Laatst las ik een gedicht. Van een Chinese schrijver Laozi uit een van de geschriften van het taoïsme, Daodejing (zie voor een link onderaan de blog). Het gedicht geeft prachtig aan waarom het draait. Het geeft een antwoord op de gestelde vraag. Wat is leegte, bruikbaarheid, tijd, zijn en niet-zijn.
Hier volgt het:
Ik ben de boel aan het opruimen. Stapels papier: veel tijdschriften en oude kranten en -knipsels en soms ook boeken die ik al (te) lang bewaar gooi ik weg omdat ik er nooit naar kijk. De conclusie is dat ik ze kennelijk niet belangrijk vind. Toch voelt het niet goed.
Soms verbaas ik me zover hoe sommige mensen – laat ik het vriendelijk zeggen – kunnen treuzelen in het verkeer, als wandelaar op de stoep of bij de kassa. Of hoe ze in de weg kunnen staan. Mensen zijn zó met zichzelf bezig, ze hebben niet door wat hun acties of getreuzel voor anderen betekent.
Dit is een lange blog. Het is dan ook een nogal spannend maar droevig relaas…
Op Tweede Kerstdag besluiten we om rond een uur of één, ondanks de harde wind, naar de Scheveningse pier te wandelen. Het waait inderdaad behoorlijk en het voelt ook erg koud aan. Met muts op en wanten aan lopen we in een fors tempo naar de zee. We lopen langs de onstuimige branding naar het Noorden, richting pier. Ik bedenk me dat het voor de paar surfers die aan het kiten zijn dat de zijwind mij wel handig lijkt: zo kunnen ze mooi heen en weer voor de kust langs scheren.
Ik zit op de bank met mijn iPad voor me met mijn ogen dicht te wachten en te ‘kijken’ wat er in mij opkomt. Het beeld van mijn vader komt naar boven en de ‘near misses’ die ik met hem beleefde. Hier volgt er een.
Wat vind ik van de koning en daarbij meteen natuurlijk ook de vraag, de monarchie en het koningshuis? Ik las laatst een column van Sheila Sitalsing in De Volkskrant over de rol van de koning bij Prinsjesdag en de Troonrede. Zij eindigde haar cynische betoog over zijn rol met de naar ik meen op een financiële besparing doelende woorden: … heus, wij kunnen zonder u. Ik betaal’.
Het is Clinton versus Trump. In Amerika stem je op ‘election day’ op veel meer kandidaten dan alleen de volgende president. Naast de stem op een presidentskandidaat wordt er voor de Senaat gestemd, het Huis van Afgevaardigden, Senaat en Huis van de staat, de gouverneur. Vervolgens stemt men voor de ‘county’ waar ook allerlei officials moeten worden gekozen, waaronder de sheriff. En dan heb je nog de hoofdstad van de county. Daar kies je de ‘mayor’ en vertegenwoordigers in de city council. Misschien vergeet ik er nog een paar, zoals zelfs leden van een schoolbestuur.
Als altijd houdt ook in Nederland de Amerikaanse verkiezingsstrijd de gemoederen bezig. Deze keer is het wel helemaal raak! Overal kun je lezen en horen dat men zich zorgen maakt over de mogelijkheid dat de clown Donald Trump wint. Men is niet zozeer voor Hillary Clinton, zoals acht en vier jaar geleden men hier te lande massaal voor Barack Obama was en ook gebleven, men is vooral tégen Donald Trump.
Ik sluit niet uit dat Trump wint.
Net als met het Brexit referendum zou het ook in de VS wel eens raar kunnen lopen. De VS heeft een volstrekt verouderd verkiezingssysteem, met z’n kiesmannen. Het is al ruim twee eeuwen onveranderd. Ik heb daarover al eens geblogd (zie onderaan). Daardoor verlopen de verkiezingen onvoorspelbaar. Het is in de VS niet zomaar de helft plus één.
In De Volkskrant las ik een interessante column van Bert Wagendorp over wat er nou precies met Brexit gebeurd was. Hoe het zover had kunnen komen. Engeland uit de EU, men zag het niet aankomen. Ik ook niet. De peilingen hadden iedereen op het verkeerde been gezet. Ik herinner me nog mijn verbijstering op de ochtend van de uitslag. Maar dat ligt achter ons.
Wat meteen in Dubai opvalt, er is geen ontkomen aan, is de tomeloze, onvermijdelijke hitte die als een wollen, veel te warme deken benauwend over je heen valt. Afgezet tegen de koele airconditioning, zelfs in de bushaltes. Dat lijkt prettig, maar de overgangen van koud naar warm en omgekeerd zijn te groot. Het is iedere keer alsof je tegen een muur aanloopt. Van binnen naar buiten beslaat daardoor je bril. Je kunt even niets zien. Dat duurt wel vijf minuten. Toch vind ik het ook wel prettig. Dat komt misschien omdat we in Nederland zo weinig warm weer hebben. Als het je dan overkomt, krijg je de neiging er ook volop van te willen genieten.