De ceremonie
Deel 1 van deze blog ging over de voorbereidingen van onze bruiloft. Hier volgt deel 2. De huwelijksceremonie en het huwelijksdiner dat daarop volgde. Maar eerst was er bij verrassing een vrijgezellenmiddag.
Vrijgezellenmiddag
De dag van de bruiloft naderde. Het ‘project’ werd groter en groter. Op enig moment hadden we het nergens anders meer over. Er werd door mijn zoon als verrassing, in weerwil van mijn nadrukkelijke verbod, een heuse vrijgezellenmiddag georganiseerd. Ik ben al zo’n vijfenveertig jaar geen vrijgezel meer, dus het was niet direct bij mij opgekomen dat men deze activiteit ging ondernemen. Mede daarom, was mijn verbod kennelijk niet erg nadrukkelijk geweest, zo bleek. Het werd een hele gezellige middag, een golfclinic met diner.
De ceremonie
Dé dag brak aan. 19 december. Het was de week ervoor heel koud en glad in het land geweest en dat was gelukkig weer voorbij. De ceremonie verliep op rolletjes, zij het dat ik moet toegeven nogal gespannen te zijn. Ik vreesde dat er van alles niet zou gaan zoals ik het wilde. Ik dacht daarbij vooral aan de Babs. Ze deed het uiteindelijk best aardig, zij het dat ze heel wat van de informatie die wij met haar hadden doorgesproken door elkaar haalde. Ze ging lang in op het feit dat de bruiloft niet gratis was, alsof wij daar zwaar aan tilden. Ik legde in de vorige blog al uit, dat het ons alleen maar ging om het ontlopen van de Babs.
Ze meende te hebben begrepen dat koken onze grote en gedeelde passie was, quod non. De watersport, wat wel onze passie is, kwam slechts terloops aan de orde. Aangezien we met bijna alleen familie waren, was dat niet erg. Zij wisten immers hoe het zat.
Recept
Niettemin, meende de Babs tegen het eind van de ceremonie en net toen ik meende opgelucht begon adem te kunnen halen, haar toespraak te moeten beëindigen met een gedicht over relaties in de vorm van een recept.
‘Men neme een grote pan verliefdheid en die pocheren we tot we geen kriebels in de buik meer voelen, we doen er af en toe een scheut aanvaringen in en daarna marineren we met complimenten; we kruiden met humor …’ en zo ging dat door. Met ‘een paar flinke eetlepels liefde en respect, snufjes empathie en verdraagzaamheid en garneren met sympathie’, enzovoort. Iedereen keek elkaar aan. Het spatte van de gezichten af: dit kon het bruidspaar niet bedoeld hebben…
Enfin, buitengekomen, werden we toegezongen, terwijl er werd getoeterd en met sterretjes gezwaaid. Heel feestelijk.
Ontspannen diner
We wandelden met z’n allen naar Des Indes. Ook daar bleek dat onze gasten veel tijd en energie in deze bruiloft hadden gestoken. Diverse toespraken, een lied, een huwelijkskrant, dat alles in een ontspannen sfeer.
En wij, het bruidspaar? Wij waren overweldigd. Door alle liefde en aandacht. Te mooi om op te noemen.
De kers op de taart!
Laatste vraag: hoe voelen we ons nu? Na de spetterende bruiloft blijkt de huwelijkse staat voor ons, zelfs na ruim twintig jaar, (toch) (echt) toegevoegde waarde te hebben. Alsof er ineens een andere dimensie aan de relatie is toegevoegd. Als een kers op de taart!