Ballet heeft niet zo mijn voorkeur. Maar sinds lange tijd ging ik laatst weer eens naar een balletvoorstelling. Dat kwam, omdat we maandelijks met een theatergezelschap naar een van de Haagse theaters gaan, variërend van de Koninklijke Schouwburg, Diligentia, de Anton Philipszaal tot het piepkleine theater Pepijn. Door naar al die theaters te gaan, varieert wat we zien eveneens, namelijk van toneel, cabaret tot muziek en dit keer dus ballet. In het Lucent Danstheater. Daar treedt het wereldberoemde Nederlands Dans Theater op. Dus wat je krijgt voorgeschoteld is van hoge kwaliteit, in alle objectiviteit.

Enfin, wij er naar toe. Eerst eten we gezellig met drie andere theatergangers in de buurt, maar daarna moeten we er toch echt aan geloven. Er zijn drie stukken met daar tussen twee pauzes. Dat heb ik al snel door.

Het eerste stuk begint. Ik vraag mij af hoe ik de tijd door ga komen. Ik bedenk me dat de dansers iets uitbeelden, maar ik heb geen idee wat. Als ik dat nou eens probeer te raden. Goed idee! Dan laat mijn intuïtie het werk doen. Oké, ik ga aan de slag.

Wat in mij opkomt is dat er een storm wordt uitgebeeld, sommigen dansers zijn de bomen en andere de bladeren. Ze bewegen zich afhankelijk van de windsterkte harder of minder hard heen en weer. Nu ik dit eenmaal bedacht heb, laat de gedachte me niet meer los en zoek ik steeds weer bevestiging. De tijd vliegt om.

Het tweede stuk kom ik op deze manier ook goed door. Maar het derde stuk is anders: dat grijpt mij helemaal. Om twee redenen: er is een muur midden op het toneel gebouwd en die begint op enig moment te draaien. Om zijn as. Hij draait voortdurend rond over de grond en redelijk snel, met de klok mee. De dansers dansen er omheen, ze moeten op hun hoede zijn niet door de muur geraakt te worden. Iedere keer als de muur tijdens haar ronde korte tijd evenwijdig aan de achterwand van het toneel is, blijken er op wonderbaarlijke wijze dansers te verdwijnen en te verschijnen, zonder dat je deuren of openingen ziet. Het lijkt wel een goocheltruc. Het houdtmij bij de les. Mijn intuïtie heb ik even niet meer nodig.

De tweede reden is dat de muziek van Bach wordtgespeeld. Kom Süsser Tod. Daar heb ik in 2012 over geblogd, omdat ik het zo prachtig stuk vind. Het beschrijft de aanstaande dood en de acceptatie ervan in een paar regels. Briljant geschreven. In der Beschränkung zeigt sich der Meister. Hoe beknopter hoe knapper. Het is van een immense schoonheid. Het balletstuk heet dan ook: Acceptance Of The Inevitable.

Kortom, het is, after all, een welbestede avond.