Dit is de tweede blog in een reeks van vijf over het het Verpleeghuis waar wij, kinderen, mijn moeder in hebben laten opnemen.
In de week voordat mijn moeder naar het verpleeghuis zou gaan, ging ik alvast even kijken, de maten opnemen en een paar meubeltjes brengen. De kamer is vierenhalf bij vier, met een aparte, redelijk ruime badkamer en een gangetje met kastenwand. Ik schrok van deze geringe omvang. Zou ze hier kunnen leven, komende van haar ruime appartement in Zeist. Het appartement waarvan ze claimde altijd zo gelukkig te zijn omdat het als een goed zittende jas paste.
Gezellig maken
Veel kan er niet in, temeer daar er een nogal groot ziekenhuis-achtig bed in staat. Dat wordt tezamen met twee stoelen door de instelling geleverd. Het geheel stemde mij somber. Hoe gingen we dit doen? Moesten we het wel doen? Zouden we het hier net zo gezellig kunnen maken zoals in haar huidige huis? Wellicht met wat spulletjes van huis, spulletjes waar ze aan gehecht is. Foto’s, schilderijen, stapeltjes papier?
Mijn moeder zou hier vierentwintig uur professionele zorg hebben, wat vooral met het oog op de nabije toekomst van groot belang voor haar zal gaan zijn. Enfin, niet gedraald, aan de slag.
Huiskamer
Ik liep langs een ‘huiskamer’ – er zijn er drie: Amalia, Alexia en Ariana – de oudjes die er zitten, doen een spelletje, kijken voor zich uit, praten in zichzelf, zingen, of zijn weggedommeld. Mijn moeder gaat dit niet leuk vinden, dat weet ik nu al. Tjonge, wat doen we haar aan!
Gesloten afdeling
Als ik met alles klaar ben, loop ik terug naar de lift. Ik was gewaarschuwd dat ik niemand van de bewoners met me mee mocht laten gaan, op weg naar beneden. Dat begreep ik wel, het was immers een gesloten afdeling. Ik stond te wachten. De lift kwam en ja hoor, daar was ineens een oudere heer die zei dat hij mee zou gaan.
“Wacht op mij!” riep hij en stapte de lift in
“Nee, u mag niet mee,” zei ik en duwde hem de lift weer uit.
“Oh, oh,” zei hij en wandelde beduusd de lift weer uit. De liftdeuren sloten. Pfff, dat was ook wat. Ik was gewaarschuwd.
In de volgende blog, deel 3, de verhuizing.