Er is in een tijdschrift – ik geloof de Waterkampioen – wel eens een rubriek geweest die zo heette: het schaamrood op de kaken. Mensen werden in de rubriek geïnterviewd over domme acties of hachelijke ervaringen waar ze zich voor schaamden. Welnu, mij is dat ook wel eens overkomen, hier is mijn ‘schaamrood op de kaken’. Gewoon, in een bedrijf….

Van Berkel

In periode 1978 – 1980 werkte ik voor de firma Van Berkel, een fabrikant van weegschalen en snijmachines. Ik heb daar al eens over geschreven, voor die blog, zie hier.

Van Berkel was toentertijd een middelgrote, beursgenoteerde multinational – vijfduizend mensen werkten er in die tijd. Het bedrijf produceerde en verkocht over de hele wereld weegschalen en snijmachines. Je denkt dan meteen aan weegschalen en snijmachines bij de slager om de hoek en dat is ook juist, maar daarnaast waren er ook hele complexe industrie toepassingen, zoals weegbruggen, weeginstallaties voor graanhoppers, olievatenafslaginstallaties, enzovoort.

Snijmachines

De snijmachines waren op hun retour, dat wil zeggen dat er al decennia lang dezelfde snijmachines werden verkocht en dat er dringend behoefte aan innovatie was. Dus werd er een internationaal groepje opgericht dat nieuwe snijmachines moest gaan ontwerpen.

Ik werd secretaris van het groepje. We kwamen van tijd tot tijd bijeen, we vergaderden en gingen weer uiteen. Erg veel leverde het allemaal niet op. Ik zocht gaandeweg naar een methode van vastlegging van alle gedachten en ideeën om zodoende de progressie vast te kunnen houden. Geavanceerde internet opslagmethoden ‘in the cloud’ en ‘dropbox’ waren er natuurlijk nog helemaal niet, dus een map leek het beste middel voorhanden.

Ordners

Dus ging ik naar de postkamer en bestelde een paar mooie ordners. Niet van die grijs-zwarte, maar mooie strakke blauwe. De man die de bestelling in ontvangst nam, vroeg mij hoeveel hij er moest bestellen. Ik zei, denkende dat hij uit mijn verhaal wel had begrepen dat ik er een stuk op twaalf nodig had: “doe maar drieduizend”.

Twee weken later kwam hij naar me toe en riep: “Ze zijn er hoor, de eerste duizend!” De hele gang van de postkamer tot aan de receptie stond vol met pallets met daarop prachtige blauwe ordners!

Enfin, zoals ik een een eerdere blog al uitlegde, het bedrijf bestaat inmiddels niet meer….