Categorie archieven: Cultuur

Elvis, the King of Rock

Cultuur, , , , ,

Ik ben een enorme fan van Elvis Presley. Ik ben dat pas op wat latere leeftijd geworden. Dat dit zo laat kon ontstaan komt simpelweg omdat er in mijn jeugd weinig tot geen Elvis op de radio werd gedraaid. Na 1968 werd het enige dat van Elvis te horen was, gedraaid op Radio Veronica.
In de tijd dat de The Beatles de wereld met beatlemaniabestormden (1963 – 1966), maakte Elvis stompzinnige films, de een nog slechter dan de andere. In 1968 stopte hij daarmee, gedesillusioneerd en kwam terug met de opmerkelijke televisie comeback special. Een buitengewone en bijzondere performance. Een must see. Daarna kwamen er twee hits, In The Ghetto en Suspicious Minds en die werden af en toe op Radio Veronica gedraaid. Na de comeback special trad hij tot zijn dood in 1977 regelmatig op. Daar zijn prachtige dvd’s van. Sommige zijn een weerslag van zijn adembenemende performances. Zie de link naar Suspicious Minds op You Tube: 

http://www.youtube.com/watch?v=SBmAPYkPeYU

Ze zijn om allerlei redenen adembenemend. Te beginnen met Elvis z’n prachtige stem, zuiver, hard en zacht tegelijk en diep. Tijdens een uitzending van de Top 2000 á go go met Mathijs van Nieuwkerk in het een of andere café, werden een aantal uitvoeringen van On Blueberry Hill van onder andere Fats Domino gedraaid. Ook de uitvoering van Elvis kwam langs. Een ‘wouw’ ging door de kroeg!

Daarnaast steelt hij de show. Wervelend. Prachtige bewegingen. Voor vrouwen lijkt mij dat buitengewoon om te zien, zeer sensueel. Voor mannen geldt, als ik voor mezelf spreek, dat het opzwepend is.
Met veel aandacht voor de fans. Dat is nu niet meer voor te stellen. Als je de opname van zijn concerten uit 1970 in Hawaii ziet bijvoorbeeld, dan neemt hij uitgebreid de tijd om van de fans bloemen, zakdoeken en zoenen in ontvangst te nemen. Onvoorstelbaar. Hij zou nu van het podium gesleurd worden!

Een relatief onbekend terrein waar Elvis actief op is geweest, is gospel. Ik heb ergens gelezen dat Elvis na afloop van zijn optredens, zich met zijn band en achtergrondkoor terugtrok en tot diep in de nacht gospels zong. Ook daar zijn cd’s van. Daar moest ik meer van weten. Via iTunes heb ik uiteindelijk wat van die muziek en opnames weten te bemachtigen. In een woord fantastisch! Wat een muziek, rock en gospel vermengd, echt prachtig.

Elvis is helaas veel te vroeg overleden. Hij overleed aan overmatig medicijngebruik. Uppers en downers. Hij werd slechts 42 jaar! Gelukkig leeft zijn muziek voort.

Een linkje van iemand die zo vriendelijk was het in het commentaar te zetten.
http://www.youtube.com/watch?v=yNhO9Sw_OjQ

WAR IS OVER!

