Enkele zaterdagen geleden was het weer eens zover. We gingen naar het theater. Dat is op zich niets bijzonders, we doen dat wel vaker. Wat bijzonder was, deze keer ging het om ballet en wel in het nieuwe danstheater van Den Haag, het kortgeleden geopende Amare. Ik wilde het theater graag van binnen zien en dan zul je eraan moeten geloven, het wordt een balletavond.

Another Kind of Blue

De uitvoering werd gedaan door een dansgroep die ‘Another Kind of Blue’ heet. Onnozel als ik was, dacht ik eerst dat het de naam van de show was. Gaandeweg ontdekte ik mijn vergissing want de uitvoering bleek ‘Digital Twin’ te heten. De dansers maakten gebruik van technologie en vertelden erover in korte video’s. Avatars, drones, Artificial Intelligence (AI), sensoren, alles op technologisch gebied was uit de kast gehaald.

VR-bril

De dansers droegen pakken volgehangen met sensoren, die met hun tweelingen – de avatar – op een groot scherm in interactie elkaar inspireerden. De bewegingen liepen dan weer synchroon, dan weer volgden ze elkaar. Er was een uitvoering waarbij de danser in contact kwam met een vermiste of verdwenen persoon. Door middel van een Virtual Reality, een VR-bril, maakten de twee contact en reageerden op elkaar. Het was indrukwekkend.

Drones

Sensationeel vond ik de interactie met drones. Een tweetal oplichtende dansers danste in harmonie met achttien drones. Twee vielen ‘plop’ op de grond en vielen uit. Aanvankelijk acht ik dat het erbij hoorde, maar dat was niet zo. Kapot en wel bleven ze doodstil op de grond liggen en hadden geen rol meer. Voor de show maakte het niets uit. De overgebleven zestien drones bewogen zoemend, en volgden naadloos en in samenhang de bewegingen van de dansers. Op enig moment beeldden de drones gezamenlijk ook zelf een danser uit. Heel knap gedaan. Adembenemend!
Geen saaie balletvoorstelling waarbij je je voortdurend afvraagt wat de dansers in hemelsnaam proberen uit te beelden. Ik verveelde me geen moment.