Nederlandse uitdrukkingen en de Engelse vertaling ervan, deel 2 van 2

In mijn Billiton tijd had ik contact met mijn Engelse collega Graham Almandras over uitdrukkingen in onze beide talen Engels en Nederlands. In deel 1 daarover (klik hier), zet ik uiteen hoe dat zat. Hier volgt deel twee van de lijst. En andermaal excuses voor de onverzorgde layout. Het lukt me niet het goed te krijgen.











Geen keus                                                                Hobson’s choice
niets te klagen hebben/je natje en je droogje –
– hebben/brood op de plank hebben            having three hots and a cot
zo gaat het nou eenmaal                                    that’s the way the cookie crumbles
dutje doen/uiltje knappen/                              catch a little shut eye/ taking a nap/take-
tukje doenforty wings
nou breekt mijn klomp                                       I’ll be a monkey’s uncle
het is kiezen of delen                                           you can’t have your cake and eat it too
voor iets alles over hebben                               give an arm and a leg for something
een dure vakantie                                                 an arm and a neck holiday
het ene gat met het andere vullen                 borrow from Peter to repay Paul
lood om oud ijzer                                                  six of one and have a dozen of the other
er niet veel aan hebben                                     fat lot of use is that
de vuile was binnen houden                            keep your skeleton in the cupboard
niet de vuile was buiten hangen                     no dirty linnen outside
het kan me niet schelen                                     I don’t give a monkey’s
fluitje van een cent                                               piece of cake
ijzeren voorraad, –
– wat achter de hand houden                          put some cards up your sleeve
daar zou ik wel bij willen zijn                           I would like to be a fly on the wall when that –
– happens
wat niet weet, wat niet deert                           ignorance is bliss
als de kat van huis is,
dansen de muizen op tafel                               when the cat is away, the mice will play
twee weten meer dan één                                two heads are better than one
een standje geven                                                give a flea in the ear
van een koude kermis thuiskomen/er bekaaid van –
– af komen                                                               get away with a flea in the ear
water naar de zee dragen                                 grinding water/pee in the sea
dagje vrij hebben                                                 a swan day/swanning-off
stille wateren hebben diepe gronden         still waters run deep
een druppel op een gloeiende plaat           drop in the ocean/drop in the bucket
als een olifant in de porseleinkast                like a bull in a china shop
aan het kortste eind trekken                           holding the short end of the stick
dat is de kroon op het werk                             that crownes all/that is the crowing touch
vlees noch vis                                                        neither here nor there
twee handen op één buik                                two hands in one glove
je kunt je niet met hem –                                   you can dress him up, but you can’t take him
vertonen                                                                  -out
niet langer blijven dan noodzakelijk is       don’t outstay ones welcome
the strijdbijl begraven                                        bury the hadgets
het is het oude liedje                                           it sounds like a broken record
zijn wilde haren kwijt raken                             losing ones wild oats
ieder woord is teveel                                           any speech is a humbug
boos uit elkaar gaan                                            parting on a bad note
ik voel me als een vis in het water,,,
voel me goed                                                          I’m feeling fit as a fiddle
niet durven                                                              losing ones nerve
poolshoogte nemen                                            to feel the ground

Nederlandse uitdrukkingen en de Engelse vertaling ervan, deel 1 van 2

In de periode 1982 – 1987 werd ik door werkgever Shell bij dochter Billiton gedetacheerd. Billiton is nog steeds een mijnbouwbedrijf dat zogeheten non-ferro metalen uit de grond haalt (mijnbouw), bewerkt (raffineren en smelten) en verkoopt aan andere industrieën. Denk aan bauxiet (grondstof voor aluminium), tin, lood, koper, zink, nikkel, titanium, enzovoort. Dat even als achtergrond, maar het doet voor deze blog niet zo ter zake.

Deze blog gaat namelijk over Nederlandse uitdrukkingen en de Engelse vertaling ervan. Ik werkte in de financiële organisatie van Billiton International Metals, het hoofdkantoor in Den Haag en rapporteerde aan een Engelsman, Graham Almandras. Hij was aan accountant van het prestigieuze ‘Institute of Chartered Accountants of England and Wales’, de Engelse variant van de Nivra.

