Het doel van onze huwelijksreis eind 2022/begin ’23, is Barbados, een Caraïbisch Eiland. De dag na Kerstmis vertrekken we. De tram en trein naar Schiphol, die ik heb uitgezocht, blijken geannuleerd. Gebrek aan conducteurs. Lekkere start! 

Douane-formulier

Eenmaal op Schiphol ontstaat er gedoe met een douane-formulier dat op de luchthaven toegang tot Barbados moet geven. Wij verkeren in de veronderstelling dat je zo’n formulier óf in het vliegtuig invult óf bij aankomst. Het moet nu al gebeuren, eist de grondstewardess. Ze is begripvol en niet onvriendelijk  Online even invullen, instrueert ze, versturen en klaar. We worden apart gezet en beginnen met de invuloefening. Dat lukt, het verzenden niet. We komen er niet doorheen. Hulptroepen worden ingezet, maar ook dat helpt niet. Gelukkig mogen we desondanks door, ze meent dat we na drie pogingen voldoende ons best hebben gedaan. Ze tipt ons, screenshots van het ‘niet verzenden’ te maken. Gelukkig loopt alles daarna op rolletjes. Ook de vlucht van negen uur. We komen aan het begin van de avond op Barbados aan. Door het tijdsverschil is het voor ons, komende uit Nederland, al twaalf uur ‘s nachts.

Rondleiding

De volgende dag blijkt dat we in een prachtig resort met zwembaden, strand en restaurants te zijn beland. Er is een rondleiding voor nodig om ons wegwijs te maken. Voor sommige restaurants moet je van te voren reserveren, dus dat doen we meteen, inclusief een voor oudejaarsavond.

Verfrissend

Het tropische weer wordt geregeld door een vijf minuten durende regenbui opgeschrikt. Veel is er niet aan de hand, het is in een mum van tijd weer droog en weer even later is het ‘as if nothing has happend’, aldus iemand van het behulpzame personeel.

Als gezegd, het is een heel groot resort. Na vijf dagen hebben we nog steeds moeite ons te oriënteren. Mede omdat er twee lobby’s zijn. Het is hier mooi, palmen, prachtige bloemen, kerstversieringen aan de stammen van de bomen, ontspannen sfeer onder de gasten, kortom het leven hier is easy going. Althans op die plaatsen waar het rustig is en waar geen muziek wordt gedraaid en animateurs je van alles vragen om te doen. 

Dieptepunt

Oudejaarsavond beschouw ikzelf als een dieptepunt. Gedurende de dag wordt er op het resort een podium opgebouwd. Dus dat belooft al niet veel goeds. Vanaf een uur of acht is er een luidruchtige diskjockey bezig de omstanders op te zwepen. Harde muziek en, als ik naar de gemiddelde leeftijd van de bezoekers kijk, niet een genre dat iedereen even leuk vindt. To put it mildly. Ik probeer zoveel mogelijk uit de buurt te blijven, maar er is geen ontkomen aan. 

Om half twaalf schakelt men over en begint de band. Als ik had gedacht dat de dj slecht was, de band is nog veel erger. Ze zingen zo vals, het doet pijn aan mijn oren. En hard, ook dat doet pijn. 

Ik krijg de indruk dat de band om twaalf uur gewoon door zal blijven spelen, niet even gaat stoppen om bijvoorbeeld af te tellen. Dus lopen we naar het strand, waar wij menen dat de vuurwerkshow wel eens zou kunnen zijn. Dat blijkt een goede gok. Niemand telt af, dus dat doen we dan maar samen met zijn tweetjes. Precies om twaalf uur wensen wij elkaar als enige, voor zover ik om mijn heen kan zien, gelukkig nieuwjaar. Mensen kijken naar ons en volgen vervolgens aarzelend. Dan barst het vuurwerk los.

Bridgetown

We bezoeken de stad, Bridgetouwn, de hoofdstad van het land. Veel is er niet te zien, twee winkelstraten en het geboortehuis van Rhianna, een – kennelijk – wereldberoemde zangeres.