In de categorie Mijn Werkzame Leven, verschenen reeds eerder verhalen over mijn ervaringen bij weegschalenfabrikant Van Berkel, mijn allereerste baan. Gevolgd door de MBA-opleiding bij IMD te Lausanne. Hierna vervolgde ik mijn loopbaan bij Billiton. Dit is nummer 4 in de reeks over mijn verblijf bij Billiton.

Een nieuwe uitdaging

Na ruim een jaar werd ik al overgeplaatst naar een andere afdeling. Het gaf mij een dubbel gevoel. Ik had het erg naar mijn zin bij de afdeling project evaluation. Na een jaar was ik daar nog niet uitgeleerd. Carrière-technisch was de post die ik kreeg aangebodeneen geweldige uitdaging. Die wilde ik toch wel met beide handen aangrijpen. Niet alleen verdiende de functie respect binnen alle geledingen van Billiton. Ook binnen Shell Group Finance met als hoofdzetel Shell Centre in Londen, gaf deze functie een bovenmatige ‘zichtbaarheid’. Bovendien was het werk stressvol omdat er voortdurend deadlines te halen waren. Het was uitdagend om de zaken op tijd rond te krijgen.

Én er was sprake van een beginnende vorm van leidinggeven: ik kreeg een assistent. Jos heette hij. Hij zat er bij wijze van spreken al zijn hele leven. Vele jonge carrièremakers had hij aan zich voorbij zien trekken. Dus vond hij van zichzelf dat hij het werk van zijn leidinggevende ook wel kon. Quod non. 

Consolidatie

De functie bestond uit het samenstellen van de de totale Shell Metals Sector jaar- en kwartaalcijfers. Als ook de begrotingen en lange termijn planningen. Uit de hele wereld moesten de jaar- en kwartaalcijfers, begrotingen én lange termijn planningen aan mij worden opgestuurd. Correct en bijtijds. Wat natuurlijk geenszins het geval was. Ik consolideerde de cijfers tot een Metals Sector geheel en stuurde ze door naar Shell Centre. Daar deden ze precies hetzelfde, maar dan voor de hele Shell groep. Dus voor de andere sectoren zoals Upstream en Downstream Oil, Gas, Chemicals, Coal, etc. Ik schreef al eerder dat de Metals Sector als het ware Shell in het klein was.

Shell

Er waren een aantal kleine vestigingen (ook in Nederland) die moeite hadden met het foutloos halen van de deadlines. Ik hielp ik ze ermee. Ingewikkelder waren de grote Shell vestigingen in de wereld. In bijvoorbeeld Brazilië en Australië, als ook Shell Nederland, Deutsche Shell en Shell Française. Want deze grotere werkmaatschappijen hadden behalve olie, gas en chemie ook metalen te rapporteren. Zij moesten uit hun eigen consolidaties cijfers van de Metals Sector voor mij destilleren en insturen. Per post en/of per telex. Het betekende veel afstemming over verschillende tijdzones heen. Met niet altijd meewerkende individuen aan de andere kant van de wereld, valutaverschillen en bovendien interpretatie verschillen. En aan beide kanten tijdsdruk.

Verliezen

Het was midden jaren tachtig, de wereld zat in een recessie. De metaal prijzen voor aluminium, nikkel, lood, zink, koper, enzovoort, bewogen zich op een record laagte. Ik rapporteerde dan ook enorme verliezen. Driehonderd miljoen pond (ca. € 340 mln) per kwartaal, ruim een miljard pond op jaarbasis, het was geen uitzondering. Zó groot waren deze verliezen, dat wij er grappen over maakte. De postkamer zou bij het zien van de ze erbarmelijke cijfers, ze niet willen geloven. Deze verliezen konden niet correct zijn! Ze moeten zich boven in het teken vergist hebben! Het teken is verkeerd ingetikt. Men daar het teken zou veranderen en de boel opsturen.

Als een vis …

Ik maakte er een sport van iedere keer als eerste aan Shell Centre te rapporteren. Dat lukt iedere keer weer. En dus viel ik op. Voor een ambitieuze carrièremaker van begin dertig, natuurlijk fantastisch! Als een vis in het water, zo voelde ik mij.