In de categorie ‘Mijn werkzame leven’

Al eerder beschreef ik dat ik een jaar lang in Lausanne studeerde: ik behaalde er een MBA (master of business administration – een Amerikaanse graad in business). Officieel werd de graad afgegeven door de polytechnische universiteit van Lausanne. Het International Management Development Institute (IMD -zoals het thans heet) was geaccrediteerd aan deze universiteit. Het was 1981, bij het schrijven van deze blog inmiddels bijna veertig jaar geleden.

Hotel Au Lac, Lausanne-Ouchy

Dat jaar ging niet vanzelf. Ik beschreef al de tijdrovende uitdaging om toegelaten te worden. Toen ik in december 1980 eenmaal ‘duly enrolled’ was, ging ik begin januari 1981 in eerste instantie alleen naar Lausanne. Het Instituut waar ik zou gaan studeren, toen nog IMEDE geheten, had bepaald dat alle studenten de maand januari in hotel Au Lac in Lausanne-Ouchy aan het Meer van Genève moesten verblijven, vanwege de kennismaking met de ‘classmates’, studiegroepen en het smeden van de onderlinge band. Mijn toenmalige echtgenote mocht een maand later volgen.

Woonruimte

De eerste dagen voorafgaand aan het ‘schooljaar’ besteedde ik samen met twee andere Nederlanders uit mijn toekomstige klas met vijfentwintig nationaliteiten, aan het vinden van woonruimte. Ik vond een mooi drie kamer appartement, redelijk betaalbaar, uitzicht op het Meer van Genève, in het plaatsje Belmont-sur-Lausanne, op zeshonderd meter hoogte, op zo’n kwartier rijden van het Instituut.

Business Game

De lessen begonnen op 6 januari, op een donderdag. Ik was zenuwachtig en opgewonden. Ik begon aan een waanzinnig avontuur: ik ging mijn zakelijke toekomst gestalte geven. Mijn verwachtingen waren dan ook hooggespannen, ook wat betreft mijzelf: zou ik het tempo en niveau bij kunnen houden? We begonnen met een business game, dat op zich leuk was om te doen en het leidde direct al tot wat diepere contacten. De business game eindige met een plenaire sessie in het auditorium, waar ook de volledige ‘faculty’ (de professoren) bij aanwezig was en waar we onderwezen werden in het oplossen van ‘business problems’. Tegenwoordig zouden we overigens van ‘uitdagingen’ spreken. Ik had op die dag nog niet direct door dat daar de basis werd gelegd voor het oplossen van alle case studies die we dat jaar zouden krijgen en ook voor elke uitdaging waar ik mij later in mijn werkzame leven voor geplaatst zag. Buitengewoon waardevol dus. De methode heb ik in een eerdere blog beschreven. Zie de link onderaan de blog.

Case Studies

Case studies vormden de kern van het onderwijs, net als op de Harvard Business School, waar IMD nauwe banden mee onderhield. We kregen wat boeken uitgereikt, maar die werden we geacht te bestuderen in verband met het oplossen van de case studies. We kregen drie cases per dag. Als je bedenkt dat een case study gemiddeld ongeveer drie uur aan voorbereiding en uitwerking vergde, dan betekende dat negen uur per dag. De schooluren door de week waren van acht uur ’s ochtends tot half drie ‘s middags en zaterdag van acht tot half twaalf (twee case studies). Je kunt dus uitrekenen dat er niet genoeg uren in een dag zaten om dit allemaal af te krijgen.

Onvoldoende tijd

Ik studeerde (ploeterde) van ongeveer half vier tot half zeven (drie uur), uurtje diner en wat ontspanning, vervolgens weer studie vanaf half acht tot het klaar was. Meestal om een uur of één ‘s nachts. Deze uren waren inclusief het gewenste overleg met de studiegroep. Dit overleg diende om te checken of je met een case study uitwerking op de goede weg was, om elkaar te inspireren, te stimuleren en van elkaar te leren. Als gezegd, er was duidelijk onvoldoende tijd om alle case studies volledig te doorgronden, te analyseren en er besluiten over te nemen. De bijeenkomsten van de studiegroepen werden, behalve tijdens de periode in het hotel de eerste maand, al gauw geschrapt. Geen tijd voor. 

‘Class Participation’

De volgende dag werd de case study plenair behandeld en werd door middel van ‘class participation’, door over de case studies gezamenlijk te discussiëren en allerlei slimme opmerkingen te maken, het uiterste van de studenten gevergd.  Je inzet tijdens de class participation vormde een belangrijk onderdeel van de maandelijkse beoordeling. Het was moeilijk, het was zwaar en het was uitputtend. 

Harvard aanpak

Het idee achter deze ‘Harvard’ aanpak, was dat ‘in real life’ het er net zo aan toeging: te weinig tijd om alles te doorgronden, halve informatie, druk van de omgeving, presteren en nochtans de juiste beslissingen nemen. Denken in oplossingen en prioriteiten stellen! Ik zag er destijds de wijsheid wel van in. Het goede nieuws is overigens dat ik het na IMD nooit meer zo zwaar en druk heb gehad. Bovendien, naarmate je ager werkt en meer ervaring opdoet, je ontwikkelt, gaan veel dingen je gemakkelijker af. Na verloop van jaren heb je aan een half woord genoeg.

End-Of-Module-Exercise

Aan het eind van iedere maand, die een module vormde van een business specialiteit zoals finance, marketing, accounting, operations, strategic analysis, communication, etc. kregen we de ‘end-of-module-exercise’, het oplossen van weer een case study, nu gezamenlijk met de gehele studiegroep. Deze exercitie eindigde in een class presentation. Ook dat vormde een onderdeel van de beoordeling. We maakten van onze case oplossing handmatig een slideshow, zoals we de presentatie noemden. De teksten zetten we met een druksysteem letter voor letter op transparante plastic ‘slides’. De pc was er nog niet, laat staan een programma als power point. In onze planning moesten we met dit monnikenwerk gedegen rekening houden.

Consultancy Project

Bovenstaande aanpak gold vooral tijdens de eerste zes maanden van het studiejaar. De laatste vijf maanden waren we nog steeds druk met case studies, maar nu kwam er een consulting project bij. We zouden met een studiegroep een echt advies aan een bestaand bedrijf uitbrengen. In mijn geval ging het om een advies over iets buitengewoon technisch op IT-gebied voor het Zwitserse bedrijf Brown Boverie uit Baden, Zwitserland. We deden een ‘industry analysis’, een ‘company analysis’, kwamen tot de probleem definitie en uiteindelijk de aanbevelingen. Vier fasen dus, verdeeld over vijf maanden. Een prima leerervaring. Als bijvangst leverde het voor mij op dat ik doorkreeg dat consultancy niets voor mij was. Een Zwitserse klasgenoot uit mijn groep kreeg van het bedrijf een baan aangeboden, met als doel de aanbevelingen te gaan uitvoeren. Onze aanbevelingen werden dus geaccepteerd!

Klik hier voor de link naar ‘What is the problem? A management technique’