Onlangs vierden we de 91-ste verjaardag van mijn moeder. Inmiddels is dat niet meer een gewone happening waarbij hele familie bij elkaar komt. Dat kan ze niet meer aan, ze raakt ervan in de war. Dus treffen we elkaar – de familieleden – buiten haar om in een restaurant in de buurt.

Kleine groepjes

Vandaaruit vertrekken er steeds groepjes van twee maximaal drie personen, meestal een gezin, naar mijn moeder om daar op de koffie, de thee of de borrel te komen. Iedereen neemt wat mee. Degene die geen ‘dienst’ hebben, treffen elkaar als gezegd in het restaurant en daar is het een gezellige boel.

Schema

Zes jaar geleden zijn we met dit schema begonnen: allemaal bij elkaar gezellig bij mijn moeder bleek niet meer te kunnen, dus heeft mijn oudste zuster een schema opgesteld. Iedereen moest zich er aan houden, alhoewel na verloop van tijd werd toegestaan dat we ruilden. Wij, de anderen, vonden het schema hilarisch, maar het moet gezegd, het werkt uitstekend. Er kwam structuur in de ontmoeting, iedereen wist waar hij of zij aan toe was, het verloopt op rolletjes. Het heeft ons nader bij elkaar gebracht. Mijn moeder weet van niets.

Mantelzorg

Samen met mijn twee zusters verzorgen wij sinds ongeveer vijf jaar onze oude moeder. Ik meen dat zoiets mantelzorg wordt genoemd. Ieder van ons heeft een taak, een taak die het beste bij het gezinslid past. Mijn oudste zuster noem ik gekscherend ‘projectleider’. Met strakke hand dirigeert ze mij en mijn andere zuster, met overigens de beste bedoelingen – laat dat gezegd zijn – naar het vooraf bepaalde doel: mijn oude moeder zo lang mogelijk te verzorgen en vooral thuis in haar eigen omgeving te laten verblijven.

Keukentafel gesprek

Dus het doel en de subdoelen zijn gesteld, actielijstjes zijn gemaakt, van tijd tot tijd hebben we overleg en sturen we bij. We hebben zelfs al een heuse video conference call gehad. Mijn zuster heeft, als gezegd, de overall coördinatie, waar ook het zogeheten ‘keukentafel-gesprek’ met de gemeente bij hoort. Dat heeft tot de nodige verklaringen en eigen bijdragen geleid. De afspraken met doctoren, tandartsen, ziekenhuizen, verzorgers en andere in deze wereld opererende mensen hebben we allemaal gehad.

Auto verkocht

Mijn moeder wordt meestal door ons gebracht en gehaald  en vooral wordt er toelichting gegeven wat er staat te gebeuren of zojuist gebeurd is. De belastingen worden gedaan, contacten met de bank namens haar onderhouden, informatie gedeeld, rekeningen gecheckt en betaald, de eindeloze stroom goede doelen in banen geleid, enzovoort.

Ook moest ik voor een identiteitskaart zorgen toen het rijbewijs verliep en wij kinderen het onverantwoord vonden het te verlengen. De auto heb ik daarna verkocht, met kopie deel iii wat aanvankelijk natuurlijk nergens te vinden was. Het gasfornuis werd afgesloten, er kwam een elektrische kookplaat voor in de plaats. Al deze zaken gingen niet zonder slag of stoot: mijn moeder verzette zich hevig tegen deze veranderingen. Vooral deze twee voorbeelden, de verkoop van de auto en het afsluiten van het gasfornuis vielen helemaal niet in goede aarde.

Maar het resultaat is er: mijn oude moeder woont nog steeds thuis!