Onlangs (januari 2015) was er bij de publieke omroep een uitzending over vrijheid van meningsuiting. ‘Mijn vrijheid, jouw vrijheid’ heette de uitzending. De uitzending werd georganiseerd naar aanleiding van de aanslagen in Parijs in januari. U zult begrijpen dat er nogal wat meningen langs kwamen. Hier volgen er enkele. Lees verder Free speech, but…
 |
| Bronnen: NRC, Il Tempo, ANP |
Onlangs was de wedstrijd AS Roma – Feyenoord voor de Europa-League en een week later de return. Niemand spreekt over deze beide wedstrijden zelf, omdat het beestachtige gedrag van de naar Rome meegereisde hooligans alles overschaduwde. Het wangedrag van de Feyenoord fans in het centrum van Rome was bar en boos. Je schaamt je als Nederlander diep. Kennelijk brengen ook wij, als Nederlandse natie, deze mensen voort.
Nadrukkelijk spreek ik over ‘wij’ om aan te geven dat het gedrag van onze landgenoten ons als natie aangaan. Daar gaat deze blog over. Lees verder I Barbari: Excuses aan Rome!
In Den Haag staat sinds 2012 een standbeeld van Nelson Mandela. Daar ben ik blij mee, want de eind 2013 overleden leider van Zuid-Afrika was waarlijk een groot man. Maar niemand weet waar het standbeeld staat! Het staat niet midden op een plein, waar je hem van verre ziet, waar je je auto in de buurt kwijt kunt en waar je om het beeld heen kunt lopen en belangrijke uitspraken van hem kunt lezen. Niets daarvan. Lees verder Het standbeeld van Nelson Mandela is zoek!
Nu het stof is gedaald, kunnen we met wat meer afstand naar de ontstane situatie kijken.
Wat hadden de terroristen bij de aanslagen in Parijs voor ogen? Wat was hun doel?
Als het wraak voor het beledigen van de profeet Mohammed was, is het tegenovergestelde bereikt: vijf miljoen afbeeldingen van de profeet waren een week later wereldwijd het gevolg! Het is net als met Malala: de Pakistaanse Taliban schoten haar een kogel door het hoofd, ze overleefde het wonderbaarlijk en sindsdien is ze de icoon van vrouwenonderdrukking in de moslimwereld, met Nobelprijs voor de Vrede en al. Lees verder Je suis Charley, het stof is gedaald
 |
| Verlies aan focus |
In een vorige blog had ik het over verschillen tussen het voetbal en hockey. Zie hier de blog ‘wat voetballers van hockeyers kunnen leren’. Dat was naar aanleiding van het WK voor zowel hockey als voetbal. Onze Nederlandse elftallen deden het fantatstisch, zowel mannen als vrouwen (bij hockey). Denk aan de goal van Van Persie!
Wat ik niet begrijp is dat voetbalcoaches hier niet op trainen. Nee, coaches doen precies het tegenovergestelde: ze doen aan het gescheld en geklaag mee.  |
| Focus |
Van de zomer hebben we volop kunnen genieten van twee wereldkampioenschappen: voetbal en hockey. Wat een verschillen tussen die twee!
 |
| Dé goal! |
Zoals zoveel Nederlanders had ik niet zoveel zin in dit voetbal WK en ook niet zulke hoge verwachtingen. Maar na de eerste prachtige goal van Van Persie, sloeg dat gevoel terstond om. Wat een feest om ons zo te revancheren voor de verloren finale van 2010. Wat was het mooi om uiteindelijk derde te worden en niet een gefrustreerde tweede, zoals vier jaar geleden. Dat was het lot dat Argentinië ten deel viel, dat de halve finale eigenlijk niet van ons gewonnen had. Enfin, het was leuk.
