Dit is deel 1 van 2, waarin ik verslag doe van de wijze waarop we tot het besluit om te trouwen zijn gekomen en van de voorbereidingen die we voor de voorgenomen bruiloft troffen.

De voorbereidingen

Het was in het najaar van 2022 dat we ineens besloten te trouwen. En om meteen enige twijfel omtrent de reden die mogelijk opkomt als je zo’n stap (toch) (nog) (maar) (eens) op latere leeftijd zet en zoals een van mijn dochters ook daadwerkelijk had bedacht: nee, geen van ons beiden heeft iets onder de leden! En ze is ook niet zwanger 😉

Twintig jaar

Er was geen speciale reden om te trouwen. Wij zijn ruim twintig jaar bij elkaar. Dit jaar, in 2023, wonen we twintig jaar samen. Van tijd tot tijd kwam in al die jaren het gesprek op trouwen. Zouden we dat doen of niet? Het leek ons wel leuk, maar we konden het niet direct eens worden over hoe we dat dan zouden doen en wie we erbij zouden vragen? In klein of in groot verband bijvoorbeeld. Wel of geen feest. De discussie vervloog telkens en vervolgens bleef het op dit punt soms jaren stil.

Geen verschil

Als ik voor mijzelf spreek, ik zag niet veel toegevoegde waarde aan zo’n stap. We hadden een samenlevingsovereenkomst, een testament en onlangs lieten we zelfs een levenstestament opmaken. Desgevraagd zei de notaris dat trouwen juridisch en/of financieel geen verschil maakt met de wijze waarop wij een en ander geregeld hadden. Dus andermaal werd het stil.

Beslissingen

Tot opeens, afgelopen herfst, we het besluit zonder enige discussie in nog geen vijf minuten namen. Kennelijk was nu wel de tijd rijp.
Wat restte was de uitwerking en die namen we terstond ter hand. Allerlei beslissingen kwamen op ons pad. Bijvoorbeeld gratis trouwen of niet. Het leek mij wel wat, niet zozeer om het gratis zijn, maar vooral omdat je dan een buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand (Babs) krijgt toegewezen, die zich beperkt tot de formaliteiten. Geen hoogdravende toespraken over hoe het er in een huwelijk aan toe gaat of zou moeten gaan, geen grootse vergezichten over relaties, elkaar steunen, respecteren en zo. Dat meenden we na al die jaren natuurlijk allemaal al (wel) te weten. Mijn zorg zat hem vooral in wat zo’n Babs verkeerd zou kunnen doen en/of zeggen, zoals je zo vaak meemaakt. Zoals het verbasteren van namen bijvoorbeeld.

Babs

Voor gratis trouwen bleek een maandenlange wachtlijst te bestaan. Bovendien kon deze variant alleen in het stadhuis aan het Spui en we hadden onze zinnen gezet op het oude, vijftiende-eeuwse stadhuis aan de Groenmarkt in het centrum van Den Haag. We zagen van de gratis variant af.
De boeking voor de Groenmarkt lukte daarna goed, geen wachttijden. We moesten eerst getuigen vinden. Dat werden een zoon en een dochter. Geselecteerd op objectieve gronden die ik hier kortheidshalve achterwege laat. We moesten allerlei gegevens uploaden.
Daarna kwam de selectie van een Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand, de Babs aan de beurt. Ik bekeek de beschikbare profielen, we kozen iemand uit en een (verplichte) reserve. Een dag of tien voor de bruiloft werden we door de Babs voor een afspraak gebeld. De dame in kwestie was noch de geselecteerde, noch de reserve. Hoe dat zat, wist zij ook niet.

Details

Talloze details moesten worden geregeld. Zoals het vinden en boeken van een locatie voor het bruiloftsdiner en afspraken maken. Het werd Des Indes aan het Lange Voorhout in Den Haag. Niet omdat we iets met dit sjieke hotel hebben, trouwen doe je nou eenmaal niet elke dag, dus daar mocht best een toplocatie bij, zo redeneerden we. Dus spraken we de details met de mensen daar door, inclusief een kamer om te overnachten en waarin kleinzoon Flip gaande het diner kon gaan slapen. 

Op één knie 

We lieten huwelijkse voorwaarden opmaken, we zochten de ringen uit, een bruidsboeket, een jurk voor Jolan en een afspraak met de kapper, uitnodigingen maken en verzenden, een heuse huwelijksreis boeken, tafelschikkingen voor onze tweeëntwintig gasten, noem maar op.
En niet onbelangrijk, ik wilde mijn aanstaande vrouw ten huwelijk vragen – ze stemde toe – niet nadat ik eerst mijn aanstaande schoonvader om de hand van zijn dochter had gevraagd. Hij vroeg niet naar mijn vooruitzichten. Als gepensioneerde zijn die er immers niet 😉
Hij stemde in. Dat was mooi meegenomen.

In deel 2 van deze blog alles over de ceremonie.