Om negen uur vervoeg ik me bij het Dag Centrum van het Haga Ziekenhuis aan De Leyweg in Den Haag. Ik word opgenomen voor een neus-en voorhoofdholte operatie. Ik meld me bij de balie op de twaalfde etage, het zogeheten Dag Centrum. Het is gelukkig makkelijk te vinden. Ze gaan meteen met me aan de slag: mijn bloeddruk wordt gemeten, een ecg scan gemaakt en bloed afgenomen. Ik word naar een bed gebracht, zo’n echt ziekenhuisbed, met allemaal knoppen, stangen en een tv er boven. Ik moet mij verkleden en een speciale ziekenhuis pyjamajas aantrekken, een jasje waar je van voren je armen insteekt en het achter bij de nek moet vastklikken. Ik moet een uurtje wachten, dus lees ik de krant op de iPad, werk mijn journaal bij en lees mijn e-boek. Alles digitaal, zo wil het graag hebben.
Om half elf precies wordt ik met bed en al weggereden, de lift in, naar de derde etage. De man die mij rijdt, moppert. Ik zeg ja en nee op de momenten dat hij dat van mij verwacht.
Naar de OK
De tocht eindigt bij de OK Voorbereiding, zo noemen ze het. Het is er een drukte van belang. Het doet me denken aan een garagebedrijf. In plaats van auto’s zijn het bedden. Overal nissen met bedden en patiënten erin. Er lopen heel veel mensen rond, vrouwen en mannen, met blauwe pakken en lopend op oranje of roze klompen. Speciale haarmutsjes op en medische mondkapjes. Ze zijn met veel en ze zijn druk. Ook ik word in een nis gereden en ga een infuus aan mijn linkerhand krijgen. Het wordt aangelegd door een co-assistent, een beginneling dus, als ik het goed heb begrepen. Ik moet toestemming geven dat het aanleggen van dit infuus door iemand in opleiding zal worden gedaan. Welke ik geef omdat ik deze jonge knul ook graag de kans geef het vak te leren. Zijn bewegingen staan onder strakke leiding van een aardige verpleegster. Zij voert het woord en geeft instructies. Vlak voordat hij het prikkertje inbrent, begint hij met zijn hand te trillen. Ik zie het allemaal aan. Ik waarschuw de vrouw voor mijn flauwval neigingen in dit soort gevallen en inderdaad gebeurt dat, bijna. Ik geef aan dat het niet goed gaat, ze zien het aan mijn inmiddels bleke gezicht. Het is meteen alle hens aan dek. Mijn bloeddruk daalt tot 29, hoor ik ze zeggen. Het lijkt even paniek. Maar het loopt goed af. Ik hoor ze elkaar bedanken voor de snelle en onderlinge hulp.
Daarna maak ik nog mee dat ik op een ander bed wordt gelegd. Het is een erg smal bed. Ik val er bijna van af. Ze brengen steunen voor de armen aan. Weer word ik weggereden, dus achteraf denk ik, uit de Voorbereidings-OK naar de OK. Mijn entree daar maak ik niet meer mee. Het zal inmiddels elf uur zijn, keurig op schema.
Weer wakker
Rond half een word ik wakker gemaakt. Ik ben groggy en zak voortdurend weer weg. Ze vragen hoe het gaat, ik steek een duim op. Spreken gaat haast niet. Ze hadden van te voren gezegd een buis in mijn keel te gaan steken. Om te ademen. Gelukkig heb ik dat allemaal niet beleefd. De buis was er al weer uit. De rest van de dag blijf ik hees. Ze hadden me daar al voor gewaarschuwd. Of ik wat wil. Ik teken in de lucht een ‘w’ van water. Ze begrijpen het.
Een gevoel van dankbaarheid vervult me, dat ik weer bij ben en dat het achter de rug is.
Terug in het Dag Centrum
Ze rijden me terug. Ik maak het slechts deels mee, zo slaperig ben ik nog. Terug in het Dagcentrum, wissel ik slapen met wakker worden af. Ze vragen me wat ik wil eten. Ik krijg twee boterhammen met oude kaas. Heerlijk! Honger maakt rauwe bonen zoet. Ik probeer de tv terminal boven mijn bed uit. Dat kan ik toch niet laten, zo’n ding aan de praat te krijgen. Ik kijk wat tv, maar val steeds weer in slaap. Ik suf nog wat door totdat de verpleegster zegt dat ik mij kan gaan aankleden. Vanaf drie uur kan ik worden opgehaald.
De KNO Specialist komt nog even kijken. De operatie is geslaagd, zegt ze. Ze vertelt erover. Ik kan gelukkig morgen al terugkomen om de watten uit mijn neus te laten verwijderen. Dat is een prettig vooruitzicht, met het oog op de moeilijke nacht: ademen door de mond tijdens het slapen. Dat hoeft nu gelukkig slechts één nacht en niet een heel weekend lang!
We gaan naar huis. We stoppen even bij de apotheek in het ziekenhuis voor enkele medicijnen en weg zijn we. Opgelucht!