Mijn honderdste blog (dit is de honderdenvierde) ging over liefde en dualiteit. Dualiteit gaat over tegenstellingen. Man/vrouw, goed/kwaad, oud/jong, droog/nat, enzovoort. In de blog betoogde ik dat wij hier op aarde zijn om deze tegenstellingen te ervaren om uiteindelijk naar liefde (niet zijnde de de romantische) te groeien. Klik hier voor de eerdere blog over liefde en dualiteit.
Tag archieven: Liefde
Liefde En Dualiteit, deel 1
Dit is mijn honderdste blog. Ik wil het bij deze gebeurtenis over een niet alledaags onderwerp hebben, of is het misschien juist heel alledaags?Ik wil het hebben over wat wij als mensen hier op aarde komen doen. Naar mijn mening. Het is een gevoelig onderwerp. Ik wil niemand kwetsen, niemand hoeft hierin mee te gaan. Als je het er niet mee eens bent, vergeet het dan maar weer. Het is ook niet noodzakelijkerwijs de waarheid. Het is wat ik ‘geloof’, hoe ik denk dat het ‘zit’. Oké, hier gaan we.
Alles in het leven draait om liefde. Niet in de romantische zin van het woord, maar in de zin van energie. Dat is wat ik geloof. Wij stammen af van liefdesenergie. Naar mijn idee zit het zo: alles is energie, ook wat wij God noemen. Wij stammen allen van die energie af. Wij komen daar vandaan en keren daar naar terug.
Om liefde te kunnen ervaren dien je het tegenovergestelde te kennen. Het tegenovergestelde is de duistere kant, de duivel, het kwaad, hoe je het noemen wilt. Het is deze dualiteit die wij op aarde als menselijke wezens hebben te leren en te ervaren. Zo worden Adam en Eva, verhalenderwijs, in het paradijs in aanraking gebracht met de boom van de kennis van goed en kwaad. Daar is de dualiteit, de tegenpolen, ontstaan. Ze trekken de wereld in. Niet als straf, zoals de religies ons door de eeuwen heen hebben willen laten geloven en waarin wij zijn opgevoed, maar als leerschool.
Er zijn vanzelfsprekend talloze dualiteiten: dag en nacht, jong en oud, rijke en arm, dik en dun, man en vrouw, jin en yang, enzovoort. Geluk, ongeluk. Ook hier geldt dat je de dag alleen kunt kennen als je weet wat nacht is. Of de betekenis van water als je droogte hebt ervaren.
Zo is het ook met liefde en nogmaals, niet de romantische. Liefde houdt ons ‘draaiende’. Het is energie, maar we kennen het niet, of onvoldoende. Daarom zijn we op aarde. Om liefde te leren.
Maar hoe leer je dat? Dat doe je niet in slechts één leven. Vandaar dat we telkens weer op aarde terugkeren om verder te leren. Dit is overigens ook controversieel.
We komen weer terug om nieuwe opdrachten uit te voeren en om liefde (verder) te leren kennen. We noemen dat reïncarnatie. Iedere keer reïncarneer je in een nieuw lichaam. Iedere keer op een meer ontwikkeld niveau. Als man, als vrouw, rijk, arm, dik, dun, leider, ondergeschikte, graaf of stalknecht, in allerlei ‘beroepen’ en hoedanigheden. We worden oud of we sterven jong, leven sober of extravagant, enfin er zijn allerlei omstandigheden, zodanig dat we steeds weer met dualiteiten worden geconfronteerd.
De mensen die we ontmoeten, de contacten die we leggen, zijn als het ware het medium waardoor we liefde of het tegenovergestelde leren kennen. Als je iemand kwaad doet, levert dat ‘karma’ op. Dat betekent dat het ooit goed gemaakt moet worden. Dat kan in dit leven, maar ook in een volgend leven. Het oprecht goed maken en van de andere kant het oprecht vergeven, is liefde. Het ‘kwaad’ is ‘de wereld uit’. We zijn gegroeid, wij hebben ons verder ontwikkeld, de mensheid is als geheel verder gebracht. Dat is waar het om gaat, dat is waarom we hier zijn.
Praten met mijn vriend de zee
Je kent het wel, van die mensen die met bomen praten. Prinses Irene deed dat, bijvoorbeeld, onder meer in Zuid Afrika. Er werd en wordt vaak heel neerbuigend over gedaan, maar bij mij heeft het altijd een snaar geraakt. Ik vind het wel interessant. Ook ik heb een ervaring waarin míj zoiets overkwam.
Het was 2001. Op een goede dag stond ik aan de vloedlijn van het Scheveningse strand. Ik ben altijd gefascineerd geweest door de zee, in meerdere opzichten. Ik heb in een eerdere blog daar al eens over geschreven. Het was een doordeweekse dag, niemand in de buurt.
Terwijl ik aan de vloedlijn stond, kwam de zee op me af. Aan rollende golven. Ik bedacht me dat als ik nou eens precies op de vloedlijn zou gaan staan, de zee me zou omspoelen zonder me nat te maken. Heb vertrouwen, dacht ik.
Zo stond ik dus aan de vloedlijn en zei tegen de zee: “ik groet je, zee”. Bij wijze van wedergroet kwam de zee inderdaad op me af met van die uitrollende golfjes en omspoelde me zoals ik had verwacht, maar zonder mijn voeten nat te maken. In mij klonk door: “dat is nou vertrouwen. Dit is een geschenk”.
“En ik schenk je liefde en schoonheid”, zei ik.
Ik voelde duidelijk dat ik hier niet zelf aan het woord was, maar dat er een dialoog gaande was die zich op een ander niveau afspeelde. Ik was verbijsterd. Ik bleef staan. De zee rolde opnieuw naar me toe en omspelde me nogmaals zonder me nat te maken. Een enorm gevoel van blijdschap ‘overspoelde’ me.
Even later stond ik daar nog steeds, de zee kwam aanrollen, omspoelde me en stroomde fors over mijn voeten en enkels heen. Kletsnat werd ik en ik sprong weg, te laat. Vertrouwen is goed, dacht ik, maar je moet het niet te gek maken.
Ik ben daarna op mijn mindere momenten steeds naar de zee teruggegaan en kwam er gesterkt van terug. Mooi hè?