Volkskrant Magazine
Het volgende wilde ik u niet onthouden.
Ik las in Volkskrant Magazine een quote van Charles Groenewegen over Amerika. Hij zei dat het algemene oordeel over Amerika is dat de mensen oppervlakkig zijn.
Hij is het daar niet mee eens. Hij vindt Amerika een servicemaatschappij, in tegenstelling tot Nederland. Lees verder Oppervlakkig
Nu het stof is gedaald, kunnen we met wat meer afstand naar de ontstane situatie kijken.
Wat hadden de terroristen bij de aanslagen in Parijs voor ogen? Wat was hun doel?
Als het wraak voor het beledigen van de profeet Mohammed was, is het tegenovergestelde bereikt: vijf miljoen afbeeldingen van de profeet waren een week later wereldwijd het gevolg! Het is net als met Malala: de Pakistaanse Taliban schoten haar een kogel door het hoofd, ze overleefde het wonderbaarlijk en sindsdien is ze de icoon van vrouwenonderdrukking in de moslimwereld, met Nobelprijs voor de Vrede en al. Lees verder Je suis Charley, het stof is gedaald
Onlangs nam ik afscheid van mijn bedrijf, een bedrijf actief op pensioenfondsgebied. Sinds april 2014 werk ik er niet langer, na bijna twaalf jaar. Er werd voor mijn afscheid van alles georganiseerd. Afscheid van de klanten, aandeelhouders, commissarissen, enzovoort. Ook nam ik vanzelfsprekend afscheid van mijn collega’s.
Terwijl ik dit schrijf, ben ik in San Francisco. Daar heb ik samen met Jolanda New Year’s Eve meegemaakt. Dat was een bijzondere ervaring, niet in de laatste plaats omdat we moeite hadden wakker te blijven. Het tijdsverschil met Nederland is negen uur, dus het duurt even voordat je gewend bent.
In de zomer 2013 viel mijn oog op een terugkerend artikel uit De Volkskrant. Er werden aan verschillende mensen steeds dezelfde zes vragen gesteld. Ik nam mij voor die vragen ook eens beantwoorden. Steeds één per blog.Lees verder Wat zijn dit voor vragen? Vraag 4 van 6: Wie moet de leider zijn?
Je leest de laatste tijd veel over Edward Snowden. Hij is een klokkenluider die bekend maakte dat Amerikaanse instanties, zoals de CIA en NSA ons burgers, wereldwijd, bekijken, volgen en talloze data verzamelen. Waar naar hun oordeel nodig.
Ook zou er gespioneerd worden. Deze instanties doen dat om op die manier terrorisme op te sporen. Ik las ergens dat men aan de ruwe data die men op deze manier bemachtigt, eigenlijk nog niet zo veel heeft. Het gaat veel meer om het in kaart brengen van netwerken. Als er vervolgens iets verdachts plaatsvindt, kan men onmiddellijk over het relevante netwerk beschikken.
De politici, aangewakkerd door de rellerigheid van journalisten, schreeuwen moord en brand. Neem NOS nieuwslezer, Rob Trip. Alleen al de wijze waarop hij het nieuws voorleest. Hij doet dat op zo’n manier, alsof alles waar hij het over heeft, potentieel een rel zou kunnen opleveren. Daar zitten we toch niet op de wachten?
Het antwoord van de politici en de instanties die onder vuur liggen, zou heel eenvoudig kunnen zijn: wat wilt u? Een veiliger wereld met enige inperking van de privacy of een onveiliger, maar waar we ons exact aan de privacyregels houden. Minimum regels zullen er natuurlijk moeten zijn. Dat spreekt vanzelf. Waar nodig zelfs verankerd in de Grondwet. Maar het is als met een ambulance: als de nood aan de man is, laat iedereen hem door, hij mag zelfs door rood rijden. En iedereen gaat opzij. Er is immers een hoger doel: er moeten levens gered worden!
Verbaas jij je ook wel eens over sommige dingen. Neem nou straatbordjes. Of nummers op de huizen. Ik bedoel, de grootte ervan.
Als je in Duitsland, Frankrijk of Spanje over de snelwegen rijdt, worden sommige grote steden al honderden kilometers van te voren aangegeven. Berlijn, München, Parijs, Bordeaux, Barcelona. Dan weet je ongeveer waar je heen moet. Als je van de Afsluitdijk komt en je rijdt naar Amsterdam, dan je zie geen bord Den Haag, Rotterdam of Utrecht (Eindhoven of Maastricht al helemaal niet). De borden Den Haag of Rotterdam zie je pas twee kilometer voordat je bij Amsterdam bent. Op het laatste bord vlak voor dat je ring oprijdt staat er op het bord dat vier rijstroken beslaat: ‘Amsterdam 2′. In Utrecht is ook zo’n situatie. op de A28. Zou je als reiziger niet precies de weg weten, dan ontstaat de indruk alsof je op het punt staat het centrum van Amsterdam of Utrecht binnen te rijden. Daarna moet je maar weer verder zien.
In Amerika heb je een systeem van wegen, de Interstate highways, die in de meeste gevallen ook de staten met elkaar verbindt. Al in de jaren vijftig gebouwd.
