In de rubriek Een Near Miss verhaal ik over de bijna ongelukken (‘near misses’) die mij met mijn avontuurlijke vader overkwamen. Deze keer niet echt levensgevaarlijk, maar toch wel erg spannend: het oppikken van drenkelingen voor de Franse kust bij Duinkerken. Hier volgt het relaas.
Maak je niet druk, je hoeft niets hoor, na je pensionering. Je mag gewoon niets doen. Maar vaak vind je zelf van wel. Anders de omgeving wel! Ik schreef daar al eens over.
Dus : wat ga je nu doen na je pensionering? Iedereen stelt je die vraag. Om je heen kun je horen: “hij is wel in een gat gevallen!” Is dat zo? Vind je dat vervelend? Zo ja, geef het toe en doe er wat aan. Dat gat heb je zelf gecreëerd. Dus jij kunt het als enige oplossen.
“Sprechen Sie Deutch?”
“Yesss!”
“Or do you speak English?”
“Yesss!”
“What do you prefer?”
“Yesss!”
Je leest een krakend telefoongesprek op de afdeling Export van Van Berkel, waar ik rond 1980 werkte. Het telefoongesprek vond plaats met een klant uit Oost-Europa. Hilarisch!
Iedere dag wil ik schrijven. Over wat er tot mij komt. Dat doe ik dan ook. Af en toe gaat er van al dat geschrevene en al dat tot mij komt, een stukje over naar een van mijn sites. In deze blog wil ik het eens over al mijn websites hebben. Helemaal onderaan kunt u op de sites klikken.
Om te beginnen heb ik natuurlijk de website rudolfdesoet.nl, met daarop de blog Rudolf deS blogS. U bent daar nu, beste lezer, u leest die nu. De blog is niet gespecialiseerd, hij behandelt allerhande onderwerpen, rijp en groen door elkaar. Ik probeer tenminste tweemaal per maand een blog te schrijven over van alles en nog wat. Dat lukt redelijk, sinds het begin, februari 2012. Op het moment van schrijven, acht jaar later, januari 2020, staat de teller op meer dan 200 blogs. Dat is gemiddeld 2,1 per maand. De eerst komende blogs zijn in concept al geschreven. Want zo werk ik: ik schrijf een aantal concepten vooruit, laat ze een tijdje als concept ‘pruttelen’ om ze vervolgens te posten.
Ik bekeek onlangs een TED filmpje. Zeer inspirerend was het. Spreekster sprak over creativiteit. Over dat ‘ding’ dat op de een of andere manier binnenin ons zit en dat tot genialiteit kan komen. Wat een verhaal!
Dit is mijn 200-ste blog, althans op deze site. Ik begon in februari 2012. Dus bijna acht jaar geleden. Net als bij de 100-ste, wil ik de gelegenheid aangrijpen een blog met enige diepgang – hoe onbescheiden! – te posten. Kijk maar wat je ervan vindt. Als je het geschrevene verre van je werpt, is dat oké.
Onlangs zag ik een televisie programma over Leo Beenhakker, een voormalige voetbaltrainer. Hij blikte terug op zijn carrière. Mij viel in het bijzonder op zijn opmerking die hij over zijn pensionering uitsprak: als hij ’s avonds op zijn telefoon kijkt, ziet hij dat niemand gebeld heeft. Dat vind ik een interessante waarneming. Want hoe ga je, als je langzaam maar zeker afstand van je functies doet, daarmee om?
De lease Mercedes van mijn partner is aan zijn termijn toe. Dat wil zeggen, als ze besluit om mee te doen aan het duurzaamheidbeleid van haar bedrijf. In dat kader zou ze een volledig elektrisch rijdende auto kunnen leasen, in plaats van zoals al een reeks van jaren, een hybride. Er is nog steeds een behoorlijk fiscaal voordeel te behalen, mits de auto volledig elektrisch is.
Het is vijftig jaar geleden dat langspeelplaat Abbey Road van The Beatles uitkwam en niet veel later kocht ik hem zelf.
Ik heb daadwerkelijk de opwinding van bijna elke nieuwe plaat van The Beatles – elpee of single – meegemaakt. Bijna vanaf het begin. Dus platen als All My Loving, Help, We Can Work It Out, Good Day Sunshine, Lady Madonna, Hey Jude, enzovoort, enzovoort. We volgden de top-40, fietsen iedere donderdagmiddag langs Discofiel, de plaatselijke platenzaak, voor het meest recente exemplaar. Wie stond er op één en wat was er van onze favorieten geworden? Dat was de vraag die ons bezig hield.
Op de hoek Industrieweg, zesde Industriestraat (wie verzint zulke straatnamen!) was de Van Berkel fabriek in Vlaardingen gevestigd. De fabriek fabriceerde zware weegapparatuur. Ik was er eind 1978 werkzaam. Ik leerde er het verschil tussen wat we zijn gaan noemen ‘white collar workers’ en ‘blue collar workers’, respectievelijk kantoormensen en mensen van de werkvloer. Men liet mij zien dat een kantoormedewerker een mapje in de hand houdt, met de map naar boven gericht, de blue collar daarentegen draagt het met de map wijzend naar beneden. Ik vond het in eerste instantie grappig, maar de mensen op de werkvloer namen dit heel serieus. Ik ben er sindsdien altijd op blijven letten.