Mijn volle neef John Harrington is overleden. In maart kreeg ik bericht dat bij hem een hersentumor was ontdekt en dat de doktoren hem twaalf maanden gaven. Het werden er slechts vier. De tumor was dermate agressief dat het vrij snel gebeurd was.
Voordat de behandeling begon, kwam hij nog één keer naar zijn geliefde streek in Frankrijk, de Vendée, alwaar ik hem eind maart opzocht.

Coca cola

Ik kende hem mijn hele leven omdat onze moeders – zusters – elkaar geregeld opzochten en wij als kinderen daar vanzelfsprekend altijd bij aanwezig waren. Mijn eerste woorden Engels leerde ik van John: ‘John, kom you?’
We speelden samen toen we klein waren, luisterden als tieners naar The Beatles en de Stones (én Elvis), rookten stiekem sigaretten en zaten, weer wat later, achter de meisjes aan. Met hen namen we onze eigen coca cola mee naar veel te dure disco’s. We bestelden slechts één drankje en vulden ons glas daarna met onze eigen meegebrachte cola aan. En nee, we zijn niet betrapt.

Wijngaard

Later bezocht ik hem in Washington DC waar hij inmiddels voor een Franse wijnimporteur werkte. Het grootste deel van zijn carrière werkte hij voor een wijngaard Trefethen uit Napa Valley, California. Hij was verantwoordelijk voor alle verkopen van de gehele oostkust van de VS.

Ook kwam hij geregeld met zijn gezin over naar zijn dierbare ‘Holland’. Als hij in Den Haag was, reed ik hem rond door heel Nederland en bezochten we onze familieleden hier te lande.

Celebration of life

John werd slechts negenenzestig. Hij was geliefd en zoiets blijkt vooral bij het overlijden, zoals bij de memorial service die ik online volgde. Twee maanden later was ik aanwezig bij de zogeheten Celebration of Life van John. Dat was een bijzondere ‘bijeenkomst’.

Een lach en een traan

Het begon met een borrel en daarna een buffet en veel en uitstekende Trefethen wijn. Vervolgens was er gelegenheid om iets te zeggen. John’s dochter Luciana deed de kick-off, daarna kwam zijn vrouw Lucilia aan het woord, die een mooi verhaal hield over hoe ze elkaar hadden ontmoet en hadden samengeleefd. Leuke verhalen, met de ups and downs van het leven, een lach en een traan. Er volgden talloze andere sprekers, er werd gelachen en gehuild, ik vond het ontroerend. Een prachtige manier om gezamenlijk uiting te geven aan rouw voor iemand die relatief zo jong overlijdt.

Leven en dood

De Celebration voorzag in de behoefte om na ruim tien weken bij John, zijn leven en dood stil te staan. Normaalgesproken is het na de begrafenis of crematie klaar en blijven de nabestaanden alleen en verdrietig achter. Tijdens deze ‘borrel’ was er volop ruimte om over John te praten. Dat ging ons makkelijker af nu er enige tijd was verstreken.