Een jaar of negen á tien zal ik geweest zijn, niet ouder. Het was in ieder geval in de tijd dat wij jongens een club met elkaar als schoolvriendjes hadden. Hoe de club heette, weet ik niet meer. We waren met z’n drieën. Ons doel was speelgoed maken voor de jaarlijkse ‘Grote Bazar’ van de school.
Deel 1 van deze blog ging over de voorbereidingen van onze bruiloft. Hier volgt deel 2. De huwelijksceremonie en het huwelijksdiner dat daarop volgde. Maar eerst was er bij verrassing een vrijgezellenmiddag.
Dit is deel 1 van 2, waarin ik verslag doe van de wijze waarop we tot het besluit om te trouwen zijn gekomen en van de voorbereidingen die we voor de voorgenomen bruiloft troffen.
Het was in het najaar van 2022 dat we ineens besloten te trouwen. En om meteen enige twijfel omtrent de reden die mogelijk opkomt als je zo’n stap (toch) (nog) (maar) (eens) op latere leeftijd zet en zoals een van mijn dochters ook daadwerkelijk had bedacht: nee, geen van ons beiden heeft iets onder de leden! En ze is ook niet zwanger 😉
In de categorie Mijn werkzame Leven gaat de loopbaan verder. Eerdere blogs over mijn loopbaan gingen over mijn tijd bij Billiton, de MBA business school IMD in Lausanne en daarvoor over weegschalen fabrikant Van Berkel. Nu is het tijd voor mijn laatste periode bij Shell. Dit is deel 2.
In deel 1 beschreef ik dat mijn overstap van Billiton naar Shell beleefde als een vergissing. Dat had verschillende redenen. Een tweetal legde ik in de vorige blog al uit: teveel Economische Bureaus, waarvan ik er één leidde en mijn netwerk bij Shell dochter Billiton was in één klap waardeloos. Ik moest opnieuw beginnen. Hier volgen andere redenen van de vergissing.
In de categorie Mijn Werkzame Leven is deze blog nummer 6 in de reeks over mijn verblijf bij Shell/Billiton. Reeds eerder blogde ik verhalen over mijn ervaringen tijdens mijn allereerste baan bij weegschalenfabrikant Van Berkel. Gevolgd door de MBA-opleiding bij business school IMD te Lausanne. Daarna ging ik aan de slag bij Shell/Billiton.
Na drie jaar werkzaam geweest te zijn bij Shell dochter Billiton, kwam in het voorjaar van 1985 een mogelijke uitzending naar Suriname ter sprake. Als volgende stap. Spannend! Het alternatief was Shell in Londen. Natuurlijk ook fantastisch. Maar ik wilde niet langer bij wijze van spreken de assistent van de assistent zijn. Want dat werd mijn werk in Londen. Een hands-on job in een echt bedrijf dat was wat ik wilde. Een assignment in Suriname bood die kans.
Mijn moeder, Ineke Struve, overleed dit voorjaar. Ze werd vijfennegentig jaar oud.
’Niet bepaald in de wieg gesmoord,’ zou ze zelf hebben gezegd.
In enkele blogs, poste ik verhalen over haar leven. Hier volgt deel 4 en slot.
In de vorige blogs bleek dat haar vader op jonge leeftijd overleed, midden in de oorlog. Ze was pas veertien jaar. Dat was een klap.
Nadat ze na de bevrijding met succes het kleinburgelijke Boskoop had weten te ontvluchten, moest ze niet lang daarna terug om haar zieke moeder te verzorgen. Haar moeder overleed niet lang daarna. Ineke was toen tweeëntwintig. Het was een eenzame tijd, alleen en in Boskoop. Het leidde tot een snelle vlucht in het huwelijk. Een nieuwwe poging om Boskoop te ontvluchten. De eenzaamheid bleef loeren, ook al hield het beest zich jarenlang gedeisd. Haar man overleed na een langdurig ziekbed. Ze was (pas) vijftig. De kinderen waren net alledrie het huis uit, dus daar kwam de eenzaamheid weer. Een moeilijke tijd volgde.
Het is alweer jaren geleden dat ik over het gedachtengoed van Stephen Covey blogde. Hij was een management guru. Met zijn beroemde boek The Seven Habits Of Highly Effective People wees hij mij de weg naar persoonlijke en professionele groei. Tot op zekere hoogte bleek ik onbewust zijn ideeën al in de praktijk te brengen en daar prijs ik mij gelukkig mee. Laat ik weer eens bij het begin beginnen en binnen de beperkte ruimte van een blog trachten uiteen te zetten wat de kern van zijn ideeën is. Het is een samenvatting, niet meer. Ik neem mij voor in volgende blogs hier en daar dieper op de seven habits in te gaan.
Mijn moeder, Ineke Struve, overleed op 19 april 2022. Ze werd vijfennegentig jaar oud.
’Niet bepaald in de wieg gesmoord,’ zou ze zelf hebben gezegd.
In een blogreeks, post ik enkele verhalen over haar leven. Hier volgt deel 3.
Na het vroege overlijden van haar vader tijdens de oorlog, was de volgende schok voor mijn moeder dat ze op verzoek van haar broer en jongste zus voor hun zieke moeder zou gaan zorgen. Haar broer en zussen waren daartoe niet in de gelegenheid. Dit gebeurde net nadat ze met succes eerst het eindexamen MMS en daarna de secretaresse-opleiding bij Schoevers had behaald. Zorgen voor haar zieke moeder betekende huur en baan in het bruisende Amsterdam opzeggen en terugkeren naar het verfoeide, kleinburgerlijke Boskoop. Ze moest haar depressieve en zieke moeder gaan verzorgen. Ze werd mantelzorger avant la lettre. Net als haar vader had haar moeder een ongeneeslijke ziekte. Ze wilde niet meer behandeld worden. Na een aantal maanden overleed ze op 56-jarige leeftijd.
Mijn moeder, Ineke Struve, overleed in april 2022. Ze werd vijfennegentig jaar oud.
’Niet bepaald in de wieg gesmoord,’ zou ze zelf hebben gezegd.
In een blogreeks, post ik enkele verhalen over haar leven.
Tot haar veertiende beleefde ze een ongecompliceerde jeugd in Boskoop, waar ze opgroeide als derde kind van kweker Harry Struve en Anny Waldorp. Hij was veel voor de zaak op reis en telkens als hij terugkwam, had hij chocolade voor zijn vier kinderen meegebracht. Wat een feest! Als een reep gebroken bleek, ging hij eindeloos aan de slag om hem te lijmen.
Slechts tweemaal eerder ben ik hier geweest. In de Vendée, een streek in Frankrijk aan de Atlantische kust, ingeklemd tussen in noorden Bretagne en in het zuiden de Dordogne. La Rochelle is een bekende havenstad in de buurt.
De eerste keer was iets meer dan vijftig jaar geleden. Op mijn achttiende bezocht ik samen met mijn moeder voor het eerst en voorlopig ook voor het laatst mijn familie in de Vendée.
We verbleven in het huis van de oudere zuster van mijn moeder. Met ons brachten ook hun broer (mijn oom) en zijn vrouw de vakantie in de Vendée door.