Ik kwam met hem gaandeweg over de uitdrukkingen te spreken. Hier volgen er een paar. Sommige zijn algemeen bekend, sommige niet en leveren een bijzondere en leuke kijk op de Engelse taal op. Ik verdeel ze over een paar blogs. Excuses overigens voor het niet uitlijnen van de tekst. In het concept staat het wel allemaal netjes in lijn en onder elkaar. Na het ‘safen’ niet meer.

Het kaf van het koren scheiden  – separate the men from the boys
de lamme leidt de blinde  – the blind leading the blind
de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet  – the pot calling the kettle black
als puntje bij paaltje komt  – when push comes to shove
als er stront aan de knikker komt  – when the shit hits the fan
om de hete brei heen dansen  – beating around the bush
gedane zaken nemen geen keer – no use crying over spilled milk
het ijzer smeden als het heet is – strike the iron while it’s hot
het derde wiel aan de wagen zijn  – to play the goosberry
op het hellend vlak zitten – being on the thin end of the wedge
wie de schoen past, trekke hem aan –  if the cap fits, wear it
die niet waagt, die niet wint  – nothing ventured, nothing gained
vervelend iemand – pain in the neck/pain in the ass
klaar is Kees – Bob’s your uncle
door de zure appel heen bijten – grin and bear it/swallow the bitter pill
wegwezen/het hazepad kiezen – get the flock out of here
Iedere Jan, Piet en Klaas  – Every Tom, Dick and Harry
Jan en Alleman  – Joe Blocks down the road
wat een weer! – the wind’s got a bite of it
het komt met bakken uit de hemel  – it is raining cats and dogs
op de koop toenemen  – take the rough with the smooth
kletspraat  –  goobledeecook
ik zal je eens wat anders vertellen! – that’s a different cattle of fish!
Heb je het tegen mij? –  are you talking to me or chewing a brick?
geen blad voor de mond nemen  – calling a spade a spade (or a fucking shovel)
de puntjes op de ‘i’ zetten – dotting the ‘i’s’ and crossing the ’t’s’
twee vliegen in een klap slaan  – kill two birds with one stone.

Dit is deel 1 van de lijst. Een volgende keer volgt nog een deel.

Een dag van nationale rouw, een land tot zwijgen gebracht


De tocht der tochten is het. Het is een prachtige warme dag in juli. Ik kijk met een brok in mijn keel naar de beelden van de veertig auto’s die onder begeleiding over de A2 en de A27 naar Hilversum rijden. Auto’s met daarin de stoffelijke resten van de slachtoffers van vlucht MH17 van Malaysia Airlines die vorige week donderdag op weg van Amsterdam naar Kuala Lumpur door een raket uit de lucht werd geschoten, boven in burgeroorlog verkerend Oekraïne. Ik voel afschuw en verdriet. Lees verder Een dag van nationale rouw, een land tot zwijgen gebracht

Berlijn

Al eens in Berlijn geweest? Ik ben er om precies te zijn drie keer geweest. De eerste keer was 1979, midden in de tijd van de Koude Oorlog. Met de auto reden we twee uur door de ‘corridor’ tussen West-Duitsland en West-Berlijn. De grensovergangen met daar tussenin het ‘niemandsland’, waren een belevenis op zich. In West-Berlijn maakte de Muur de meeste indruk. Daarna de Brandenburger Tor, waar we alleen vanaf een verhoging naar konden kijken, over de Muur heen. Het was op die plaats waar president Kennedy in 1963 zijn gedenkwaardige toespraak hield met daarin de historische woorden “Ich bin ein Berliner!”

Lees verder Berlijn

Sammie

Vandaag, 8 juli 2014, is mijn eerste kleinkind geboren. Het is een meisje en ze heet Sammie. Wat een alles verzengende vreugde! Wat een hartverwarmende bijzonderheid. Moeder en kind maken het goed, zoals dat heet.

Zo’n zeven tot acht maanden lang kon ik inmiddels aan dit idee van een kleinkind wennen, maar het werkelijk geboren worden en geboren zijn, is toch echt een heel ander gevoel. Zo weinig als ik geïnteresseerd ben in baby’s in het algemeen – wat moet ik er mee? – zo overgeïnteresseerd ben ik nu. Zo anders voelt het aan. Dit is niet zo maar een baby, dit een afstammeling van mij!

