Ook nu weer een ‘near miss’. Het is de zesde in een reeks. Dit keer over een avontuur met mijn vader en de boot, een gaffel getuigde Scheldeschouw van negen meter. Het was 1967, we waren op de terugweg van onze zomervakantie met de boot van de Duitse Wadden. We hadden het tot Norderney gebracht. En weer terug. 

‘Binnendoor’

Bij Delfzijl besloot mijn vader ‘binnendoor’ terug te gaan, dat wil zeggen, over de kanalen en rivieren in tegenstelling tot het alternatief, de Waddenzee. Dit werd mede ingegeven door mijn moeder die helemaal niet van het grote water hield. Ook al is de Waddenzee ook niet echt groot water, dat is de Noordzee. We hadden deze vakantie al heel wat avonturen beleefd, waaronder voor het eerst ‘droogvallen’  en het was wel mooi geweest. We roken de stal.

Ontspannen

Zodoende voeren we op een zeker moment op het Eemskanaal, vanuit Delfzijl richting Groningen. Een druk kanaal met grote schepen, maar ook weer niet zo druk dat je voortdurend scherp bent. We zaten gezellig te kletsen, er heerste aan boord een ontspannen sfeer na ruim twee weken vakantie. Dus achteraf gezien letten we niet voldoende op.

Rood/zwart

Ik zie nog de enorme rood/zwarte muur ineens uit het niets oprijzen. Net op tijd zag mijn vader aan het roer het ook, wierp het roer met veel kracht opzij met het risico dat we mogelijk op de wal zouden botsen, maar hij zag gelukkig ook weer kans met veel kracht terug te sturen. Niets aan de hand leek het. Het grote schip schoof voorbij. Het enige wat we zagen stijl omhoog kijkend langs de zwarte wand was een man hangend over de reling, die verbaasd naar beneden tuurde, wat daar allemaal gebeurde en naar de van schrik wit weggetrokken gezichten op dat kleine bootje waar wij op zaten…