Cultuur, ,

In 1969, toen de Vietnam-oorlog zo’n beetje op zijn hevigst was, kon je rond Kerstmis, overal in de wereld in de grote steden lezen, War Is Over! en met kleine letters eronder, If You Want It, Happy Christmas from John & Yoko. Het was mijn vader die mij erop attendeerde.
Mijnvader was niet zoals ik een enorme fan van de Beatles en John Lennon, hij vond die elektrische gitaar muziek maar een hoop herrie. Deze tekst kon hij echter wel waarderen. En niet alleen vanwege zijn strekking, beëindig de oorlog door te willen, maar ook door de beknoptheid van de tekst. Hij zei mij zeer onder de indruk te zijn. Dat John Lennon met slechts zeven woorden de essentie had geraakt. Oorlog eindigt alleen als we het willen. Wat een mooie kerstgedachte.
In der Beschränkung zeigt sich der Meister (Goethe).Dat is een aloude wijsheid, waarvan ook de Griekse filosoof Plato (ca. 427 tot 327 v. Chr.) als volgt getuigde:
Op zekere dag vroeg zijn leermeester Socrates hem een notitie te schrijven. Plato ging aan de slag. Toen het gereed was en hij het Socrates overhandigde bood hij er zijn excuses bij aan. Hij zei dat het hem speet dat het zo lang was geworden, omdat hij weinig tijd had! 

Mooie dingen

Cultuur, , , ,

Ik zal je eens wat mooie dingen laten zien.
Mijn dochter, Martine, beschikt over erg veel creativiteit. Ja, zult u zeggen, dat zeggen alle vaders over en van hun dochters. Okay, ik ga het bewijs leveren. Door u met deze creativiteit te laten kennis maken.
Dit verhaal begint toen ze een jaar of vijf, zes was en we bij de Sinterklaas viering van de voetbalclub van haar broer waren. De broer, mijn zoon Bart, was destijds een niet onverdienstelijk voetballertje bij de Haagse club Graaf Willem.
Sinterklaas zou langs komen en dus werden de kinderen uitgenodigd een hele mooie tekening voor de Sint en zijn pieten te maken. Alle tekeningen werden nadat ze af waren aan de muur gehangen. Piet moest vervolgens de mooiste er voor Sinterklaas uit halen en u raadt het al, die van mijn dochter werd uitgekozen.
Van wie is deze, vroeg Piet? Mijn dochtertje stak aarzelend haar vinger op. Piet vroeg aan Sinterklaas of hij de tekening ook de mooiste vond en ja hoor, dat vond hij. Dus mocht mijn dochter een drankje bestellen en dat werd een glaasje appelsap.



En nu, bijna twintig jaar later, produceert ze het ene na het andere stuk aan creativiteit, schilderijen, tekeningen, onderzetters, geboortekaartjes, tot aan houten 2D kerstbomen aan toe. Ik heb wat voor u op een rijtje gezet. Meer over haar is te vinden op http://eigenvorm.blogspot.nl  of www.desoet.nl.

Veel kijkplezier en wie weet koopt u eens wat van haar. Het is nu nog niet zo duur! 



Canal Parade

Cultuur, ,

Ik ben naar de Canal Parade geweest. Dat is onderdeel van de Gay Pride manifestatie in Amsterdam. En nee, ik ben zeker geen homo, ik was er gezellig samen met mijn Jolanda.