Ik mocht het kleine wurmpje al na anderhalf uur na de geboorte vasthouden en het gevoel van vreugde over dit wonder is meer dan allesoverheersend. Hier ligt nieuw leven in mijn armen, net uit de baarmoeder en volkomen onwetend van alles wat er om haar heen gebeurt.

Sammie is de naam van de nieuwgeborene, zo zei ik al hierboven. Alleen dat al is een feest.

Alles zit erop en eraan, zoals hele kleine vingertjes met hele kleine echte nageltjes. Niet te lang niet te kort, alsof ze net geknipt zijn. Zo mooi! Het lukt me niet om boven de typische geboortenclichés uit te stijgen.

Vanaf nu is ze er altijd. Ze is een factor in mijn leven.

(Voor mijn belevenissen met Sammie klik hier voor mijn blog ‘Mijn Oirs’.

Het WK: Feest en ook altijd azijnpissers

Wat vind ik van Oranje op het WK?
Ik vind het in één woord fantastisch. In eén woord, maar in meerdere opzichten. Het is natuurlijk heel erg leuk dat Oranje het zo goed doet en laten we hopen dat ze de finale halen, net als drie keer eerder.
Even terzijde, een finale tegen Duitsland zou geweldig zijn: in één toernooi afrekenen met alle drie de eerdere tegenstanders: Spanje, Argentinië en als klap op de vuurpijl, veertig jaar na dato: Duitsland. Geklopt. Nederland wereldkampioen. Dan pas zijn we tevreden en is het verleden rechtgezet. Hè, hè, eindelijk! Of zoals Willem Vissers van De Volkskrant schreef: de kras in de Nederlandse ziel kan daarmee worden weggevijld, of woorden van die strekking.

Terug naar de meerdere opzichten waar ik mee begon. Het is fantastisch om meerdere redenen. Een heb ik er al genoemd. Maar er zijn er meer:

De spelers lopen niet naast hun schoenen. De sfeer is goed, ze spreken netjes met de pers, ze vormen een team, enzovoort. Helemaal goed.
Dan het spel. Ik geniet van de spanning. Het gaat mij niet om mooi voetbal. Terzijde: wat is dat eigenlijk, mooi voetbal? Zouden er behalve degenen die zich er professioneel en zakelijk mee bezig houden, mensen zijn die het weten of zich ervoor interesseren? Het gaat om het resultaat. De mensen willen spanning, sensatie en resultaat. De rest doet er niet toe.
De televisiecommentatoren, zoals Jan Mulder en hoe heet-ie ook al weer, Derksen, zijn de azijnpissers. Of ze zijn jaloers op Van Gaal. Dat brengt mij natuurlijk op de Bondscoach.
Weer een terzijde: Derksen heeft tegen de verwachting in een heel leuk radioprogramma op radio Rijnmond op zaterdagmorgen.
Terug naar de Bondscoach. Ik geniet van het idee dat hij alles in scenario’s uitdenkt en bespreekt. Het spreekt me als methode enorm aan. Als manager, als leider, deed ik dat destijds zelf ook. Op mijn eigen schaal en terrein.
Neem een ontruiming in verband met brand of een bommelding, een gegeven waar ik in mijn beursjaren veelvuldig mee te maken kreeg. Wij gingen in scenario’s uitdenken wat er allemaal kon gebeuren en oefenden daarmee. Het resultaat daarvan is dat wat er ook gebeurt, je al 80% in je vingers hebt. Mensen kunnen elkaar blindelings vinden en hoeven zich slechts met de laatste onbekende 20% bezig te houden.
Het is geweldig om te zien dat Van Gaal met enkele tekens een opstelling en speelwijze  tijdens de wedstrijd geheel kan veranderen. Iedereen weet wat hij moet doen, woorden zijn niet nodig. En daar gaan ze weer, op naar de zoveelste overwinning, na soms eerst achter te hebben gestaan.

Het nadeel van dit alles? Het gespeelde voetbal is wellicht niet mooi, zie boven. Ik weet dat niet. Maar het is spannend en het resultaat is uitstekend. Dat is wat we ons later nog herinneren, Niet of het mooi voetbal was.
Succes jongens!

Wat maakt een land een beschaafd land: Japan

Wat bepaalt het niveau van beschaving van een land of streek? Ik was onlangs in Japan en daar drong deze vraag zich op.

