Note vooraf: normaalgesproken zet ik relevante foto’s bij de tekst. Tijdens het lezen, verwacht ik dat u, beste lezer, mij dankbaar zult zijn, dat ik dat deze keer niet heb gedaan!

Hij was mijn nieuwe tandarts en hij meende op de foto een ontsteking te zien achter een kies. Noodgedwongen was ik op een andere tandarts overgestapt omdat de tandarts waar ik vijfendertig jaar in de praktijk was geweest, de uitbraak van het corona-virus had aangegrepen om met vervroegd pensioen te gaan. De overgang ging overigens uitermate soepel: kennissen bevragen welke tandarts ze zouden kunnen aanbevelen, een telefoontje, de overdracht van het dossier, een eerste gesprek (de ‘intake’) en alles stond weer op de rails. 

Een nieuwe tandarts

De nieuwe tandarts bleef wat lang bij de ontsteking stilstaan en kwam er telkens bij mijn halfjaarlijkse bezoeken weer op terug. Ik begon hem ervan te verdenken commerciële interesse te hebben. Tot ik vlak voor een vakantie bij hem in de stoel zat en ik net die ochtend aan het ontbijt iets had gevoeld, precies bij de kies in kwestie.
‘Dat is vaak een signaal,’ zei hij monter, ‘dat het nu niet lang meer gaat duren voordat die kies echt gaat opspelen’.
Geen handige zin om met vakantie mee te nemen.

De Endodontoloog

Dus direct na thuiskomst de afspraak met de Endodontoloog gemaakt. Een heel moeilijk woord, dat ik inmiddels vloeiend en zonder stotteren kan uitspreken. Als je woord typt, suggereert Google overigens ‘Endodontologist’.
Desgevraagd zei deze specialist, ‘zeg maar gewoon endoloog, dat is makkelijker.’

Bijsluiter

Enfin, ik ging op de bewuste dag naar naar de tandartspraktijk. Voor de ingreep was maar liefst twee uur gereserveerd, met de mondelinge ‘bijsluiter’ dat het misschien niet in één keer zou lukken. 

Slijpen en raggen

Daar lag ik dan, in de bekende liggende positie. Hij ging aan de slag. Verdoving toedienen, boren door de kroon heen ‘om hem heel te houden’, die het vervolgens begaf meende ik op te maken uit de gesprekken van de endoloog en zijn assistente. Ik dacht zelfs te horen dat de kroon op de grond viel. Slijpen, raggen, weer slijpen en raggen en uiteindelijk dichten met een soort kitspuit. Als sluitstuk toch de kapotte kroon er weer op. Zo verliep het proces, zo’n beetje, op een wat oneerbiedige manier opgesomd.. 

Afleiding

Afleiding probeerde ik te vinden in het bedenken hoe deze blog uit eruit zou kunnen gaan zien. In mijn hoofd schreef ik hem alvast. Ik kwam tot de metafoor van het verwisselen van een wile van een auto. Het lange liggen op de tandartsstoel ging op den duur zijn tol eisen en dat gold ook voor mijn mond die ik bijna twee uur ver opengesperd moest houden. Je hele lichaam gaat pijn doen – sommige delen meer dan andere – ze beginnen te schreeuwen om beweging. Het viel me intussen op dat er mensen de kamer in en uitliepen, terwijl ik wist dat dit klusje bij de Endodontoloog een voortdurende focus en scherpte verlangde. 

Dronkenman

Dizzy, waggelend en wankelend als een dronkenman, stond ik na een uur en driekwartier uit de stoel op. Het was gelukt en in één keer. Goed nieuws. De Endodontoloog deed het helaas meteen weer teniet:
’Neem maar wat pijnstillers mee’, zei hij bij het afscheid. ‘Over drie weken komt u terug, dan zetten we er een nieuwe kroon op. Veel sterkte!’
Gelukkig niets meer van de kies gevoeld.