Al eens eerder blogde ik over een near miss, een bijna ongeluk. Zie mijn blog ‘Een near miss’ tijdens het zeilen op de Solent. Het linkje staat onderaan deze blog.
Nu een relaas over een avontuur uit mijn vroege jeugd, toen de watersport mij nog onbekend was: onze caravan vakanties.

Avontuurlijk

Mijn vader liep, avontuurlijk als hij was, voorop met allerlei vormen van vakanties. Zo werden wij als baby meteen al naar de camping meegenomen. Campings in de jaren vijftig waren natuurlijk in geen enkel opzicht met die van nu te vergelijken. Het was terug naar de natuur, puur overleven met bijna geen comfort. Er waren geen wc’s, geen campingwinkels, je was volledig op jezelf aangewezen. Kamperen werd ons zodoende met de paplepel ingegoten.

Caravan

Na een aantal jaren kocht mijn vader een caravan, ik was toen zes jaar oud. Meestal gingen we naar Duitsland of Frankrijk, tijdens de paasvakantie, met Pinksteren en met de Grote Schoolvakantie. Overal waar we kwamen hadden we bekijks. Vooral als we in een stad stonden, langs de straat of op een plein, om bijvoorbeeld even te lunchen, zagen we altijd kinderen vanuit de straten en steegjes naar ons gluren.

Helling

Maar op een dag ging het bijna mis. We reden een helling af, ik weet niet of het Frankrijk of Duitsland was, maar in ieder geval ergens in het heuvelachtige buitenland. Het was een stijle helling, een tweebaansweg met aan weerszijden bomen. Ik bespeurde onraad. Waarschijnlijk was mijn moeder aan het gillen. Ook hoorde ik mijn vader achter het stuur roepen dat hij hoopte dat hij (de caravan) niet de bomen zou raken.

Als een wilde

Ik keek achterom en zag de caravan als een wilde heen weer slingeren. Van links naar rechts en terug en inderdaad van boom naar boom. Ik schrok me een hoedje! Ik kan me niet meer herinneren of de auto – een Volkswagen Kever – ook slingerde of schuivers van de ene kant naar de andere maakte. Ik herinner me dat ik diep onder de indruk was. Ook al kon ik wat er gebeurde misschien nog niet ten volle doorgronden, het feit dat mijn ouders op zijn zachts gezegd onrustig waren, maakte mij ook onrustig. Op enig moment waren we beneden en stopte mijn vader de auto. Hij zei uiterst rustig tegen mijn moeder en ons kinderen ‘zo jongens, dat scheelde niet veel!’ Dat kwam vooral omdat er gelukkig geen tegenliggers bleken te zijn geweest en ook had de caravan de bomen niet geraakt. Enfin, zoiets vergeet je niet gauw.

Later

Toen ik ouder was en zelf achter het stuur van mijn auto zat om met vakantie te gaan,  heb ik wel eens in Noord-Frankrijk onderaan een helling van de snelweg totaal verwoeste caravans aangetroffen.

Mistroostig kijkende mensen erbij. Kennelijk was hun caravan ook gaan slingeren maar met een minder gelukkige afloop.

‘The tail wagging the dog’

Het blijkt dat als de caravan verkeerd geladen is en niet goed qua gewicht op de auto drukt, een the tail wagging the dog situatie kan ontstaan. De aanhanger stuurt dan als het ware de auto. Met alle gevolgen vandien.

Klik hier voor de eerdere blog over een near miss (1).