Want het viel me op hoe beschaafd dit land is. Terzijde merk ik op dat Japan in de eerste helft van de vorige eeuw buitengewoon expansionistisch was. Die ambities hebben ze na het verliezen van de Tweede Wereldoorlog laten varen. Het is nu een vredelievend volk.

Een paar dingen van Japan zijn algemeen bekend, namelijk dat de Japanners voortdurend ja knikken en voor van alles en iedereen een buiging maken. Dat viel dan ook meteen al op bij de luchthaven na aankomst wachtend op de shuttle naar het hotel. Bussen kwamen en gingen en iedere keer nadat de passagiers aan boord waren gegaan en de bus langzaam wegreed, maakte het achterblijvende ‘grondpersoneel’ een diepe buiging totdat de bus helemaal weg was.

Of in de trein. De conducteur komt het grote compartiment binnen, maakt een diepe buiging, knipt de kaartjes en maakt bij het verlaten van het compartiment weer een diepe buiging. Niemand die er op let, maa hij doet het wel. Hij doet op een volkomen natuurlijke manier. Je ziet aan hem dat het vanzelfsprekend is. Geen opgelegd pandoer. Ik heb Japanners bij deuren zien buigen waar helemaal niemand was om voor te buigen. Ze doen het gewoon. Het heeft te maken met respect.
Nog wat andere voorbeelden uit het dagelijks leven:
Als je mobiel in de trein afgaat en je wilt opnemen, ga je zo snel mogelijk buiten het compartiment de telefoon beantwoorden. Anders hebben de anderen er last van, zo wordt er van te voren in de trein omgeroepen. Buiten, op straat en op terrassen, is mobiel bellen eveneens verboden, zo ook roken, want daar kunnen anderen last van hebben. Een teken van beschaving, lijkt mij.
De taxi’s hebben witte stoelovertrekken. De chauffeurs dragen witte handschoenen. Buitengewoon hygiënisch. De meter loopt. Is het hebben van meters in een taxi een teken van beschaving? Fooien worden niet op prijs gesteld. Dus ook geen teleurstelling als de fooi eens een keer kennelijk wat laag uitvalt en de chauffeur zijn auto niet meer uitkomt en je maar moet zien hoe je de achterbak van zijn taxi open krijgt. Ook in de hotels geen gedoe over fooien. Beschaafd?
Overal in Tokyo lopen vrouwen alleen of in kleine groepjes rond. Volkomen veilig. Is de wijze waarop een land zijn vrouwen behandelt, ook een teken van beschaving? Japan bleek volkomen veilig. Je kunt overal naar toe, er zijn geen gebieden waar je ’s avonds niet naar toe zou moeten gaan, enzovoort. Zakkenrollers hoeft niet voor te worden gewaarschuwd. Er is een groot respect voor ‘mijn en dijn’.
Andere punten die opvielen, respectievelijk een uiting van beschaving kunnen zijn: door heel Tokyo heen, door deze enorme miljoenenstad met 15 miljoen inwoners, lopen voor de blinden over alle trottoirs gele geribbelde banen. Ze zijn in de stoeptegels verwekt. Ook bij de kruispunten. En niet alleen op de stations, zoals bij ons.
Er gaan van en naar Tokyo centraal station dagelijks 400 hoge snelheidslijnen. De gemiddelde vertraging van deze 400 treinen is dertig seconden op een dag.

Kortom, respectvol, vriendelijk, beschaafd, sophisticated, efficiënt, schoon, hardwerkend, klantgericht, een natuurlijke glimlach op het gezicht, op godsdienstig gebied tolerant, zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat een land!

