In de categorie ‘Mijn werkzame leven’
Al eerder beschreef ik dat ik een jaar lang in Lausanne studeerde: ik behaalde er een MBA (master of business administration – een Amerikaanse graad in business). Officieel werd de graad afgegeven door de polytechnische universiteit van Lausanne. Het International Management Development Institute (IMD -zoals het thans heet) was geaccrediteerd aan deze universiteit. Het was 1981, bij het schrijven van deze blog inmiddels bijna veertig jaar geleden.
Verwacht van mij geen grote vergezichten terugblikkend in de geschiedenis, als het gaat om Bevrijdingsdag. Ik ben van net na de Tweede Wereldoorlog, ben er mee opgegroeid en opgevoed, maar maakte hem niet mee. Ik kan dus alleen maar schetsen hoe ik de bevrijdingsdagen beleefde. Eén ervan is mij bijgebleven.
De eerste Bevrijdingsdag die ik bewust beleefde was die van 1960. Ik was zes, bijna zeven. Eens in de vijf jaar kreeg je vrij van school en ook al was ik pas een eerste klassertje (groep drie), zo’n doordeweekse dag vrij, daar was niets mis mee.
Over mijn werkzame tijd bij Van Berkel heb ik een vier blogs geschreven en gepost. Allemaal in de categorie ‘Mijn Werkzame Leven’. Prima bijdragen aan een autobiografie te zijner tijd. Ik had al eerdere stukken over Van Berkel geschreven, ook die zijn lijkt mij interessant om daarin op te nemen. Ze zullen de de meer feitelijke paragrafen verlevendigen, zo verwacht ik.
De logische vervolgvraag na afronding van deze periode bij Van Berkel is, wat ik ervan heb geleerd, waar het toe heeft geleid. Kortom, wat zijn de observaties?
Ook ik heb een – persoonlijk – verhaal over het Corona-virus. Wat doet het zoal met mij en mijn familie? Hier volgt – in het Engels – mijn relaas dat ik gisteren uitstuurde naar mijn ‘classmates’ uit Lausanne, Zwitserland, waar ik in 1981 studeerde. Van tijd tot tijd houden we elkaar op de hoogte en zo ook bij deze crisis.r Vandaar in het Engels. Hier volgt mijn verhaal:
Je kunt wel zeggen dat het corona-virus mij bezig houdt, dit is al de derde blog in een paar weken! Wie houdt het niet bezig, dezer dagen? Het beheerst alles, het nieuws, de talkshows, onze gesprekken, appjes met familie en anderen, het gaat maar door en het gaat ook nog even duren. En dan al die grappen, sommige zijn echt hilarisch!
Het Corona-virus zet ons leven op zijn kop. Het zijn beklemmende tijden. Al een paar weken. De effecten zijn overal te voelen, wereldwijd, dichter bij huis, in alle sectoren en uiteindelijk thuis. Ook ik heb een werkende partner ineens thuis werken en dat is even wennen: normaalgesproken heb ik het rijk alleen. We hebben afspraken gemaakt, zodanig dat zij kan werken, vooral ‘inbellen’ en ‘video conferencing’ en ik toch gewoon mijn gang in het huis kan gaan. Zij trekt zij zich terug in de woonkamer of de slaapkamer.
Hier eens een ander geluid dan al het nieuws over het Corona-virus. Want net voor zijn uitbraak in Europa en Nederland, gingen wij niets vermoedend naar The Cavern Beatles. Een week later was alles gesloten!
Kenners weten meteen dat The Cavern de Liverpoolse kelder is waar The Beatles in 1962 ontdekt werden. The Cavern Beatles is een imitatie groep, zoals er zo vele zijn, The Fab Four, The Wanna Beatles, The Analogues en vele, vele anderen. Gisteren speelden dus The Cavern Beatles in het overvolle World Forum in Den Haag en wat een succes was dat!
Het hele leven wordt inmiddels door het Corona-Virus beheerst. Tot zo’n twee weken geleden domineerde het virus het nieuws al volledig, maar het kwam vooral uit China (niks aan de hand) en even later uit Italië (komt wel al wat dichterbij). Tot de eerste besmetting ook in Nederland en zo’n beetje in alle landen in Europa en vervolgens in de rest van de wereld aankwam. Nu domineert het virus niet alleen het nieuws, het domineert ook ons leven. Bijna alles dat wordt georganiseerd wordt gecanceld, zoals de Hiswa, die midden in zijn korte week werd stopgezet. Nooit eerder vertoond. Er wordt vanuit huis gewerkt, waar dat kan, optredens gaan niet door, musea worden gesloten, treinen gemeden, enzovoort, enzovoort. Scholen zijn nog open en restaurants ook, maar het zou zo maar kunnen dat die ook dicht gaan. Kwestie van tijd.
In de rubriek Een Near Miss verhaal ik over de bijna ongelukken (‘near misses’) die mij met mijn avontuurlijke vader overkwamen. Deze keer niet echt levensgevaarlijk, maar toch wel erg spannend: het oppikken van drenkelingen voor de Franse kust bij Duinkerken. Hier volgt het relaas.
Maak je niet druk, je hoeft niets hoor, na je pensionering. Je mag gewoon niets doen. Maar vaak vind je zelf van wel. Anders de omgeving wel! Ik schreef daar al eens over.
Dus : wat ga je nu doen na je pensionering? Iedereen stelt je die vraag. Om je heen kun je horen: “hij is wel in een gat gevallen!” Is dat zo? Vind je dat vervelend? Zo ja, geef het toe en doe er wat aan. Dat gat heb je zelf gecreëerd. Dus jij kunt het als enige oplossen.