Een van mijn partner’s aandachtspunten voor mij is, zo laat ze mij geregeld weten, dat ik me in de stad minder aan andere mensen zou moeten storen. Ze heeft daar een punt. Ik kan er niet omheen. Op koninklijke wijze erken ik mijn zwakke punt. Niettemin heb ik ook wel een beetje gelijk (vind ik): de mensen lopen in de weg, ze lopen te langzaam, ze slenteren, steken zo maar de stoep over, staan op de meest ongelukkige momenten ineens stil, op de hoek van de straat bijvoorbeeld, alsof ze alleen op de wereld zijn. Vooral destijds toen we in Amsterdam woonden was het echt een ding .

Bij de kassa

Ook bij de kassa staan mensen te stuntelen – ik heb daar al eens over geblogd. Met de fiets erger ik me overigens veel minder en in de auto merkwaardigerwijs nauwelijks. Maar te voet op straat en ook in winkels vind ik het verschrikkelijk. Ik heb altijd een hoog tempo, een city pace noem je dat geloof ik, en al die slenteraars werken op mijn zenuwen.

Slecht voor het hart

Niettemin heeft mijn partner als gezegd een punt. Een oude vriendin van mij had als reactie op bovengenoemde, eerdere blog over ergernissen bij de kassa al laten weten dat deze ergernissen slecht voor je hart zijn. Mijn partner heeft overigens niet zoveel recht van spreken, want zij kan er ook wat van, vooral in de auto: “Vooruit oud lijk, schiet eens op!” Enfin, ik ken de uitdaging: wat zegt deze ergernis over jou, zie het als een kans jezelf te analyseren, een beter mens te worden en er sterker uit te komen. Nog een koninklijke erkenning: ik ben daar nog niet aan toegekomen 🙂

Zonnige wereld

Maar ik heb er wat op gevonden! Als ik mijn gezicht in een glimlach trek, een permanente glimlach, dan ziet de wereld er niet alleen zonniger uit, maar ook de ergernissen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Dat gaat vanzelf. Het enige dat je hoeft te doen, is de glimlach op je gezicht zetten! Als ik eraan denk en ik zet de glimlach op, werkt het meteen. Dat geldt dus ook voor andere situaties, bijvoorbeeld boosheid, een slecht humeur, bitterheid, frustratie, enzovoort.

Dus, zo zeg ik tegen mijzelf, denk eraan om dat te doen zodra je, ik dus, op straat loopt. Of in de winkel, of staand voor de kassa. En die ergernissen analyseren, nou ja dat komt nog wel!