Aanvankelijk speelde tijdens dit WK voetbal ook het WK hockey, hier te lande, om precies te zijn in het ADO stadion te Den Haag. Ik mocht een poule wedstrijd bijwonen, Nederland – Zuid-Afrika. Het werd 7-1 in een zonovergoten stadion met een onbeschrijflijke winnersmood bij spelers en toeschouwers. De Nederlandse teams, mannen en vrouwen, hadden er zin in. Het ging ze voor de wind. De vrouwen werden wereldkampioen en de mannen, oeps, tweede. Dat was minder. Twee dagen na de nadreunende 5-1 van
voetballend Nederland tegen Spanje. En de hockeyers verloren de finale met maar liefst 6-1! Maar goed, het was niettemin van beide hockeyploegen een uitstekend prestatie: eerste en tweede!
Tot zover de twee WK’s. Mijn punt gaat niet zozeer over deze WK’s, hoe leuk het ook was. Ik wil het hebben over iets anders, namelijk de wijze waarop beide sporten zich hebben ontwikkeld. Ze verschillen behalve in progressie in het spel ook in gedrag in het veld.
Terwijl ik van de zomer naar de hockeywedstrijden keek, viel mij een aantal verschillen met voetbal op: het tempo, de wissels, het begeleiden van de wedstrijd door de scheidsrechters, de wijze waarop van moderne apparatuur, zoals video’s, gebruikt gemaakt wordt en de straffen.
Je krijgt een groene, gele of rode kaart. Je hoeft slechts tijdelijk naar de kant. Een wedstrijd valt daardoor niet ‘dood’, zoals bij voetbal. Bij voetbal gaat het team dat het overkomt, noodgedwongen meer verdedigend spelen en soms betekent dat het ‘einde’ van de wedstrijd. Zo niet bij hockey. Daar komt men na verloop van tijd weer terug op het veld en raast het spel door.
Een andere reden dat het spel een hoog tempo heeft, komt door de voortdurende wissels. Alle spelers worden gewisseld en men zit dus van tijd tot tijd ‘op de bank’. Daardoor krijgen spelers korte rust en kan het tempo omhoog. Wat ook tempo geeft is het nemen van vrije slagen. Geen gezeur bij de scheidsrechter, bal neerleggen en doorspelen. Tempo houden. Het leuk om naar te kijken en het is slim.
Naar verluidt zou de conservatieve FIFA zou dit soort ontwikkelingen tegenhouden. Je ziet wat conservatisme doet. Ik heb daar al eens eerder over geblogd. De creativiteit wordt gedood. Innovatie, bijvoorbeeld in dit geval in de regels van het voerbalspel of de toepassing van moderne technieken, blijft achterwege en iedereen is een frustratie rijker.
De tocht der tochten is het. Het is een prachtige warme dag in juli. Ik kijk met een brok in mijn keel naar de beelden van de veertig auto’s die onder begeleiding over de A2 en de A27 naar Hilversum rijden. Auto’s met daarin de stoffelijke resten van de slachtoffers van vlucht MH17 van Malaysia Airlines die vorige week donderdag op weg van Amsterdam naar Kuala Lumpur door een raket uit de lucht werd geschoten, boven in burgeroorlog verkerend Oekraïne. Ik voel afschuw en verdriet. Lees verder Een dag van nationale rouw, een land tot zwijgen gebracht
Vorige zomer viel mijn oog op een terugkerend artikel uit De Volkskrant. Er werden aan verschillende mensen steeds dezelfde zes vragen gesteld. Ik nam mij voor die vragen ook eens beantwoorden. Steeds één per blog.
Enfin, niet alle punten op mijn lijst die ik zou willen veranderen, zijn gemakkelijk ten uitvoer te brengen. Vergelijk het met het veranderen van de cultuur van een bedrijf. Je hebt over het over de DNA van het bedrijf. Ook ‘de wereld’ heeft een DNA.
Toen ik in dienst diende ik onder een rooms-katholieke ritmeester (het equivalent van een kapitein), bleek ik, mij op religieus gebied neutraal opstellend, ineens op achterstand te staan. Hij liet weten mijn neutrale, in ieder geval niet katholieke, achtergrond af te wijzen. Ook dat is vriendelijk uitgedrukt. Ik begreep in het geheel niet wat het probleem was.