Een Reünie in Appenzell, Zwitserland

In 1981 studeerde ik voor een MBA het hele jaar aan de business school van Lausanne in Zwitserland. Tegenwoordig heet het instituut IMD, toen IMEDE.
Het was een zeer internationaal gezelschap waarin ik was terechtgekomen: in totaal zevenenveertig studenten, vijfentwintig nationaliteiten. Drie Nederlanders, twee Denen, twee Duitsers, een Fransman, twee Engelsen, een aantal Italianen, een Portugees, een aantal Zwitsers, een Israëliër, vijf Amerikanen, vijf Indiërs, iemand van Sri Lanka, Singapore, Maleisië, Brazilië, Argentinië, Uruguay, enzovoort. Niemand uit Africa overigens. Zeker niet uit Zuid-Afrika. Dat land werd in die tijd door zijn Apartheidsregime geboycot. Er was ook een politieke vluchteling bij, een voormalig Hongaar. In die tijd, voor de val van de muur, kon hij niet terug naar Hongarije. Nu is hij weer gewoon Hongaar.
Het was een intensief jaar en het schiep een band.
De band was zodanig dat we vervolgens elke vijf jaar bijeen kwamen, met uitzondering van het derde lustrum. Om de een of andere reden is het toen niet gelukt om het vijftien-jarig bestaan te vieren. Maar voor het overige neemt de intensiteit van de band vooral toe. Aanvankelijk waren de reünies in Lausanne zelf (1986, 1991 en 2001), daarna gingen we naar andere plaatsen: 2006 (vijfentwintig jaar) in Goa, India, 2008 in Budapest, in 2011, dertig jaar, in Lissabon, in 2012 in Kopenhagen en nu dit jaar in Appenzell, Zwitserland, vlakbij de stad Sankt Gallen in het oosten van Zwitserland.
Als gezegd, waren we met drie Nederlanders. Wij trokken tijdens het jaar zelf, maar ook daarna redelijk vaak met elkaar op, wat tot gevolg had dat we Dutch maffia werden genoemd. Dat werd deze keer versterkt omdat tijdens de reünie de eerste poule wedstrijd van het Nederlands Elftal voor het WK in Brazilië was, namelijk tegen Spanje. De wedstrijd was legendarisch, het werd immers tegen de verwachting in maar liefst 5-1 voor Nederland. Het gevolg was dat wij de helden van de reünie waren. Alsof we zelf deze prestatie hadden geleverd.
Niettemin is Appenzell een reisje waard: het is een klein Zwitsers kanton – eigenlijk zelfs een ‘half-kanton’, want het is opgedeeld in Appenzell Innerhoden en Appenzell Ausserhoden, in totaal niet meer dan zo’n 15.000 mesnen. Het heeft een prachtig en vriendelijk, lieflijk eigenlijk  berglandschap met eeuwenoude tradities, waaronder natuurlijk het jodelen. Daarnaast is Appenzell bekend om zijn democratische verschijningsvorm: eens per jaar wordt over lokale zaken op de Landsgemeindeplatz door middel van hand opsteken gestemd. Sinds 1990 mogen zeer tegen de zin van de mannen – want opgelegd door de federale overheid – ook vrouwen stemmen.

Volgend jaar gaan we naar Israël.

Wat zijn dit voor vragen? Vraag 6 van 6: ……? Wat zou je willen veranderen?

Vorige zomer viel mijn oog op een terugkerend artikel uit De Volkskrant. Er werden aan verschillende mensen steeds dezelfde zes vragen gesteld. Ik nam mij voor die vragen ook eens beantwoorden. Steeds één per blog.
Hier volgt de zesde en laatste Volkskrant vraag.
Vraag 6: Als je de baas van de wereld zou worden, wat zou je dan veranderen?
Weer dat woord baas! Ook bij vraag 4 van 6 (zie blog 9 maart 2014) deed zich dat woord zich voor. Ik spreek liever over ‘leider’ en ‘leiderschap’.Enfin, niet alle punten op mijn lijst die ik zou willen veranderen, zijn gemakkelijk ten uitvoer te brengen. Vergelijk het met het veranderen van de cultuur van een bedrijf. Je hebt over het over de DNA van het bedrijf. Ook ‘de wereld’ heeft een DNA.

