Curaçao
Vandaag schrijf ik over Curaçao. Voor twee sites, dus dat is handig.
Gulden
Curaçao was leuk. Heel leuk.
Iedereen spreekt Nederlands, de gulden – met kwartjes en dubbeltjes – is het betaalmiddel, de mensen zijn oké. Maar wat natuurlijk vooral erg fijn is, is het overheerlijke weer. Zelfs lekkerder dan in Florida. Het is erg warm, heel erg warm. Té warm als er niet die verkoelende Noord-Oost passaat over het eiland blaast. Vooral ’s middags als het ’t warmst is, loopt hij op tot zo’n windkracht vijf of zes. Dan maakt dit het weer uitermate aangenaam.
Ook hebben we in goede restaurants gegeten. Goede kwaliteit. Prettige bediening, veel Nederlanders en Nederlands sprekenden.
Duur
Zoals elk voordeel zijn nadeel in zich draagt als de andere zijde van de medaille, is er ook een groot nadeel: het land is erg duur. Voor een cappuccino betaalden we omgerekend zo’n vijf euro. Dat is toch wel erg duur. Ook de restaurants waren erg duur. Een taxiritje dat we op aanraden van het hotel ’s avonds terug namen van het centrum van Willemstad naar het hotel, een wandeling van slechts twintig minuten – dus slechts twee kilometer – kostte twintig gulden, dus tien euro. Dat is veel.
Eilandgevoel
Op Curaçao heb je het eiland gevoel. Overal waar je kijkt zie je de zee. Net als op de Waddeneilanden. Het landschap is enigszins heuvelachtig en ruw. Veel struiken. De schoonheid komt van de baaien met de prachtige stranden. Azuurblauwe zee en ook natuurlijk onder water. Al snorkelend kom je de prachtigste taferelen tegen.
Kleurrijk
Willemstad is de enige stad op het eiland. Bekend van zijn mooie handels- en pakhuizen. Kleurrijk. Alle huizen hebben een andere kleur, waardoor hert geheel erg vrolijk wordt en oogt. Veel Nederlandse geschiedenis ook. Straten, bruggen, gebouwen, ze hebben allemaal Nederlandse namen. De Heerenstraat, de Emmabrug, enzovoort.Hier komen we nog eens terug.
Restaurants, tips, etc.
Behalve natuurlijk Willemstad zelf, is een aanrader de korte dagtrip met de boot de Pelican Express. Lekker de hele dag op het water en snorkelen, lunchen (bbq) en helemaal naar Westpoint, schildpadden kijken. Klik hier voor meer informatie over de Pelican Express.
We aten erg goed bij Rosendaels. Prima eten en prima bediening. Wel duur zoals eerder gezegd. Klik hier voor dit restaurant.
Ook aten we bij Fishalicious, een soort sterrentent, qua ambiance en bediening (alleen maar blonde meisjes met een paardenstaart) en de kwaliteit van het eten. Klik hier voor dit restaurant.
Overigens was het hotel waar we verbleven ook prima, zoals ik al zei, dicht bij de stad, aan het strand, niks mis mee. Klik hier voor dit hotel.
————————————————————————————————————————-
Zuidoosten van de VS: The Deep South
Met een vriend en deels met mijn partner ben ik met de auto door het zuidoosten van de Verenigde Staten getrokken. Je reist dan door het echte ‘diepe’ zuiden, waar de echte conservatieve Amerikanen wonen.
Van stad naar stad
Er zijn mensen die zeggen dat dit gebied saai is en ja, het is geen Grand Canyon. Het gebied lijkt misschien meer op de glooiende heuvels van Noord-Frankrijk. Niettemin hebben we heerlijk getoerd over vooral de tweebaans wegen, van stad naar stad, door een zich eindeloos uitstrekkend gebied, waar we iedere dag wel iets meemaakte. Want en er wonen oer-consvervatieve mensen, althans in onze gemiddelde Nederlandse optiek. Dat is op zich al een belevenis.
Hier volgen de steden die we aan deden:
Richmond, Virginia
We gaan naar Monument Boulevard. We zien prachtige, negentiende eeuwse huizen met daartussen de monumenten voor de helden van de burgeroorlog aan de kant van de Confederacy. Zo ook de president, Jefferson Davies. Generaals zoals We vinden het indrukwekkend.
