In de categorie Mijn Werkzame Leven, verschenen reeds eerder verhalen over mijn ervaringen bij weegschalenfabrikant Van Berkel, mijn allereerste baan. Gevolgd door de MBA-opleiding bij IMD te Lausanne. Hierna vervolgde ik mijn loopbaan bij Billiton. Dit is nummer 4 in de reeks over mijn verblijf bij Billiton.
In de categorie Mijn werkzame leven:
Reeds eerder verschenen in deze categorie verhalen over mijn ervaringen bij weegschalenfabrikant Van Berkel, waar ik mijn eerste baan beleefde, gevolgd door de MBA-opleiding bij IMD te Lausanne. Het vervolg gaat over mijn vijfjarige loopbaan bij Billiton. Dit is deel 2. Het eerste deel over Billiton verscheen vorige maand.
Mijn eerste opdracht op het hoofdkantoor van Billiton aan het Louis Couperusplein in Den Haag was het schrijven en met financiële analyses onderbouwen van een zogeheten ‘post mortem’ van een investering in tin winning in Indonesië. Het bedrijf aldaar heette Riau Tin Mining, een nazaat van het bedrijf waar Billiton ooit begin twintigste eeuw op het eiland Billiton met het winnen van tin was begonnen. Nu, zoals het woord al zei, op het eiland Riouw.
In de categorie ’Mijn werkzame leven’:
Eerder blogde ik al over mijn MBA jaar in Lausanne: over de toelating, over de studie, de modules, de sociale activiteiten eromheen, de partners. Dit keer gaat de blog over het job hunting proces, het sluitstuk van het MBA-jaar.
In de categorie ‘Mijn werkzame leven’
Wat komt er vandaag tot mij? Ik doe mijn ogen dicht en denk. Dezelfde woorden gebruikte Xavier Gilbert, destijds in 1981 de MBA Director van mijn klas: “when you want to solve a business problem, you grab a blank piece of paper and you thínk!” Nooit vergeten. Net als zijn opmerking over onze klacht dat we geen tijd hadden om het weekblad Business Week te lezen: “than you don’t have your priorities straight!”
In de categorie ‘Mijn werkzame leven’
Al eerder beschreef ik dat ik een jaar lang in Lausanne studeerde: ik behaalde er een MBA (master of business administration – een Amerikaanse graad in business). Officieel werd de graad afgegeven door de polytechnische universiteit van Lausanne. Het International Management Development Institute (IMD -zoals het thans heet) was geaccrediteerd aan deze universiteit. Het was 1981, bij het schrijven van deze blog inmiddels bijna veertig jaar geleden.
Over mijn werkzame tijd bij Van Berkel heb ik een vier blogs geschreven en gepost. Allemaal in de categorie ‘Mijn Werkzame Leven’. Prima bijdragen aan een autobiografie te zijner tijd. Ik had al eerdere stukken over Van Berkel geschreven, ook die zijn lijkt mij interessant om daarin op te nemen. Ze zullen de de meer feitelijke paragrafen verlevendigen, zo verwacht ik.
De logische vervolgvraag na afronding van deze periode bij Van Berkel is, wat ik ervan heb geleerd, waar het toe heeft geleid. Kortom, wat zijn de observaties?
“Sprechen Sie Deutch?”
“Yesss!”
“Or do you speak English?”
“Yesss!”
“What do you prefer?”
“Yesss!”
Je leest een krakend telefoongesprek op de afdeling Export van Van Berkel, waar ik rond 1980 werkte. Het telefoongesprek vond plaats met een klant uit Oost-Europa. Hilarisch!
Op de hoek Industrieweg, zesde Industriestraat (wie verzint zulke straatnamen!) was de Van Berkel fabriek in Vlaardingen gevestigd. De fabriek fabriceerde zware weegapparatuur. Ik was er eind 1978 werkzaam. Ik leerde er het verschil tussen wat we zijn gaan noemen ‘white collar workers’ en ‘blue collar workers’, respectievelijk kantoormensen en mensen van de werkvloer. Men liet mij zien dat een kantoormedewerker een mapje in de hand houdt, met de map naar boven gericht, de blue collar daarentegen draagt het met de map wijzend naar beneden. Ik vond het in eerste instantie grappig, maar de mensen op de werkvloer namen dit heel serieus. Ik ben er sindsdien altijd op blijven letten.
Hoeveel mensen hebben een economische wet die naar hen is vernoemd? Charles Goodhart is er één van. De wet van Goodhart stelt dat als een maatstaf het doel wordt, die maatstaf al snel niet meer effectief is. Middel wordt doel.
Toen ik eenmaal als jurist afgestudeerd was, bleek al snel dat ik niets kon, niets wist, naar mijn idee niets van belang deed of toevoegde – waar ik toen werkte (Van Berkel’s Patent) – en ook niet wist wat ik wilde. Ik wist slechts dat ik het bedrijfsleven in wilde en naar het buitenland.