Van land tot land verschillen culturen. Van streek tot streek. En zeker van werelddeel tot werelddeel. Mede ingegeven door religieuze verschillen. Deze vooral religieuze verschillen zijn niet alleen door de eeuwen heen, maar ook nu nog, aanleiding tot conflicten en tot het voeren van oorlog.
Het is niet iedereen gegeven tolerant ten opzichte van andersdenkenden te staan. Niet zolang geleden was intolerantie op bijvoorbeeld religieus gebied ook in ons land de gewoonste zaak van de wereld. Hij werd ingegeven door overijverige – en dat is vriendelijk uitgedrukt – gezagsdragers van de kerk, zowel aan katholieke zijde, als aan protestantse. Maar ook in het dagelijks leven. Ik geef een voorbeeld:
Toen ik in dienst diende ik onder een rooms-katholieke ritmeester (het equivalent van een kapitein), bleek ik, mij op religieus gebied neutraal opstellend, ineens op achterstand te staan. Hij liet weten mijn neutrale, in ieder geval niet katholieke, achtergrond af te wijzen. Ook dat is vriendelijk uitgedrukt. Ik begreep in het geheel niet wat het probleem was.
Hoe dan ook, mijn punt is dat er verschillen zijn en ook verschillen in tempo. Ik meen dat alle volken hun eigen ontwikkeling zouden moeten kunnen bepalen en volgen en vooral in hun eigen tempo. Wij zouden daarover eigenlijk niet moeten oordelen, vooral niet in de zin van ‘zij lopen achter’. Maar dat valt niet altijd mee.
Niettemin is een aantal zaken universeel. Universele zaken die mensen kenmerken zijn, dat ze lachen, verdriet hebben, elkaar opzoeken, socialiseren, trouwen, kinderen krijgen, dromen, van de natuur genieten, enzovoort, enzovoort. Als ze schrikken, slaan ze de hand voor de mond. Dat is overal dezelfde reactie. En zo zijn er meer dezelfde universele gewoonten en diepgewortelde en gevoelde waarden. Zo ook de wijze waarop je met elkaar omgaat, ten diepste, dus los van cultuur en los van achtergrond, geloofsovertuiging en wat dies meer zij.

In sommige culturen worden dit soort zaken aan banden gelegd. Misschien is het dat aan banden leggen van deze universele zaken die ik als ‘baas’, als leider van de wereld gelijk zou willen trekken. Ik zou daar simpelweg toe besluiten: iedereen is gelijk en men dient conform dit besluit te handelen!

Je komt een beroemdheid tegen….

Denk je dat nou ook wel eens? Je ziet een beroemdheid, hij of zij staat gewoon ineens naast je. Neem Paul McCartney. Of een bekende Nederlander, een BN’er. Wat ga je zeggen?

Paul McCartney is een echte beroemdheid. Hem zou ik heel graag tegen komen. Maar wat ga ik zeggen als ik hem ontmoet. Daar kun je je maar beter op voorbereiden. Je wilt een goede indruk maken.

Bij Bekende Nederlanders ligt het wat mij betreft anders. Ik hoef geen Bekende Nederlanders te ontmoeten, laat staan dat ik me zou voorbereiden op wat te zeggen als het zich toch toevalligerwijs zou voordoen. Niet dat ik niet graag eens met bijvoorbeeld Sacha de Boer zou willen praten, maar dat lijkt me een ander onderwerp.

Terug naar Paul McCartney. Als ik hem ontmoet, zo maar toevallig, wat ga ik dan zeggen? Let op: je kunt natuurlijk niets zeggen, hem negeren. Maar als je dat wel wilt, wat zal ik dan zeggen: ‘How are you doing? I love your music, I am so impressed? How was working with John Lennon?’
Nee, dat is te gewoon. Dat soort vragen stelt iedereen. Wat dan wel?

Toen president Obama Nederland bezocht, vanwege de Nucleair Safety Summit in Den Haag, bezocht hij de Nachtwacht in het Rijksmuseum. Hij stond even voor het gebouw bij een groepje scholieren stil. Ze stonden hem schaapachtig aan te kijken. Begrijpelijkerwijs onvoorbereid. Maar er stond een slimme journalist tussen en die vroeg: ‘do you speak some Dutch?’ Goede vraag en goed voorbereid. Er kwam een gesprek op gang.

Dus ik zou ook kunnen vragen: ‘do you speak some Dutch?’ Nee, lijkt me niks in het geval van Sir Paul.

Ik vraag het volgende, als openingszin: ‘how does it feel that all of your songs are still famous, still shining through the generations, for more than fifty years now?’

En volgende vraag: ‘How does it feel that your songs give so many so much comfort?’

Ik voeg er misschien aan toe, dat zijn leven en zijn werk, zijn songs over honderd jaar nog steeds mensen – al of niet met een gebroken hart – zullen troosten en zullen zorgen voor levensvreugde. Hoe bijzonder is dat?

En: hoe voelt het om een nummer te maken dat door een miljard mensen wordt gehoord?

Of: ik heb eens een blog geschreven of hoe het gesprek met jou aan te knopen.

Op deze manier zou het gesprek toch wel op gang moeten kunnen komen.