slot van mijn periode bij Shell. Het is 1989.
Uit de vorige blogs over mijn tijd bij Shell werd duidelijk dat het einde van mijn Shell tijd in zicht kwam. Daar kon ik niet omheen. Al eerder schreef ik het het overschrijden van de drempel van het Shell gebouw aan het Hofplein in Rotterdam, aanvoelde als het einde van mijn Shell periode, het was onafwendbaar. Het zou toch nog anderhalf jaar duren.
Al sinds de inval van Rusland in Oekraïne, in februari 2022, loop ik met het idee rond om eens stil te staan bij de persoon die vijftien jaar daarvóór die inval min of meer voorspelde. Ik heb het over Halbe Zijlstra, oud minister van Buitenlandse Zaken (2017 – 2018) in het kabinet Rutte III.
In de categorie Mijn werkzame Leven gaat mijn loopbaan verder. Eerdere blogs gingen over mijn tijd bij Shell/ Billiton (1982 – 1987), de MBA business school IMD in Lausanne (1981). Daarvoor over weegschalen fabrikant Van Berkel (1978 – 1980). Nu is het tijd voor deel 4 van mijn periode bij Shell.
Mijn periode bij Shell Nederland besloeg het grootste deel van de jaren tachtig. De ‘muur’ was nog niet gevallen, Reagan, Thatcher én Gorbatjov maakten de dienst uit in de wereld (en, vooruit, ook Mitterand. En als ik Mitterand noem kan ik ook niet om Helmut Kohl heen en onze eigen Ruud Lubbers. Allemaal jaren tachtig).
Mijn tijd bij Shell Nederland was een niet zo gelukkige, in meerdere opzichten, ik blogde er al eerder over. Zo vertelde ik dat ik door mijn stap, na vijf jaar Billiton, terug naar Shell mijn Billiton netwerk kwijt was, weer met schoolverlaters aan de slag moest, er teveel Economische Bureaus in de Shell toren aan het Hofplein in Rotterdam actief waren en nog een paar zaken. Het beviel mij allerminst. Dus begon ik ‘om mij heen te kijken’.
Eerst iets over het werk op de afdeling zelf. Er werd immers ondanks alles ook gewoon gewerkt.
Enkele zaterdagen geleden was het weer eens zover. We gingen naar het theater. Dat is op zich niets bijzonders, we doen dat wel vaker. Wat bijzonder was, deze keer ging het om ballet en wel in het nieuwe danstheater van Den Haag, het kortgeleden geopende Amare. Ik wilde het theater graag van binnen zien en dan zul je eraan moeten geloven, het wordt een balletavond.
Het doel van onze huwelijksreis eind 2022/begin ’23, is Barbados, een Caraïbisch Eiland. De dag na Kerstmis vertrekken we. De tram en trein naar Schiphol, die ik heb uitgezocht, blijken geannuleerd. Gebrek aan conducteurs. Lekkere start!