In de categorie Mijn Werkzame Leven is deze blog nummer 5 in de reeks over mijn verblijf bij Shell/Billiton. Reeds eerder blogde ik verhalen over mijn ervaringen tijdens mijn allereerste baan bij weegschalenfabrikant Van Berkel, gevolgd door de MBA-opleiding bij IMD te Lausanne. Daarna ging ik aan de slag bij Shell/Billiton.
Voor eerdere blogs typ Mijn Werkzame Leven in als zoekopdracht. Dan heeft u ze allemaal op een rij.

Het resultaat

Ik verhaalde al dat er jaar- en kwartaalcijfers moesten worden samengesteld, als ook begrotingen en vijfjarenplannen. Voor de gehele Metals Sector van Shell. Als alles gereed was en de deadline eenmaal met succes was gepasseerd, gingen assistent Jos en ik aan de slag om het geheel in een boekwerk samen te vatten. Per dochteronderneming een bladzijde cijfers en een bladzijde commentaar van het desbetreffende management. Dat vergde veel controle omdat de cijfers en de aangeleverde tekst vaak niet op elkaar aansloten. Bovendien vond ik dat het geheel geredigeerd moest worden zodanig dat de tekst gemakkelijk leesbaar werd, eenduidig en in het Engels. Ikzelf schreef de totale Metals Sector samenvatting, die behalve een beschrijving van de stand van de sector ook een toelichting op de profit- & loss-, het cashflow statement en balans gaf.

Pittig

Het werk was pittig, ingewikkeld en veel: na de hele dag werkend op kantoor te hebben doorgebracht, ging ik om zes uur ‘s avonds naar huis, at mijn avondmaaltijd en reed weer terug. Ik zat dan vaak tot een uur of elf in het volledig verlaten kantoor. ‘s Winters was het hele kantoor donker, alleen bij de portier én op mijn kamer brandde licht. ‘s Avonds kwamen telexen met cijfers uit westelijke tijdzones binnen. Ik interpreteerde de cijfers, voerde ze in het systeem in en liet de computer ‘s nachts draaien en printen zodat ik de volgende dag met de nieuwe gegevens verder kon. Dan waren er inmiddels ook weer oostelijke tijdzone gegevens binnen. Online en realtime bestond nog niet. Al mijn collega’s werkten op dezelfde mainframe computer, pc’s kwamen pas een paar jaar later. Zo ging dat een maand lang door, zeven keer per jaar in een enorme vaart, om iedere keer de uiteindelijke deadline te halen. 
De zeven keer hield verband met cijfers van vier kwartalen, twee begrotingen (een voorjaars- en een najaarsbegroting) en een vijfjarenplan.

Verliezen

Ik herinner me de buitengewoon grote verliezen die we rapporteerden. Zo groot, dat we grapten dat als de postkamer deze cijfers bij binnenkomst zou zien, ze van de min een plus zouden maken, want zo zeiden we tegen elkaar,  ze zouden zeggen “zo’n groot verlies, dat kan niet goed zijn. Ze hebben ‘boven’ vast een fout gemaakt”.  

Gat

Als het allemaal af was, viel ik even in een gat: even niets te doen, behalve allerlei zaken die ik tijdens de drukte voor mij uit had geschoven en, niets menselijks is ook mij vreemd, dat kwam er dan niet van. Het was een van de keerzijden van deze functie. Een andere keerzijde was dat deadlines zich niet hielden aan Pasen of Pinksteren en andere vrije dagen. Het ging altijd maar door. Zo heb ik eens tijdens het Pinksterweekend in Parijs elke ochtend aldaar teksten zitten corrigeren en cijfers aanpassen. ‘s Middags genoot ik van Parijs. Kortom, een prachtfunctie. Iedereen kende de functie, iedereen kende mij.