In de categorie Mijn Werkzame Leven is deze blog nummer 5 in de reeks over mijn verblijf bij Shell/Billiton. Reeds eerder blogde ik verhalen over mijn ervaringen tijdens mijn allereerste baan bij weegschalenfabrikant Van Berkel, gevolgd door de MBA-opleiding bij IMD te Lausanne. Daarna ging ik aan de slag bij Shell/Billiton.
Voor eerdere blogs typ Mijn Werkzame Leven in als zoekopdracht. Dan heeft u ze allemaal op een rij.
Dit is de vierde en laatste blog in een reeks van vier over het het Verpleeghuis waar wij, de kinderen, mijn moeder in hebben laten opnemen. De eerste twee blogs gingen over de voorbereidingen, de derde over de verhuizing.
Nu alles achter de rug is en mijn moeder inmiddels een maand in het verpleeghuis woont, is de centrale vraag die overblijft: deden we het goede? Mochten en moesten we dit (haar aan) doen? Mijn oude moeder van bijna 95 hield al die jaren vol dat ze in haar zo heerlijke appartement wilde sterven en nergens anders. Een begrijpelijke wens. Wij gingen er tegenin. Dat voelde helemaal niet goed.
Dit is de derde blog in een reeks van vier over het het Verpleeghuis waar wij, de kinderen, mijn moeder in hebben laten opnemen. De vorige twee blogs gingen over de voorbereidingen.
De dag van de verhuizing is aangebroken. Spannend. Het gebeurt niet iedere dag dat je je oude moeder van 94 tegen haar wil verkast. Van te voren vergewis ik me ervan dat we in het verpleeghuis zullen worden opgevangen. Mijn moeder zal totaal ontredderd zijn en dus wil ik dat we door professionals bij de receptie worden opgewacht.
Dit is de tweede blog in een reeks van vijf over het het Verpleeghuis waar wij, kinderen, mijn moeder in hebben laten opnemen.
In de week voordat mijn moeder naar het verpleeghuis zou gaan, ging ik alvast even kijken, de maten opnemen en een paar meubeltjes brengen. De kamer is vierenhalf bij vier, met een aparte, redelijk ruime badkamer en een gangetje met kastenwand. Ik schrok van deze geringe omvang. Zou ze hier kunnen leven, komende van haar ruime appartement in Zeist. Het appartement waarvan ze claimde altijd zo gelukkig te zijn omdat het als een goed zittende jas paste.
Dit is de eerste blog in een reeks over het verpleeghuis.
Wij, de drie kinderen van mijn oude moeder van bijna 95, moesten besluiten haar in de gesloten afdeling van een verpleeghuis te laten opnemen. Zoiets doe je niet lichtvaardig. Er komt van alles bij kijken op velerlei gebied, waaronder emotioneel, met als allesoverheersende vraag: doen we het goede?
Een van mijn partner’s aandachtspunten voor mij is, zo laat ze mij geregeld weten, dat ik me in de stad minder aan andere mensen zou moeten storen. Ze heeft daar een punt. Ik kan er niet omheen. Op koninklijke wijze erken ik mijn zwakke punt. Niettemin heb ik ook wel een beetje gelijk (vind ik): de mensen lopen in de weg, ze lopen te langzaam, ze slenteren, steken zo maar de stoep over, staan op de meest ongelukkige momenten ineens stil, op de hoek van de straat bijvoorbeeld, alsof ze alleen op de wereld zijn. Vooral destijds toen we in Amsterdam woonden was het echt een ding .
In de categorie Mijn Werkzame Leven, verschenen reeds eerder verhalen over mijn ervaringen bij weegschalenfabrikant Van Berkel, mijn allereerste baan. Gevolgd door de MBA-opleiding bij IMD te Lausanne. Hierna vervolgde ik mijn loopbaan bij Billiton. Dit is nummer 4 in de reeks over mijn verblijf bij Billiton.
Om negen uur vervoeg ik me bij het Dag Centrum van het Haga Ziekenhuis aan De Leyweg in Den Haag. Ik word opgenomen voor een neus-en voorhoofdholte operatie. Ik meld me bij de balie op de twaalfde etage, het zogeheten Dag Centrum. Het is gelukkig makkelijk te vinden. Ze gaan meteen met me aan de slag: mijn bloeddruk wordt gemeten, een ecg scan gemaakt en bloed afgenomen. Ik word naar een bed gebracht, zo’n echt ziekenhuisbed, met allemaal knoppen, stangen en een tv er boven. Ik moet mij verkleden en een speciale ziekenhuis pyjamajas aantrekken, een jasje waar je van voren je armen insteekt en het achter bij de nek moet vastklikken. Ik moet een uurtje wachten, dus lees ik de krant op de iPad, werk mijn journaal bij en lees mijn e-boek. Alles digitaal, zo wil het graag hebben.
Lees verder Operatie geslaagd!In de categorie Mijn Werkzame Leven, verschenen reeds eerder verhalen over mijn ervaringen bij weegschalenfabrikant Van Berkel, mijn allereerste baan, gevolgd door de MBA-opleiding bij IMD te Lausanne. Hierna vervolgde ik mijn loopbaan bij Billiton. Dit is nummer 3 in de reeks over mijn verblijf bij Billiton.
In de categorie Mijn werkzame leven:
Reeds eerder verschenen in deze categorie verhalen over mijn ervaringen bij weegschalenfabrikant Van Berkel, waar ik mijn eerste baan beleefde, gevolgd door de MBA-opleiding bij IMD te Lausanne. Het vervolg gaat over mijn vijfjarige loopbaan bij Billiton. Dit is deel 2. Het eerste deel over Billiton verscheen vorige maand.
Mijn eerste opdracht op het hoofdkantoor van Billiton aan het Louis Couperusplein in Den Haag was het schrijven en met financiële analyses onderbouwen van een zogeheten ‘post mortem’ van een investering in tin winning in Indonesië. Het bedrijf aldaar heette Riau Tin Mining, een nazaat van het bedrijf waar Billiton ooit begin twintigste eeuw op het eiland Billiton met het winnen van tin was begonnen. Nu, zoals het woord al zei, op het eiland Riouw.