Slechts tweemaal eerder ben ik hier geweest. In de Vendée, een streek in Frankrijk aan de Atlantische kust, ingeklemd tussen in noorden Bretagne en in het zuiden de Dordogne. La Rochelle is een bekende havenstad in de buurt.

De eerste keer was iets meer dan vijftig jaar geleden. Op mijn achttiende bezocht ik samen met mijn moeder voor het eerst en voorlopig ook voor het laatst mijn familie in de Vendée. 
We verbleven in het huis van de oudere zuster van mijn moeder. Met ons brachten ook hun broer (mijn oom) en zijn vrouw de vakantie in de Vendée door.

Franse meisjes

Ik trok vooral met mijn neef op. Hij was slechts een jaar jonger dan ik. We konden het goed met elkaar vinden. We draaiden eindeloos plaatjes van Elvis , The Beatles en Creedence Clearwater Revival. ‘s Avonds gingen we erop uit. Het waren spannende tijden: Franse meisjes – Joëlle heette die ‘van mij’. We bezochten de Franse kroegen, vooral aan de kust. Onze eigen drankjes smokkelden we mee naar binnen omdat de drank binnen veel te duur voor ons was. Urenlang zaten we aan de Atlantische stranden, een beetje gitaarspelen en wat dies meer zij. Geen details. Heerlijke was het!

Familie ‘chateaus’

Al sinds mijn jeugd hoorde ik over een aantal ooms en tantes van mijn moeders kant die huizen, of beter, hele oude boerderijtjes, in de Vendée hadden gekocht. De boerderijen noemden ze chateau. Mijn moeder was niet enthousiast. Het zou een saaie streek zijn, niets te beleven en veel te ver weg. Als je al naar Frankrijk ging, dan waren de aangewezen gebieden eerder de Provence en de Ardèche. De Dordogne of Bretagne. Of Parijs natuurlijk. Maar niet de Vendée. Ik nam de neerbuigende mening van mijn moeder kritiekloos aan en besteedde er verder geen aandacht aan.
Niettemin hoorde ik van tijd tot tijd verhalen over de Vendée. Zoals welke familieleden er inmiddels ook een huis hadden gekocht. De dorpjes waar ze neerstreken zeiden mij natuurlijk niets, behalve dat ze in diezelfde streek lagen. Ook sommige van de neven en nichten, mijn generatiegenoten, bleken inmiddels oude boerderijen te hebben betrokken. Ook dat vergat ik meteen weer.

Veertig jaar later

Tot september 2009. Samen met mijn moeder en mijn partner, gingen we op bezoek bij de oudere zuster, bijna veertig jaar later nog steeds woonachtig in de Vendée, in hetzelfde boerderijtje. De twee zusters gaven wij zodoende de gelegenheid elkaar weer eens te zien. Ook al belden ze elkaar van tijd tot tijd, fysiek samenzijn had verreweg de voorkeur. Toenemende ouderdom, mijn moeder begin tachtig en haar zuster eind tachtig, gecombineerd met de afstand, gingen niet goed met wederzijdse bezoeken samen.

De Vendée: prachtgebied!

We vlogen op Bordeaux, huurden een auto, reden twee uur noordwaarts naar de Vendée waar we in een gezellige Chambre d’hôte (chateau-moreilles.com ) verbleven.
Gaandeweg erkende ik dat de Vendée zo slecht nog niet was. In september was het seizoen weliswaar al voorbij – het zag er overal nogal uitgestorven uit. Niettemin kenmerkte het gebied zich door gezellige dorpjes, brede zandstranden, een goed klimaat, een prachtig en pittoresk schiereiland, Île de Ré, de prachtige stad Nantes. En, vooral landinwaarts, mooie, glooiende landschappen en vergezichten. Bovendien  troffen we goede restaurants aan met uitstekende wijn. Ik nam mij voor niet nog eens enkele decennia te wachten voordat ik weer eens zou terugkeren.

Kleinkinderen

In de zomer van 2021 was weer het zover, we gingen met vakantie, opnieuw naar de Vendée. Dit keer zonder mijn inmiddels veel te oude moeder. Met de auto. We hadden onze zeilboot – lemsteraak de Roos voor de geïnteresseerden (zie eerdere blog: rudolfdesoet.nl/de-roos-is-verkocht-bitterzoet) verkocht.
Een van mijn dochters, bracht met haar gezin de zomervakantie eveneens in de streek door. We gingen hen aldaar bezoeken en tevens logeren bij een volle nicht van mij.  De oudere zuster van mijn moeder was een paar jaar daarvoor op zevenennegentig-jarige leeftijd overleden. Het huis waar ik vijftig jaar geleden had gelogeerd was verkocht. Ook de huizen van de oudere generatie waren inmiddels ook allemaal verkocht, lieten we ons vertellen. Alleen mijn volle nicht en haar man hadden nog een chateau. Zij verhuurden gedurende de zomermaanden het bijgebouw, de gîte.

En zo reden wij op een zonnige dag in augustus het erf van hun chateau op en genoten een heerlijke lunch met witte wijn in een zonnige tuin.