In de rubriek ‘A Near Miss’, een bijna ongeluk. Hier het relaas van een bijna brand…
Toen ik vier jaar oud was, misschien vijf, heb ik het ouderlijk huis bijna in brand gestoken. Dat zat zo: ik was in die dagen vaak vroeg wakker. Mijn kleine zusje, die rond de zes maanden oud geweest zal zijn, sliep doorgaans beneden in de woonkamer in de wandelwagen om te voorkomen, naar ik later hoorde, dat iedereen door haar vroege gehuil wakker zou worden.
Vandaag weer eens iets waarover ik mij verbaas. Ik heb dat wel vaker en er ook over geblogd. Niet te vaak, hoor, want voor je het weet word je een klager en zo sta ik niet in het leven.
Eerdere gelegenheden waren de kleine cijfers op huizen en vooral op flatgebouwen, die je vanuit de auto helemaal niet kunt lezen en het standbeeld van Nelson Mandela, dat zonder enige aanduiding langs een drukke weg ergens zomaar in Den Haag staat, volkomen verloren.
Dit keer gaat het om een consequentieloze aangelegenheid, niettemin frons ik de wenkbrauwen. Wat is er aan de hand?
Al jaren rijd ik, als ik naar het zuiden ga, over A13. Iedere keer valt mijn oog bij het Kleinpolderplein bij Rotterdam op de reclame aan de linkerkant bovenop het dak van een appartementsgebouw. Het is een reclame van Van Leeuwen buizen uit Zwijndrecht.
In de rubriek over het corona virus – ja het is echt een rubriek aan het worden, dit is al nummer 8 van ‘Corona en zo’! – het volgende: de cijfers zijn weer drastisch gestegen. Gisteren alweer bijna 10.000! de dagen ervoor rond de 9.000.
het vaccineren zou al op 4 januari in het nieuwe jaar van start kunnen gaan, zo liet minister De Jonge van VWS ons onlangs weten. Prompt ontstond verzet tegen die datum (“kan niet”) en kwam er kritiek op (“had-tie nooit mogen (toe)zeggen”). Toch kan het soms nodig zijn een dwingende datum te noemen. Een techniek om mensen in beweging te krijgen.
De huidige, bij de verkiezingen verslagen president van de VS, Trump, geeft niet op. Hij ‘concedes’ niet, blaast niet de aftocht, geeft zich niet gewonnen. Ik blogde al dat hij niet tegen zijn verlies kan en alles uit de kast zal halen om verlies te voorkomen. Waaronder de weigering mee te werken aan een ‘smooth transition’. Het doet er voor hem niet toe dat zijn acties ten koste van zijn land zullen gaan en wat ons betreft ook indirect van Europa en dus ook Nederland. Het geeft een ‘unheimisch’ gevoel. Voor mij als Nederlander. Kun je nagaan hoe een groot deel van de Amerikanen zich zullen voelen.
Onlangs belandde Tim, een volle neef van mij, tot ons aller schrik, in een hospice. Hij is een Amerikaan die in 2001 de Nederlandse nationaliteit verwierf. Ik sprak hem voor het laatst uitgebreid tijdens de bruiloft van zijn oudste zoon, Patrick, in Austin, Texas in februari 2020.
Nadat in april een hersentumor was geconstateerd, werd hij na een korte maar uitvoerige behandeling tot ons aller verbijstering ‘opgegeven’ en zodoende kwam hij in een hospice terecht. Ik ging hem aldaar bezoeken.
De Amerikaanse verkiezingen komen eraan. In dat verband een blog over een mening van een van mijn classmates uit 1981. Eerst even ter verduidelijking, de achtergrond van deze groep:
Al eens eerder blogde ik over mijn jaar in Lausanne waar ik in 1981 voor een MBA studeerde. Met de groep studenten van zo’n vijfentwintig nationaliteiten vormen we nog steeds een hechte groep. Al bijna veertig jaar.
Inmiddels hebben we ook een what’sapp groep en daarin wordt van tijd tot tijd – in het Engels – heftig en soms tot vervelends toe over van alles gediscussieerd. Dit keer ging het over de verkiezingen in de VS. Een van de classmates beweerde dat Trump zo gek nog niet was, hij had immers veel van zijn verkiezingsbeloftes ingelost. Wat door anderen op zijn zachtst gezegd werd betwijfeld. Dit is wat ik ervan vind.
Eerder deze week beschreef ik de aanmelding voor de coronatest en wat er zoal bij kwam kijken. Vandaag de test zelf en… de uitslag.
Tjonge, wat is er een drukte rondom de test: vier dagen vóór de test lukte het niet online noch telefonisch te reserveren. Dat ging zo:
het is alweer enige tijd geleden toen ik tijdens een wandeling met mijn partner, het over de moord op George Floyd in Minneapolis, Minnesota had en de massale, wereldwijde reacties daarop. Black Lives Matter. Ik uitte mijn gedachte om er een blog over te schrijven. Al pratende kwamen we tot de conclusie dat dit een moeilijk te bespreken onderwerp is, het is oppassen geblazen. Destijds tijdens de terroristische aanslagen en moordpartijen bij onder andere Charlie Hepdo in Parijs, ging het over vrijheid van meningsuiting. Ik bepleitte in een blog dat vrijheid van meningsuiting een recht is en dat er dus een plicht, een verantwoordelijkheid, tegenover staat. Met racisme is het anders: racisme en discriminatie zijn verboden. Punt. Geen enerzijds, geen anderzijds. De uitdaging is nu om er desondanks genuanceerd over te schrijven.