In de categorie ’Mijn werkzame leven’:

Eerder blogde ik al over mijn MBA jaar in Lausanne: over de toelating, over de studie, de modules, de sociale activiteiten eromheen, de partners. Dit keer gaat de blog over het job hunting proces, het sluitstuk van het MBA-jaar.

Job Hunting

Tegen de zomer kregen we het ‘vak’ job hunting. We leerden wat te doen en na te laten bij job interviews en hoe te scoren. We maakten ons resumé, een samenvatting van het cv, dat in een boek met resumés van alle classmates werd gebundeld en de hele wereld over ging. Met succes: de eerste job interviews had ik al meteen gedurende de zomer, middenin het studiejaar.

Zo kwam ik te spreken met Bain & Co, een consultant firma á la McKinsey. Ik sprak met de man over mijn arbeidsverleden, hoe kortstondig ook. Ik vertelde over Van Berkel en haar onvermogen zich aan te passen aan de veranderende wereld: een hele grote kwaliteitsnaam, wereldwijd, op het gebied van mechanische weegmachines, in korte tijd volledig ingehaald door de opkomst van electronica. 

IJkwaardig wegen

Ik vertelde hem dat jarenlange ervaring ertoe had geleid dat Van Berkel hele goede, betrouwbare en ‘ijkwaardige’ weegschalen produceerde. Vooral dat ‘ijkwaardige’  had het nodige om het lijf: de schaalverdeling  was zodanig opgezet dat gegeven het maximaal te wegen gewicht, de onderverdeling op de schaal een ijkwaardig percentage uitmaakte.

Bijvoorbeeld (dit vertelde ik hem allemaal niet, te veel detail, maar voor deze blog misschien wel leuk): een weegbereik van 30 kg wordt in 3000 schaaldelen van 10 gram onderverdeeld. Was de schaal een weegbrug tot honderd ton, dan was de schaalverdeling honderd kilo. De juiste getallen en verhoudingen weet ik nu niet meer precies. Er zullen lezers van vooral de Van Berkel kant zijn, oud collega’s in feite, die over mij heen zullen vallen en zeggen dat deze verhoudingen niet kloppen. Mijn antwoord daarop is dat voor ‘arguments sake’ het ijkwaardige gewicht drie procent of meer van het maximale gewicht is. En dit overigens allemaal terzijde.

Een andere wereld

Ik vervolgde dat Philips en de Japanners eind jaren zeventig op de weegschalenmarkt verschenen en kans zagen met hun elektronica niet drie procent ijkwaardig te wegen, maar met slechts één procent of minder. Het resultaat was, zo vertelde ik de man van Bain & Co, dat de ‘business definition’ van Van Berkel niet meer klopte: van de markt van mechanica waren ze ineens in een voor hun geheel nieuwe wereld van electronica terecht gekomen. Een wereld met volledig andere spelregels, partijen/concurrenten, conventies, enzovoort. Ga daar met je tachtig-jarige kwaliteitsbedrijf in de jaren zeventig, met al zijn ouderwetigsheden, zoals zelfgenoegzaamheid, veertig-jarige dienstverbanden, een echte oude, naar binnen gekeerde wereld, maar eens aan staan. Het is dan ook niet gelukt: Van Berkel is in decennia daarna diverse malen overgenomen en nu onderdeel van Avery/Berkel. De opgebouwde kwaliteitsnaam was echter zo sterk, dat de naam nog steeds voortleeft en in winkels te zien is.

Andere ideeën 

De man van Bain & Co was onder de indruk. Ondanks mijn geringe ervaring, bood hij mij een baan als consultant aan. Ik had echter mijn eigen, andere ideeën en wees hem af: ik wilde in een ‘echt’ bedrijf werken en niet als adviseur. Vele job interviews volgden waarvan de meeste, gegeven mijn net verworven MBA achtergrond, succesvol. Uiteindelijk besloot ik voor Shell te gaan werken.