Greensboro, North Carolina
We maken eerst een stop bij enkele antiekzaken, die out of business blijken te gaan. Ik koop twee kleine Chinese vaasjes, waarvan mijn reisgezel, zelf woonend in Beijing, zegt dat ze veel waard zijn. Een ervan is beschadigd. Ik krijg ze voor slechts $ 40. We checken in prima maar eenvoudig hotel. Baymont Inn & Suites. We drinken een biertje bij Hooters, waar de waitresses in hotpants lopen met laag uitgesneden decolletés. Grappig, zo’n tent. De dames, niet ouder dan 18 á 19, zitten bij ons aan tafel. We hebben een gezellig gesprek. Daarna eten we bij een Italiaans ding, Carraba’s. Prima gegeten.
De bewoners van The Deep South zijn de aanhangers van Donald Trump, dachten wij. Maar dat bleek niet zo te zijn, althans het ligt genuanceerder. Daarover blogde ik op rudolfdesoet.nl: klik hier.
Greenville, South Carlolina
We rijden naar Greenville, South Carlolina. In de regen. We maken een aantal stops, onder andere voor de lunch bij restaurant Italianno. We eten bruschetta en chicken quesadilla, een soort wrap. De lamellen zitten dicht. Bij het openen mollen we er per ongeluk een aantal.
Om half vijf zijn we in Greenville. Ons plan is om rechtstreeks naar het Museum over de Confederacy te gaan. Dat blijkt helaas dicht, al vanaf drie uur. Het is een klein gebouwtje, een woning eigenlijk, en terwijl we er omheen lopen komt er iemand aanrijden. De man vraagt zoals alle Amerikanen: ‘wher’re you from?’ en zegt vervolgens dat we binnen mogen komen. Hij geeft ons een privé rondleiding. Het is geweldig. Hij heet Michael Couch. We horen de verhalen over de Civil War, althans zijn kant van het verhaal, over de ‘war of Northern agression’, ‘the war of
Independence of the South’. Hij zou zo weer ten strijde trekken! Hij gaf ons een bumper sticker met de Confederate flag erop (the stars and bars), gratis boeken en kranten mee over The Cause en zelfs een ‘green card’ waardoor we rechten zouden hebben in de Confederate States of America te mogen wonen, ons vestigen, zou deze natie (toch) (nog) ooit ontstaan. Hij beweert dat er vijf onafhankelijke landen uit de VS zouden moeten onstaan, tenminste vijf: Hawaii, Alaska, New England, the South en de rest. New England noemt hij puriteins, een groot cultureel contrast met de South. Deze man is dus een hard core zuiderling. Hij is voorstander van Trump, omdat hij geen politician is. Dat is wat dit land nodig heeft, zegt hij.
Het hotel, Quality Inn, met als manager Boris, een Rus, is prima. Dinner hebben we een eindje rijden bij Da Vinci ristotante. Prima gegeten.
Atlanta, Georgia
De volgende dag rijden we , op weg naar Atlanta, langs David’s Gun Room, gewoon een wapenwinkel langs de weg. We gaan naar binnen en zien een zwarte familie die met het hele gezin een half automatisch wapen koopt. Pistolen, revolvers, geweren, automatische wapens, alles is er te koop. We kijken onze ogen uit.
We maken een detour vanwege files. Die ontstaan door allerlei overstromingen vanwege heavy rainfall. Het is lekker weer, maar wel veel regen. We lunchen bij Waffle House, een ontbijt-, lunch- en dinnerketen. We lunchen heerlijke gebakken eieren met hashbrowns, een soort rösti. Er staan een aantal gezellige, zwarte, sommige heel dikke dames achter de balie en in de keuken. We zetten ze op de foto, zie bovenaan.
We zijn op deze bijna kerstavond op tijd bij CNN voor de ‘Inside CNN’ rondleiding. Een overweldigende entree, de rondleiding van vijftig minuten was oké. Alles bij elkaar een aanrader.
Daarna kunnen we lopend naar de ‘World Of Coca-Cola’ voor een tour. Een enorme marketing toestand, vooral leuk voor kinderen. Met filmpjes, heel veel reclame, een 4D film, waarbij de stoelen ook bewegen, eindigen we bij een proeverij. Alle smaken uit alle landen. We krijgen wat flesjes mee.
We rijden door naar het hotel: Grant Park hotel at Turner, Downtown Atlanta. Prima hotel.
Later ondernemen we een zoektocht naar restaurant dat op Christmas Eve open is. Dat is nog niet zo makkelijk. We eindigen met een biertje op Peachtree street NE, dé straat in Atlanta, in een behoorlijk Amerikaanse tent. Er wordt gerookt. De biertjes, Monday morning blood Orange IPA, zijn heftige biertjes. We rijden naar een Mexicaan die open is, Uncle Julio’s. Prima gegeten, goede en leuke bediening.
