Rond Pasen dit jaar gingen we naar Jesus Christ Superstar. Oorspronkelijk een film, maar later ook als musical uitgevoerd. Eind maart en begin april was de musical uitvoering in AFAS Live, voorheen Heineken Music Hall. Het bijzondere was dat de oorspronkelijke zanger, Ted Neeley, net als in 1973 weer als Jesus figureerde. Hij was duidelijk ouder, veel ouder (45 jaar ouder maar liefst) en z’n stem was misschien wat ijler – je hoort duidelijk dat het iemand is die wat ouder is – maar hij zong weer fantastisch, net als voorheen, ook de hele hoge noten. Op zijn, ik schat, 75ste!

Cassette bandje

Ik heb van de uitvoering genoten. Ik ken alle nummers door en door. Ik had destijds de ‘sound track’ op LP en die draaide ik op een cassette bandje geregeld in de auto terwijl ik tussen Den Haag en Amsterdam heen en weer reed. Meezingen, uit volle borst! Nummers als ‘I Don’t Know How To Love Him’, ‘Pilate’s Dream’, ‘What’s The Buzz, ‘Could We Start Again Please’ en de andere. Ze werden goed gezongen, er werd fantastische rock neergezet, mooie decors, heerlijk allemaal. Jolan was wat neutraler in haar oordeel.

Door mensen geschapen

In de jaren nadat ik de film in de bioscoop zag, heb ik behalve dus het beluisteren van de sound track, de musical in Nederland in het theater gezien, ik meen in Rijswijk met de kinderen, op tv en zeker ook de film nog wel een of twee keer. Ik ken alles dus uit mijn hoofd. Tijdens de voorstelling bedacht ik me weer, dat deze kruisiging ook weer een door mensen bedachte beschrijving van iets onverklaarbaars is. Net als in vroeger tijden onverklaarbare dingen aan de goden werden toegeschreven. Goden, die de mensen zelf naar hun beeld hadden geschapen. Het eerste testament is eigenlijk precies hetzelfde, het tweede testament in eerste instantie ook, dat wil zeggen de vier evangeliën.