In de categorie ‘A near miss’, deze keer een avontuur met een kano. Het is in deze categorie het zeventiende.
Arthur en ik zeilden vroeger als elf-, twaalfjarige jochies, samen in Piraatjes op Loosdrecht. Een aantal jaren daarvoor logeerde ik een keer bij hem en zijn ouders (oom Kees mocht ik tegen zijn vader zeggen) in ’s Gravenland bij Hilversum. We voeren met een zeilkano door de slootjes aldaar. We peddelden naar een eilandje middenin een klein meer.en gingen aan wal. Even letten we niet op en toen we ons omdraaiden zagen we nog net dat het bootje van de kant wegdreef.
Paniek
Daar stonden we. Eerst was het slechts zo’n vijftig centimeter, een net te grote afstand voor onze achtjarige armpjes. We konden de kano niet meer te pakken krijgen zonder in het water te vallen. Tergend langzaam dreef hij van ons vandaan, onze connectie met de wereld. Zo voelde het. Arthur pakte enkele takjes van de grond en wilde ermee naar het bootje graaien, als waren ze een pikhaak. Zijn gooibeweging was een loze beweging, de takjes vielen in het water. Paniek schoot in ons en verlamde ons. We keken elkaar aan. Arthur begon te huilen. Ik had (nog) geen verstand van boten en water en wist ook niet wat te doen. Huilen hielp niet, dat begreep ik wel.
Wat te doen?
Na enge tijd – het bootje dreef inmiddels zo’n twintig meter van ons vandaan verder het meer op – brak het verstand toch weer door en overlegden we wat te doen. Wachten op hulp? Niemand wist dat we hier waren. Om hulp roepen? Wie zou ons horen? Zwemmen dan? In dat koude, vieze, modderige water? Arthur voelde zich verantwoordelijk en deed wat we niet langer konden uitstellen: hij deed zijn broek uit en waadde in zijn onderbroek naar het bootje toe en bracht het naar de kant. Opgelucht peddelden we huis. Onderweg kwamen we een verontruste oom Kees tegen, naar ons op zoek.
Het liep goed af dit avontuur. Wat was het spannend geweest. We waren er stil van.
Gelukkig nieuwjaar!
Het is vandaag 31 december 2024. Ik wens alle lezers een prettige jaarwissleing en een goed 2025!