————————————————————————-———————-
Nice en Marseille
Nu ben ik in Nice. Voor een kort bezoek. Over enkele dagen sluit mijn partner Jolanda zich bij mij aan. Dan gaan we ook naar Marseille.
Hotels in Nice
Ik boek mijn hotels via booking.com of een andere kortingssite – meestal weet je dat niet eens, er zijn er immers talloze – en met veel succes. Ik kom hierdoor op plaatsen waar je anders nooit komt. Zo heb ik een hotel aan de haven van Nice, met een prachtig uitzicht. Het hotel heet Le Saint-Paul (zie www.lesaintpaul-hotel.fr) aan de Boulevard Frank Pilatte. Het hotel zelf is nogal versleten, wel schoon en de locatie is geweldig, zowel qua uitzicht over de stad als de afstand naar het centrum. Op de foto (volgt nog) zie je het hotel als roze gebouw helemaal rechts liggen. Ook kun je er goed parkeren.
Een dag later boek ik boven in de bergen in een plaatsje La Gaude, hotel Du Baou – genoemd naar de top van de berg – zie www.hoteldubaou.com. Een prima hotel voor deze prijs. Vandaar rijd ik naar prachtige dorpjes in de omgeving, zoals La Gaude zelf natuurlijk, Vence en Saint Jaennet. Heerlijke Franse pleinen met terrassen en mooie vergezichten. Goede koffie (in mijn geval is dat café crème, cappuccino kunnen de Fransen niet). Genieten.
Een ander hotel waar we logeren, is Hipark Résidence Nice (zie www.hipark-residences.com). Een goed hotel met een parkeergarage eronder, tien minuten lopen van de oude stad (Vieux Nice), maar het hotel heeft één ernstig bezwaar, het is eigenlijk een appartement met daarom een sofabed, een uitklapbare bank. Dat slaapt niet prettig. Er is niets aan te doen, het hotel is ‘fully booked’ die nacht.
Ook verblijven we bij Radisson Blu aan de beroemde Promenade des Anglais, dé boulevard van Nice (zie www.radissonblu.com/Nice). Prima hotel, een beetje ver lopen (heel ver!) naar de stad, reken op tenminste een half uur. Maar het is geen straf, je loopt heerlijk over de promenade, eindeloos langs de zee.
Het hotel in Marseille
In Marseille gaan we naar Mama Shelter. Door een advertentie van dit hotel ergens in een blad zijn we op het idee gekomen naar Marseille en Nice te gaan. Dit is een bijzonder hotel. Het is hip. Erg hip. Je moet van dit soort hotels houden en wij doen dat. Sober ingericht, maar wel kwaliteit. Een grote Mac aan de muur. Beneden veel jongelui, dat ook altijd een aparte uitstraling en energie geeft. De auto kun je goed kwijt en binnen tien minuten ben je bij de oude haven (la veuille port), waar het allemaal gebeurt. Mama Shelter heeft ook een restaurant, waar we prima eten.
Activiteiten Nice
In Nice strollen we als gezegd over de Promenade des Anglais. Het weer is goed en soms staat er een verfrissende bries. Er zijn een paar strandpaviljoens waar je lekker neer kunt strijken en genieten van de branding. Het strand stelt niet voor, het is smal en bestaat louter uit stenen.
De oude stad (Vieux Nice) is zeer de moeite waard. Op aanraden van een blog (Explorista.nl) eten we bij L’Ecurie. Inderdaad een aanrader. Cours Seleya is ook de moeite waard: de ene dag een bloemenmarkt, de andere een rommlmarkt. We lopen helemaal omhoog naar de Colline du Chateau en genieten van het prachtige terasse panoramique. Ik wil ook altijd de haven zien, als zeiler sla ik dat nooit over en bekijk de enorme meest motorjachten die er liggen. Das toch echt niets voor mij, stel ik andermaal vast.
Activiteiten Marseille
Marseille maakt een ruwe en versleten indruk op mij. Een echte havenstad. Veel graffiti, werkelijk overal. We lopen langs smallle straatjes en pleinen, zoals het Cours Julien. Ook versleten, maar wel gezellige terrasjes. We eten onder meer bij aanrader La Cout des Choses. Prima tentje.
Een aanrader is de zeer toeristische route met een treintje (ja, ik weet het, zit is verschrikkelijk!), naar de grote basiliek boven op de berg, Notre Dame de la Garde. De tocht in het treintje er naar toe leidt langs de haven met mooie vergezichten en leuke stadsbeelden. Wat ik al zei: een echte aanrader.