In mijn vorige blog over dit onderwerp, was de conclusie dat elk volk recht heeft op het doormaken van zijn eigen ontwikkeling en dat we als Westerse mogendheden dan ook niets in niet-Westerse landen te zoeken hebben.

Op hun heupen

Niettemin dienen we onszelf tegen aanvallen van buiten te beschermen
en afdoende maatregelen te nemen, als bepaalde regimes het op hun jihadistische heupen krijgen en onze kant op trekken. We hebben ten strijde te trekken om ze een halt toe te roepen. Ook dit is niet nieuw. Door de eeuwen heen hebben leiders, sekten en soms hele volken, al of niet op religieuze gronden, getracht de wereld te veroveren. Ook binnen Europa.

Ze komen onze kant op

Inmiddels is gebleken dat de gewelddadige  jihadisten ook onder ons leven. Daarmee is de Jihad ‘onze kant opgekomen’. In Europa leven ze een uitzichtloos bestaan, ergens aan de rand van de grote stad. Opgezweept door als maar toenemende haatgevoelens, gecombineerd met een hoge werkloosheid en een laag opleidingsniveau – dat overigens vaak niet voor de leiders geldt – worden de ergste misdaden voorbereid, onder onze neus! En vervolgens uitgevoerd.

Oorlogstaal

Onze – Westerse – regeringen antwoorden met oorlogstaal. Dat is op zich begrijpelijk – gegeven de wraak- en andere gevoelens die door zo’n aanslag worden veroorzaakt. Ook hebben politici rekening te houden met de opkomst en het groei-effect van de aanslagen op extreem rechts. En dus gooien ze bommen op landen als Syrië. Dat is bepaald niet bevorderlijk voor de oplossing. Je roeit het kwaad immers niet uit en de spiraal van toenemende haat, met als gevolg meer geweld en destructie en nog meer haat en aanslagen, wordt erdoor versterkt.

Non-interventie

Beter is het de desbetreffende landen door hun eigen ontwikkeling te laten gaan waardoor van binnen uit tegenkrachten gaan ontstaan. Al of niet aangewakkerd door internet en social media, zoals tijdens de Arabische Lente.

Terzijde, hier in Europa zal aandacht en geld ter beschikking moeten worden gesteld om de ‘banlieus’ van onze steden veilig te maken en angel uit deze ‘brandhaarden’ te halen. Denk aan onderwijs en sport.

Non-interventie is moeilijk voor ons, omdat het grootse onrecht aldaar in onze ogen om een antwoord roept. Maar bedenk dat de geschiedenis keer op keer heeft uitgewezen dat de krachten die hun wil aan de wereld wensen op te leggen – met alle onderdrukking, martelingen, verkrachtingen en corruptie die erbij hoort – hun eigen tegenkrachten scheppen. Uiteindelijk – soms na een aantal regimes – wordt het volk bevrijd. Het resultaat is echter niet noodzakelijkerwijs naar onze – Westerse – zin. Dat hoort bij de ontwikkeling. We zullen moeten inzien dat democratie niet voor alle volken de geschikte besturingsvorm is.

Mijn emotionele kanttekening hierbij

Ik realiseer me overigens terdege dat hetgeen ik hier te berde breng, nogal verstandelijk is en weinig emotionele betrokkenheid toont. Niets is echter minder waar. Ik voel me enorm betrokken bij al het verdriet, de haat, dood en verderf, de destructie, enzovoort die plaats vindt. Of het om martelingen gaat, om verkrachtingen, destructie of voor mijn part om iets heel anders, de ontbossing, ik vind het allemaal verschrikkelijk en wijs het áf. ik werp het met alles wat ik in me heb, verre van me. Maar net als wij zelf, hier te lande door de eeuwen heen, door deze ontwikkeling hebben mogen gaan om te komen waar we nu zijn, beseffend nogmaals al het leed dat het met zich mee bracht en brengt, zo zullen we anderen moeten toestaan dat ook te doen. Met al het leed dat dáárbij hoort. We hoeven en mogen onze ogen er niet voor sluiten, maar onze – Westerse – wil opleggen, omdat we het beter weten zouden, wijs ik ook af.

Vietnam

Neem tot slot Vietnam. Een prachtig land. Er zal nog wel – in onze ogen – het nodige mis zijn. Wat een vergissing was het om het te willen kolonialiseren (de Fransen) of daarna te willen verdedigen tegen het communisme (de Amerikanen). Dit volk is door zijn eigen ontwikkeling aan het gaan en niemand valt ze daarbij lastig.

Dus nogmaals, wegwezen uit de landen waar we niet te zoeken hebben en zeker geen bommen gooien.