Terwijl ik dit schrijf zit ik in de ‘bullet’ trein, de hoge snelheidslijn, op weg van Shanghai naar Beijing. De afstand is ongeveer 1300 kilometer. De reis duurt vijf uur met twee stops.

Naast mij zit een jonge Chinees luid smakkend te eten. Dat is heel gewoon hier in China. Boeren, rochelen en spugen. Ze doen het allemaal, je hoort het overal om je heen. Het went niet. 

Shanghai Hongqiao Railway Station heet het station waar ik op de trein stapte. Het bleek zo groot te zijn dat ik er zo goed als in verdwaalde. Ik oriënteerde me aanvankelijk op Starbucks Coffee, maar daar bleken er wel vier of vijf van te zijn. Omdat hun stations zo groot zijn, behandelen de Chinezen  hun hsl-stations als een luchthaven: enorme hallen, gescheiden in arrivals en departures, gates, security checks, rijen, wachtruimten, enzovoort. Het is indrukwekkend.

Naast mij zit de Chinees inmiddels luid te snurken. De oortjes zijn uit, bungelen langs zijn armen. De smartphone houdt hij stijf in zijn handen geklemd.

Ik kijk uit het raam. Een schier eindeloos vlak landschap raast aan mij voorbij. Het strekt zich voor mijn ogen uit. Af en toe zie ik een fabriek, dan weer een groepje bomen, wat grasvelden, of is het boerenland? Een enkele keer zie ik Chinezen op het land aan het werk, ook vandaag, op zondag.

Ook rijden we af en toe langs krottenwijken. Ik zie optrekjes van golfplaten vlak langs deze hsl spoorlijn. Ook hier razen we voorbij, voorbij deze pure armoede. Aan de horizon groepjes staan hoge flatgebouwen. Daar zal wel een stad zijn. Het lijkt eerder op een nederzetting maar dan met torenflats in plaats van wat verspreid staande huizen. Er is eigenlijk geen duidelijk onderscheid, steden, neder
zettingen, boerenland en krottenwijken, alles staat op dit vlakke landschap door elkaar heen.

Door de hoge snelheid van de trein – ergens op een display is te lezen dat we 310 kilometer per uur rijden – zou het beeld dat ik krijg overigens wel eens vertekend kunnen zijn. Al met al dringt zich toch één samenvattend woord voor dit voorbij razende landschap op, misschien versterkt door het grauwe, bewolkte en heiige weer. Dat woord is: lelijk….

Opeens rijden we in een grote stad. Zo ver het oog reikt, zijn er flats, flats en nog eens flats. Afgewisseld met hier en daar wat fabrieken, een rivier en snelwegen met viaducten. We maken er een stop. De stad blijkt Nanjing te heten. Ook dit station is gigantisch groot, want ik tel maar liefst dertig perrons met hsl treinen er aan.

De jonge Chinees naast me staat op, de oortjes zijn weer in, ik krijg een brede grijns bij wijze van groet van hem en weg is hij. De rest van de tocht is de stoel naast mij leeg.

Precies op tijd, na vijf uur, komen we in Beijing aan.