Dit is de eerste blog in een reeks over het verpleeghuis.

Wij, de drie kinderen van mijn oude moeder van bijna 95, moesten besluiten haar in de gesloten afdeling van een verpleeghuis te laten opnemen. Zoiets doe je niet lichtvaardig. Er komt van alles bij kijken op velerlei gebied, waaronder emotioneel, met als allesoverheersende vraag: doen we het goede?

Horizontaal

Ze had jarenlang bij ons erop gehamerd alleen ‘horizontaal’ haar genoeglijke en gezellige appartement te zullen verlaten. Ze was er gelukkig en wilde er blijven wonen. Het werd echter gaandeweg steeds duidelijker voor ons dat er een punt was bereikt waarop zelfstandig wonen zonder voortdurende 24-uurs zorg, niet langer een haalbare kaart zou zijn.

Een schil aan zorg

We hadden in de loop der jaren tijdens het als maar voortgaande verslechteringsproces, allerlei zorg om haar heen geregeld, van artsen, diëtisten en fysiotherapeuten, tot iemand die de boodschappen deed en van ‘gezelschapsdames’ tot verpleegkundigen voor de toediening van medicijnen aan toe. Allemaal kwamen ze van tijd tot tijd langs, zes dagen per week, maar niet ‘s nachts. Ook op zaterdag was de ‘bezetting’ mager en op zondag was er eigenlijk niemand, tenzij nadrukkelijk verzocht, door ons, de kinderen. Een schil aan zorg om haar heen dus. Mantelzorg. We konden een en ander steeds verder opschroeven, tot steeds intensievere zorg, maar wat uiteindelijk nodig bleek, zorg gedurende vierentwintig uur, dat ging niet.

Onhoudbaar

De situatie verslechterde gaandeweg: ze at en dronk steeds slechter, vervuilde als we daar niet op lieten letten, ze viel af en en toe en lag dan soms enige tijd op de grond, totdat een van ons of iemand van de ‘zorgschil’ haar vond. Ook verdwaalde ze op het terrein van het appartementencomplex waar ze woonde, of erger nog, daarbuiten. Het appartement zelf werd te groot en zo waren er nog wel wat redenen, waaronder medische, waardoor haar situatie onhoudbaar werd. Mijn moeder bleef ontkennen dat er iets was, laat staan dat ze zou moeten verhuizen en zeker niet naar ‘zo’n verpleeghuis met al die oude, krakkemikkige mensen, die de hele dag slapen!’

De rechter

Als we haar in een verpleeghuis zouden willen onderbrengen, in een gesloten afdeling, zou dat dus tegen haar wil geschieden en in zo’n geval komt de rechter er aan te pas. Of er moet een ongeluk gebeuren, waardoor ze in het ziekenhuis belandt en dientengevolge niet meer naar huis terug kan keren. Dan zou het als het ware ‘natuurlijker wijze’ verlopen. Maar gelukkig is dat niet gebeurd. Gelukkig geen ongeluk! Dus gingen we na rijp beraad – het was in meerdere opzichten voor ons als kinderen een hele moeilijke beslissing – toch maar tegen haar wil in en ondernamen de lange weg via de rechter. Voordat deze uitspraak doet, zijn er allerlei instanties die zich met dit soort zaken bezig houden. Artsen, geriatrische specialisten, advocaten, e.a., we zijn ze allemaal langs geweest. Zo’n ‘uit-huis plaatsing’ in een verpleeghuis gaat bepaald niet over één nacht ijs. En dat is maar goed ook. Het is integer geregeld, zij het wat bureaucratisch. Enfin, elke stap hebben we genomen, ons telkens afvragend of we nog steeds het goede voor onze moeder deden.

Selectie

Op enig moment deze zomer was daar de uitspraak, de rechterlijke machtiging. Dan begint er een periode van vier weken te lopen waarin de uitspraak moet worden uitgevoerd. Plaatsing in een verpleeghuis dus. Lukt dat niet, dan vervalt de uitspraak en moet je opnieuw beginnen. Wij hadden van te voren al een selectie van verpleeghuizen gemaakt die aan een aantal door ons gestelde voorwaarden voldeden. Voorwaarden op het gebied van zorg vanzelfsprekend, maar ook gelet op omgeving, locatie, faciliteiten, enzovoort.
We waren tot de conclusie gekomen, dat het beter te verteren voor haar zou zijn, als ze in de buurt van haar kinderen zou komen te wonen. Bij twee van de drie, althans. Voor een van ons is het juist veel verder weg. Maar over de locatie werden we het snel eens: we keken in de buurt van Den Haag en omgeving. Aldus vonden we verpleeghuis Oostduin, een onderdeel van de Florence organisatie.

In deel 2 de voorbereiding van de verhuizing.