Wat in de eerste plaats opviel, is dat wij samen een uitzondering vormde: overal liepen stelletjes hand in hand, maar allemaal homo’s en lesbo’s. En verder waren er veel extravagant uitgedoste, carnavaleske types te zien. Naast de, laat ik maar voorzichtig zeggen, heel gewoon uitziende homo’s en lesbo’s, zie je ook travestieten, transgenders, mannen in leer, sommigen met riemen en kettingen, drag queens (had ik nog nooit van gehoord, het staat voor DRessed As Girl), potten en wat dies meer zij. Ik neem aan dat dit wel een wat vertekend beeld van de gay scene geeft.
Eigenlijk was het gewoon één groot feest. Een extreem feest. Je kunt je zelfs de vraag stellen of het nog wel wat met emancipatie te maken heeft, net zoals carnaval ook wat van het oorspronkelijk rooms katholieke feest verwijderd is geraakt.
Eén groot feest dus. Op de Prinsegracht kwamen en gingen beschilderde boten, overvol, als ‘haring in een tonnetje’, met mannen en vrouwen, uitgedost in allerlei overwegend roze gekleurde kledingstukken, de een nog extravaganter dan de andere. Sommigen waren ook behoorlijk bloot. Allemaal stonden ze uitzinnig te swingen, opgezweept door harde discomuziek. In deze verhitte sfeer gingen ze helemaal uit hun dak. En elke keer dat er weer een boot langskwam, begonnen ook op de kant toeschouwers mee te swingen, aangestoken door wat er aan roze opwinding aan hen voorbijtrok.
Naast dit fantastische kleurrijke en swingende geheel, werd gaandeweg duidelijk dat de boten ook ergens voor stonden: ze vertegenwoordigden behalve organisaties als het COC, ook politieke partijen, publieke omroepen, de brandweer, het leger, ministeries, er was een vijftigplus boot, een Turkse boot, een met gay stewardessen, bekende Nederlanders, ga zo maar door.
Overal in Amsterdam wapperde tijdens de Gay Pride de homovlag. Aan de huizen, aan de cafés, op paraplu’s, kinderen met homovlaggetjes, overal. En als ik die vlag zo eens bekijk, dan denk ik dat het niet zozeer een homovlag is, maar eerder een emancipatievlag: met alle kleuren van de regenboog vertegenwoordigt hij als symbool de gezamenlijkheid van mensen, die een minderheid vertegenwoordigen. Net als de nationale vlag van Zuid Afrika. Ik vind dat wel een erg mooi: een vlag voor emancipatie, tolerantie, vrijheid en gelijkheid.
De sfeer was dus fantastisch, geen agressie, geen incidenten, gewoon een heel gezellig, vrolijk gebeuren op en rond het water. Goed georganiseerd, overal op de kant gastvrijheid, plezier en lachende mensen. Het was dan ook voor niet-homo’s, zoals ik – ook al blijk je ineens in de minderheid – heel leuk om mee te maken. 

Sparta, de voetbalclub van Rotterdam

Cultuur, ,
Onlangs ben ik naar een voetbalwedstrijd geweest. Het gaat om Sparta tegen Veendam. Dat zijn twee Eerste Divisie clubs, dus het stelt eigenlijk niet zoveel voor. Want het is geen Ere Divisie. Sparta is niet alleen de oudste, het is ook de netste onder de betaald voertaal clubs. Dat laat ik me althans vertellen.
Ik ga samen met mijn zoon, Bart, op een kaartje van mijn schoonvader. Beiden zijn verstokte Sparta fans. Ondanks het feit dat Sparta twee jaar geleden naar deze klasse degradeerde, zijn ze hun club trouw gebleven. Dat is toch mooi? Ook alle andere bezoekers, het zijn er niet zoveel als anders, beweert Bart, want het is Tweede Paasdag en dan gaan de mannen met hun vrouwen naar de meubelboulevard.
Maar goed, ik zit naast Bart en aan de andere kant naast mij zitten van die stevige, stoere, typische Rotterdamse binken. Als de Sparta Mars wordt aangeheven, gaat iedereen staan en begint op de maat mee te klappen. De aanstekelijke mars is aanvankelijk instrumentaal,  en schalt door de luidsprekers. Ineens stopt het en volgt er een daverend driemaal ‘hoi’. Hét signaal voor het stadion om voluit met een prachtig lied los te barsten. Ik kijk naar links. De stoere binken staan hun lied te zingen en mee te klappen. Wat  is dat prachtig. Wat een kleine hartjes. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. De tekst gaat over trouw, glorie, voor- en tegenspoed, de kleuren van de club. Dat soort dingen. Het is fantastisch! Wat een loyaliteit!
Ik wistdit allemaal al, want ik heb dit al eens eerder meegemaakt. Ik heb dan ook speciaal voor deze gelegenheid de woorden gegoogled en uit het hoofd geleerd, om uit volle borst mee te kunnen zingen. Hier kom ik voor. Ik hoop dat er veel doelpunten zullen vallen, voor Sparta natuurlijk, want dan wordt de yell (de slotregel) weer aangegeven. Echt geweldig.
Op dat punt word ik niet teleurgesteld: het wordt 2-1 voor Sparta, dus dat betekent twee keer de yell, plus bij de aanvang van de tweede helft.
Verder is de wedstrijd niet om aan te zien. De bijna hoogste van de Eerste Divisie (Sparta) tegen de bijna laagste (Veendam). Het moet een groter verschil opleveren. De fans schelden er tijdens de wedstrijd vrolijk op los, ik hoor allerlei discussies om me heen, de grensrechter loopt vlak voor ons heen en weer en krijgt het zwaar te verduren, maar uiteindelijk sluiten de aanhangers hun team weer in het hart. Direct na het laatste fluitsignaal, klinkt nog eenmaal de yell:
‘Zullen wij laten ho-ho-ren, SP-AR-TA!’ Prachtig!
Hier volgt voor de liefhebber het filmpje van de mars:

