We keken uit het raam van de auto en zagen de grauwe dag. We stoorden ons daar niet aan, we zaten lekker warm binnen in de auto. Voor ons lagen op het dashboard onder de voorruit frieten, cola en twee dozen met burgers. En mayonaise, die vergat ik bijna. Al het eten stond hopeloos schuin. Oppassen dus. Dit was slecht, heel slecht. Niettemin waren we klaar om aan te vallen. We konden niet langer wachten, het knorde in de maag. We namen een hap.
Gisteravond, 17 juli, is Kaat geboren! Dochter van mijn zoon en zijn vriendin. Moeder en kind maken het goed, zoals dat heet. Dus dit is fantastisch nieuws!
Het is zo leuk dat mijn zoon nu dan toch eindelijk vader is geworden, min of meer tegen wil en dank en mijn indruk is dat hij het fantastisch vindt. Natuurlijk vindt hij dat.
Lees verder Kaatje is geboren!
Al sinds de inval van Rusland in Oekraïne, in februari 2022, loop ik met het idee rond om eens stil te staan bij de persoon die vijftien jaar daarvóór die inval min of meer voorspelde. Ik heb het over Halbe Zijlstra, oud minister van Buitenlandse Zaken (2017 – 2018) in het kabinet Rutte III.
Enkele zaterdagen geleden was het weer eens zover. We gingen naar het theater. Dat is op zich niets bijzonders, we doen dat wel vaker. Wat bijzonder was, deze keer ging het om ballet en wel in het nieuwe danstheater van Den Haag, het kortgeleden geopende Amare. Ik wilde het theater graag van binnen zien en dan zul je eraan moeten geloven, het wordt een balletavond.
In de categorie ‘A near miss’, deze keer weer een avontuur met een auto.
Voor mijn uitzending naar Suriname in 1985 werden al onze spullen verhuisd. Toen alles eenmaal in een container was ingeladen en de vrachtauto de straat uitreed, keek ik hem na met niet zo opbeurende gedachte: zou ik het ooit terug zien? Beste lezer, het ging goed.
Een jaar of negen á tien zal ik geweest zijn, niet ouder. Het was in ieder geval in de tijd dat wij jongens een club met elkaar als schoolvriendjes hadden. Hoe de club heette, weet ik niet meer. We waren met z’n drieën. Ons doel was speelgoed maken voor de jaarlijkse ‘Grote Bazar’ van de school.
Deel 1 van deze blog ging over de voorbereidingen van onze bruiloft. Hier volgt deel 2. De huwelijksceremonie en het huwelijksdiner dat daarop volgde. Maar eerst was er bij verrassing een vrijgezellenmiddag.
Dit is deel 1 van 2, waarin ik verslag doe van de wijze waarop we tot het besluit om te trouwen zijn gekomen en van de voorbereidingen die we voor de voorgenomen bruiloft troffen.
Het was in het najaar van 2022 dat we ineens besloten te trouwen. En om meteen enige twijfel omtrent de reden die mogelijk opkomt als je zo’n stap (toch) (nog) (maar) (eens) op latere leeftijd zet en zoals een van mijn dochters ook daadwerkelijk had bedacht: nee, geen van ons beiden heeft iets onder de leden! En ze is ook niet zwanger 😉
Mijn moeder, Ineke Struve, overleed dit voorjaar. Ze werd vijfennegentig jaar oud.
’Niet bepaald in de wieg gesmoord,’ zou ze zelf hebben gezegd.
In enkele blogs, poste ik verhalen over haar leven. Hier volgt deel 4 en slot.
In de vorige blogs bleek dat haar vader op jonge leeftijd overleed, midden in de oorlog. Ze was pas veertien jaar. Dat was een klap.
Nadat ze na de bevrijding met succes het kleinburgelijke Boskoop had weten te ontvluchten, moest ze niet lang daarna terug om haar zieke moeder te verzorgen. Haar moeder overleed niet lang daarna. Ineke was toen tweeëntwintig. Het was een eenzame tijd, alleen en in Boskoop. Het leidde tot een snelle vlucht in het huwelijk. Een nieuwwe poging om Boskoop te ontvluchten. De eenzaamheid bleef loeren, ook al hield het beest zich jarenlang gedeisd. Haar man overleed na een langdurig ziekbed. Ze was (pas) vijftig. De kinderen waren net alledrie het huis uit, dus daar kwam de eenzaamheid weer. Een moeilijke tijd volgde.
Mijn moeder, Ineke Struve, overleed op 19 april 2022. Ze werd vijfennegentig jaar oud.
’Niet bepaald in de wieg gesmoord,’ zou ze zelf hebben gezegd.
In een blogreeks, post ik enkele verhalen over haar leven. Hier volgt deel 3.
Na het vroege overlijden van haar vader tijdens de oorlog, was de volgende schok voor mijn moeder dat ze op verzoek van haar broer en jongste zus voor hun zieke moeder zou gaan zorgen. Haar broer en zussen waren daartoe niet in de gelegenheid. Dit gebeurde net nadat ze met succes eerst het eindexamen MMS en daarna de secretaresse-opleiding bij Schoevers had behaald. Zorgen voor haar zieke moeder betekende huur en baan in het bruisende Amsterdam opzeggen en terugkeren naar het verfoeide, kleinburgerlijke Boskoop. Ze moest haar depressieve en zieke moeder gaan verzorgen. Ze werd mantelzorger avant la lettre. Net als haar vader had haar moeder een ongeneeslijke ziekte. Ze wilde niet meer behandeld worden. Na een aantal maanden overleed ze op 56-jarige leeftijd.