Voorts zijn er overal op- en afritten, zowel naar links als naar rechts. Afritten naar winkels en winkelcentra, shopping malls, restaurants, drive thru’s, soms eindeloos achter elkaar. McDonald’s, Burger King en allerlei lokale fast food restaurants, Denny’s, Wendy’s, maar ook Charley’s Stakehouse, Red Lobster, de Lobster Pot, het Japanse Kobe, enzovoort. Ziet er altijd wel gezellig uit, overigens, vooral ’s avonds, als alles verlicht is.
Een volgend voordeel van de highway met de vele winkels en restaurants ernaast is, dat al die verschillende zaken door subwegen met elkaar verbonden zijn. Mocht je te laat afslaan, geen nood, ‘binnendoor’ ben je zo weer ter bestemder plaatse.
Wat ik ook zo kan waarderen is dat de rijrichting overal staat aangegeven. Bijvoorbeeld US highway 192 North. Of, de andere kant op: South. En in de auto staat aangegeven (bij moderne auto’s in de spiegel) of je west of oost, noord of zuid rijdt, of daartussen in, bijvoorbeeld zuidoost. Je weet in grote lijnen waar je heen gaat, bij twijfel ga je de kant op waar je reisdoel ligt. In Nederland staan op de groene hectometerpalen langs de snelweg, Li en Re, wat staat voor links en rechts. Het kan gebeuren dat je naar het noorden rijdt op bijvoorbeeld de A4. Staat er op zo’n hectometer paal ‘Li’. Dan klopt dat niet met je gevoel. Het voelt namelijk als rechts. Je moet nadenken, terwijl noord of zuid, logischer zou zijn. 
Wel eens onzeker in een bepaalde situatie? Wel eens bang? Lees verder!
Ik werd destijds door mijn werkgever Shell uitgezonden naar Suriname om er voor Billiton te werken. De eerste twee weken was ik nog alleen. Mijn gezin zou later komen. Ik werd in het guesthouse van het bedrijf ondergebracht en genoot daar ook de maaltijden.
Hij reisde over de hele wereld om deze machines te onderhouden. Hij was dus buitengewoon bereisd, was overal geweest en had veel ervaring. Ik at iedere avond met hem en we raakten aan de praat.
Gezien zijn ervaring, vroeg ik hem op enig moment hoe om te gaan met moeilijke situaties in het buitenland, vooral in de Derde Wereld en daar waar gevaarlijke en vijandige omgeving zou kunnen ontstaan. In een niet bepaald vriendelijk land dus. Dat begint soms al bij een al te bureaucratische douane. Ik vroeg hem hoe in dat soort landen te handelen. Of, als je daar over straat loopt en je wordt ineens geconfronteerd met een groep mensen die op je af komen en kwaad in de zin hebben, je mogelijk gaan bedreigen. Ik vroeg hem wat hij zou doen.
Het duurde even voordat hij antwoordde. Hij kwam maar niet to the point. Ik drong aan. Ik vroeg hem voor de laatste maal en zei: ze komen op je af, je bent bang en je ziet geen uitweg, wat doe je dan? Hij antwoordde heel eenvoudig: face it!
Ja dat was het natuurlijk, dat ik daar niet op gekomen was! Kijk het gevaar in de ogen, zie de angst in het gezicht. Wat het ook is, onzekerheid, wantrouwen, ‘face it’ en …. het vervliegt. Je weet wat je te doen staat.
Ik vond het mooi, ik heb het onthouden en ernaar geleefd.
Ik wens een ieder die dit leest en/of mijn blog wel eens volgt het allerbeste voor 2013!
We waren weer op bezoek in Florida. Ik heb daar al eens een blog over gepost (maart 2012). We hebben in Florida een huis dat we verhuren (zie http://www.trafalgar-rose.com/ en http://www.micazu.nl/vakantiehuis/trafalgar-rose-de-droom-vakantievilla-10626/).
We bezoeken onze ‘eigen’, dat wil zeggen dichtstbijzijnde supermarkt, de Publix. De Publix is een enorme supermarkt, een grote hal, met brede paden tussen de schappen. Ruimte is het sleutelwoord. Ze zijn van tien tot tien geopend, nergens zie je kratten met aan te vullen spullen. Alles ligt er netjes en schoon bij. 
Maar laten we bij het begin beginnen: je komt aanrijden, ruimte alom en vele brede parkeerplaatsen waar je niet voor hoeft te betalen en ook nog eens vlakbij de ingang. Bij de entree staan niet alleen (gratis) winkelwagens maar ook met opgeladen accu’s uitgeruste invalide wagentjes. 
Je gaat naar binnen en ziet aan de rechterkant een complete bakkerij met vers brood. Iets verderop is een slagerij en wat daar opvalt, afgezien van de vriendelijkheid van het bedienend personeel, is dat ze allemaal haarnetjes en handschoenen dragen. Buitengewoon hygiënisch. 
We slenteren langs een enorme groeten-afdeling, een sushi afdeling met ter plekke vers gemaakte sushi. We vervolgen onze weg langs de talloze ruim opgezette schappen. Om de paar meter hangen kleine hebbedingetjes voor een impuls aankoop aan de schappen. Hebbedingetjes die nuttig zijn: variërend van kurkentrekkers tot, handige flesopeners voor oudere mensen met minder kracht in hun handen, tot doekjes, mesjes, fussy fingers om computer schermen te reinigen, enzovoort.
Of eerst nog even langs Starbucks voor een cappuccino onderweg, of een andere drive thru’.