Paul McCartney, once again

Cultuur, , , , , , ,

Onlangs schreef ik over Paul McCartney. Over zijn optreden in New York, ter gelegenheid van het openen van het City Field stadium.

En nu (maart 2012) ben ik zelf naar een optreden gegaan. In Ahoy Rooterdam. Dat was een feest! Dat was fantastisch! Daar stond deze bijna 70-jarige rocker te spelen alsof hij 20 was. En hij genoot!

Vooral Beatle-nummers kwamen langs. En een aantal zeer goede Wings-nummers. Ik denk niet dat er een nummer bij was dat ik niet mee kon zingen. Zo dichtbij de Beatles was ik nog nooit geweest. Zoals ooit iemand schreef, bij een andere gelegenheid waarbij Sir Paul optrad, he wrote them, he sang them, how close can you get?
Er zat een tribute aan John Lennon bij, aan George Harrison en vanuit het publiek werd spontaan Yellow Submarine, ooit door Ringo Starr gezongen, gescandeerd.

Voor de liefhebber hierbij een linkje naar het optreden in Ahoy. Met de setlist en wat filmpjes.

http://www.setlist.fm/setlist/paul-mccartney/2012/ahoy-rotterdam-netherlands-7bde3224.html

Paul McCartney, meer dan een rocker!

Cultuur, , ,

Ik zag laatst een tv programma over Paul McCartney. Wat is het toch een artiest, wat een rocker! Ik heb zelden meer veelzijdigheid en creativiteit gecombineerd met muzikaliteit gezien. Je herkent zijn stemgeluid wel, maar het is dan weer hard, dan weer zacht, blues, romantisch, rauw, de woorden, de teksten en keiharde rock, allemaal afgewisseld, tientallen jaren lang. Zo kan ik wel doorgaan. Ik doe hem vast tekort. Hij heeft nog talloze ander dingen buiten het zingen om gedaan.

Hij heeft niet alleen klassiekers op zijn naam staan, maar ook klassieke muziek. En nu heeft hij er weer jazz aan toegevoegd. Kisses On The Bottom. In de top 2000 staan veruit de meeste nummers van hem, vanuit zijn rol bij de Beatles, Wings en Paul McCartney als solo zanger met een band. En dat al 50 jaar! De meeste bands laten toch meestal meer van hetzelfde zien en horen. De Stones, Queen, Elvis, Michael Jackson, Abba, Madonna, etc., etc. Stuk voor stuk ook fantastische artiesten en groepen en ik luister er graag naar en van sommige ben ik ook een enorme fan.

Waar het mij bij Paul McCartney om gaat is wat ik hierboven al schreef: veelzijdigheid en creativiteit gecombineerd met muzikaliteit. Het was overigens een optreden waarmee het Stadion in New York ‘City Field’ werd geopend. Het stond op de plaats waar in 1965 de Beatles in het toenmalige Shea Stadium hadden opgetreden en waarbij ze zichzelf niet meer konden horen, vanwege het lawaai van de fans.