In de reeks A Near Miss, is dit alweer de zestiende aflevering. Hier volgt hier deel 5 van dit meerdelige relaas over mijn avontuur op de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje in 2002. (Wilt u de vijftien eerdere blogs in deze rubriek en deel 1 tot en met 4 van deze blog lezen? Typ dan de woorden ‘A Near Miss’ in de zoekfunctie in.)
Hier volgt deel 5 van de zestiende A Near Miss.

Hand gps

In de vorige blog over de tocht over de Atlantische Oceaan en de oversteek over de Golf van Biskaje, beschreef ik de twee mislukte pogingen de Golf over te steken. De volgende dag bleven we dan ook in de haven. De wind woei onveranderd hard uit het noordoosten, dus het had geen zin opnieuw een poging te wagen. We zouden immers net als bij de eerste twee pogingen door de gigantisch hoge golven worden teruggeslagen.
De schipper ging op pad voor extra batterijen voor de hand gps. De hand gps stond in een rode koffiemok bij het stuurwiel naast het kompas. Het was ons enige navigatiemiddel. We hadden al veelvuldig met dit hand gpsje gewerkt. Ik wist alles van dit ding, want zelf voer ik ook op mijn eigen boot met eenzelfde model. Prima apparaatje voor op het IJsselmeer. Een groot bezwaar was dat het stroom vreette. Op mijn eigen boot had ik kans gezien hem met een kabel op de accu aan te sluiten, dus van lege batterijen had ik geen last. Maar hier aan boord hadden ze zo’n voorziening niet.

Gekkenwerk

Starend naar dit gpsje, ging mij een licht op. Ineens zag ik het!
Ik keek om mij heen naar het schip. Ik (her)beoordeelde het. Door de bomen had ik geen zicht op het bos gehouden. Tal van zaken die ik de afgelopen dagen als afzonderlijke bomen had waargenomen, drongen zich nu als een compleet bos bij mij op: de gebroken reling, de verroeste, gammele handreling en -vatten, te weinig diesel in de jerrycans, de kajuit waar we ons op zee niet in konden verschuilen vanwege de dieselstank en nu kwam daar dat hand gpsje op batterijen bij. Dat apparaatje, staand in een mok zonder fatsoenlijke backup was, als gezegd, ons enige navigatiemiddel. Het bleek de spreekwoordelijke druppel: de Golf van Biskaje over, met al deze onvolkomenheden, deze harde tegenwind, beaufort zes, af en toe zeven á acht, de huizenhoge golven, dit was gekkenwerk.

Onafwendbaar

Onafwendbaar drong de conclusie zich aan mij op dat het risico veel te groot was. Ik besloot dat ik deze tocht, op deze manier, niet langer zag zitten. 
Waarom had ik dit niet eerder gezien? Was ik teveel bezig geweest met mijn wens op en over de oceaan te zeilen? Blind voor de onvolkomenheden en de daarmee samenhangende risico’s? Haven in en haven uit met slechts relatief korte stukken op zee, was dat niet veel leuker? Ik keek met deze inzichten anders tegen deze ervaring en dit schip aan.

Wordt vervolgd in deel 6, hert slot van dit relaas.