Heeft u dat nou ook wel eens? Dat je met vier vrouwen op stap bent in een Italiaanse middeleeuwse stad en dat je alle aandacht van de wereld krijgt? Dat wil zeggen, niet alleen van deze vier vrouwen maar ook van de mensen om je heen? Je ziet ze kijken en zich afvragen: hoe doet-tie-dat?
Dat had ik laatst dus. Vier vrouwen, variërend in de leeftijd – want dat wilt u natuurlijk weten – van begin dertig tot midden vijftig. We hadden elkaar ontmoet bij een kookcursus in een klein plaatsje, Rocca Corneta op de grens van Toscane en Emilia-Romagna, tussen Bologna en Florence. Midden in de Appenijen op zo’n zeshonderd meter. Prachtige vergezichten vanuit onze locatie ‘Borgo Pianello’. Ik zal u even meevoeren hoe het eruit zag (ja, ik weet het, mijn verhaal over de dames komt zo):
Emilia-Romagna/Toscane:
Ik kijk naar de oude glooiende bergen van de Appenijnen en zie hoe scherp ze afsteken tegen de heldere blauwe lucht. Rijk begroeide rotsen met bloeiende, hier en daar al herfstig getinte loofbomen en de vruchtbare zonovergoten weilanden wisselen elkaar af. Het geheel biedt een overweldigende aanblik. Dit overweldigende ontstaat niet alleen door de bergen zelf, maar ook door de eeuwenoude aanwezigheid van grillige dorpjes met hun eenvoudige kerktorens die tegen de hellingen aan schurken. Ze bieden een rustgevende en vriendelijke aanblik, temidden van de hier en daar verspreid staande boerderijen en stallen.
Enfin, dat wilt u allemaal niet weten, u wilt weten hoe het zat met de dames.
Welnu, een onderdeel van de cursus was dat we de stad Lucca zouden bezoeken. Het is een eeuwenoud volledig ommuurd stadje (daar ga ik weer met mijn beschrijving), waar het verkeer grotendeels uit is verbannen. Prachtige gebouwen, smalle straatjes, dure winkels, heerlijke restaurants, heel erg Italiaans natuurlijk en veel cappuccino, pasta’s en witte wijn. En aan het eind van elk diner: limoncello per tutti! Limoncello voor iedereen!
Daar was ik dus beland met vier vrouwen. We splitsten af en toe op, want u zult begrijpen dat ook ik mijn rust wil pakken en niet voortdurend vier vrouwen kan bezig houden. Dat wil zeggen, winkel in winkel uit. Mij eindeloos bezig houden met hun twijfels of iets nou wel of niet gekocht zou moeten worden. Of hoe het vervoerd zou kunnen worden. Zij waren met het vliegtuig en ik met de auto, dus u raadt het al, veel zou aan mij worden meegegeven.
We slenterden door de straatjes, we huurden fietsen om over de muur te rijden, het was prachtig weer, we zaten op terrasjes, lunchten met daarbij witte wijn, kortom, het was één groot feest!
’s Avonds hadden we overigens – in het kader van de cursus – een pizza proeverij. Overheerlijke pizza’s hebben we gegeten. En tot slot? Limoncello per tutti!