Niettemin is een aantal zaken universeel. Universele zaken die mensen kenmerken zijn, dat ze lachen, verdriet hebben, elkaar opzoeken, socialiseren, trouwen, kinderen krijgen, dromen, van de natuur genieten, enzovoort, enzovoort. Als ze schrikken, slaan ze de hand voor de mond. Dat is overal dezelfde reactie. En zo zijn er meer dezelfde universele gewoonten en diepgewortelde en gevoelde waarden. Zo ook de wijze waarop je met elkaar omgaat, ten diepste, dus los van cultuur en los van achtergrond, geloofsovertuiging en wat dies meer zij.
Van de zomer viel mijn oog op een terugkerend artikel uit De Volkskrant. Er werden aan verschillende mensen steeds dezelfde zes vragen gesteld. Ik nam mij voor die vragen ook eens beantwoorden. Steeds één per blog.
Hier volgt de vijfde Volkskrant vraag.
Vraag 5: Welke ontwikkeling stemt je vrolijk?
Wat mij te binnen schiet is niet een ontwikkeling, maar eerder een tafereel:
Toen er ruim vijftig regeringsleiders voor de Nucleaire Safety Summit naar ons land kwamen, meer in het bijzonder naar Den Haag, waren de beveiligingsmaatregelen overweldigend. Ik woon op 100 meter van het World Forum, waar het allemaal plaatsvond. De hekken, de helicopters, de politie, de ME, de verkeerswachters, The Beast, ze waren er allemaal. Met uitzondering van The Beast, reden ze allemaal door mijn straat. Wat ik zei, overweldigend was het.
We liepen op de vrijdagnacht voor de top nog even een ommetje door het ‘spergebiet’. Het leek wel oorlog. Het gaf een sinister beeld. Er was niemand. Geheel verlaten, maar wel allemaal schijnwerpers, camera’s, ijzeren hekken, roadblocks, enzovoort. Ook een lange rij vrachtwagens met daarop uitklapbare grote schermen om te vermijden dat een regeringsleider niet alsnog het doelwit van een scherpschutter zou kunnen zijn. Zijn auto zou bij het World Forum immers moeten afremmen, na met hoge snelheid van Schiphol te komen rijden. Naar verluidt, reed men in twintig minuten van Schiphol naar het World Forum. Normaal gesproken doe je over dat ritje zo’n drie kwartier!
Bij ons in de straat waren ook roadblocks geplaatst. Ook dat zag er unheimisch uit, als een soort ‘muur’. Het sinistere en unheimische duurde totdat de top begon. Op maandag landde Obama op het Museumplein. Hij kwam easy going uit de helicopter gestapt, als een soort superstar, “Hi guys, how are you doing?” Hij begroette de schoolkinderen, schreef in hun jubileumboek “Dream your Dream” en aanschouwde de Nachtwacht. De toon was gezet, althans voor televisiekijkend Nederland. De sfeer werd gemoedelijker. Het weer hielp ook, want het was een prachtige, zonovergoten dag. Dus wat deden de Nederlanders? Ze parkeerden hun fietsen tegen de roadsblocks (altijd handig) en dronken, kijkend naar het tafereel van de top en alle veiligheidsmaatregelen die getroffen waren, een biertje. Alsof het koninginnedag was.
Dat stemt mij vrolijk.
En dat deden ze op een enorm enthousiasmerende manier en met een enorme bevlogenheid, indrukwekkend. Ik denk dat menig marketeer en leider van een bedrijf daar een voorbeeld aan zou kunnen nemen.
– het Westfries Museum in Hoorn, met het oudste aandeel ter wereld, waarvan ik overigens een replica heb (zie foto);
– Museum Boerhave in Leiden, met een apparaat waar Madam Curie ROND 1900 radioactiviteit mee probeerde te testen. Radioactiviteit waarmee ze overigens gewoon van Parijs naar Leiden reisde, precies waar deze nucleaire top over gaat, althans over het voorkomen van dit soort reisjes;