In deze rubriek verhaal ik over de bijna ongelukken (near misses) die mij met mijn avontuurlijke vader overkwamen. Deze keer niet echt levensgevaarlijk, maar toch wel erg spannend: wier in de schroef! Hier volgt het relaas.

Toen ik een jaar of tien was, kocht mijn vader zijn eerste boot: een Waterland kruiser van ruim zeveneneenhalve meter. Een motorboot dus. Hij wilde liever zeilen, maar begreep dat je eerst enige ervaring op het water op moest doen, alvorens het echte werk kon beginnen. De verkoper zei het zo: “meneer De Soet, u gaat nu zeebenen krijgen”. Motorboot of niet, ik vond het prachtig.

Terzijde: Beatle-kuif

We kochten de boot van een familie wiens zoon bereid was ons een dagje instructie te geven. Terzijde: deze jongen, een paar ouder dan mijn zus en ik, had een beatle-kuif! Het was 1964 en The Beatles waren net breder bekend geworden, dus ook bij ons. Dat was spannend!

Mijndense sluis

Na deze instructie-dag waren we op onszelf aangewezen. De boot laag aan de Eerste Plas van de Loosdrechtse Plassen, de vakantie was begonnen en het woei hard. We zouden tenminste drie weken op de boot doorbrengen. Fantastisch! Dit was nog eens wat anders dan kamperen.

We voeren naar de Mijndense sluis aan het eind van de Drecht, toen nog een piepklein sluisje met lastige een bocht erin. Vandaar voeren we de Vecht op. De sluis was onze eerste sluis en het viel niet mee. Ik weet niet meer wat er allemaal fout ging, het resultaat was toen we er eenmaal door waren, dat mijn vader zei dat we niet meer terug zouden gaan.

Wier

We voeren over de Vecht naar Muiden. Ook daar gingen we door de sluis. Het ging al een stuk beter. Mijn vader zei dat hij graag naar Amsterdam wilde.  Zou het niet prachtig zijn Amsterdam vanaf de waterkant te zien en te beleven? We moesten daartoe over het IJsselmeer varen. Mijn moeder wilde dat niet. Er werd een compromis gesloten, waarbij mijn vader zijn zin kreeg om over het IJsselmeer naar Amsterdam te varen, maar alleen op voorwaarde dat we – zo had mijn moeder bedongen – land zouden blijven zien. Dus voeren met nogal wat wind naar Amsterdam vlak onder de zuidkust, gelukkig aan de hogewal . Het bleek er nogal ondiep – later leerde ik dat dit het Muiderzand was – waardoor we door veel wiervelden voeren. Dat werd gaandeweg zo erg, dat we niet meer vooruit kwamen. Het wier had zich in de schroef vastgezet. Wat te doen? Mijn vader besloot uiteindelijk overboord te stappen om het wier uit de schroef te snijden. En zo zagen wij hem in zijn zwembroek met een mes tussen de tanden overboord stappen en vervolgens het wier rondom de schroef verwijderen. Daarna konden we weer verder. Ik vond het spannend! Kun je je voorstellen, je vader overboord met een mes tussen zijn tanden? Wat een heldendaad!

Later vernamen we dat je in zo’n geval de motor een paar keer vooruit en achteruit moet laten slaan en dan valt het meeste wier van de schroef af.

Drie weken later voeren we op weg naar huis weer de Mijndense sluis in. Het ging goed, we waren ervaren, we hadden ‘zeebenen’.