Tag archieven: Paul McCartney

The Cavern Beatles: een nostalgische ervaring

Hier eens een ander geluid dan al het nieuws over het Corona-virus. Want net voor zijn uitbraak in Europa en Nederland, gingen wij niets vermoedend naar The Cavern Beatles. Een week later was alles gesloten!

Kenners weten meteen dat The Cavern de Liverpoolse kelder is waar The Beatles in 1962 ontdekt werden. The Cavern Beatles is een imitatie groep, zoals er zo vele zijn, The Fab Four, The Wanna Beatles, The Analogues en vele, vele anderen. Gisteren speelden dus The Cavern Beatles in het overvolle World Forum in Den Haag en wat een succes was dat!

Op het randje

Lees verder The Cavern Beatles: een nostalgische ervaring

Je komt een beroemdheid tegen….

Denk je dat nou ook wel eens? Je ziet een beroemdheid, hij of zij staat gewoon ineens naast je. Neem Paul McCartney. Of een bekende Nederlander, een BN’er. Wat ga je zeggen?

Paul McCartney is een echte beroemdheid. Hem zou ik heel graag tegen komen. Maar wat ga ik zeggen als ik hem ontmoet. Daar kun je je maar beter op voorbereiden. Je wilt een goede indruk maken.

Bij Bekende Nederlanders ligt het wat mij betreft anders. Ik hoef geen Bekende Nederlanders te ontmoeten, laat staan dat ik me zou voorbereiden op wat te zeggen als het zich toch toevalligerwijs zou voordoen. Niet dat ik niet graag eens met bijvoorbeeld Sacha de Boer zou willen praten, maar dat lijkt me een ander onderwerp.

Terug naar Paul McCartney. Als ik hem ontmoet, zo maar toevallig, wat ga ik dan zeggen? Let op: je kunt natuurlijk niets zeggen, hem negeren. Maar als je dat wel wilt, wat zal ik dan zeggen: ‘How are you doing? I love your music, I am so impressed? How was working with John Lennon?’
Nee, dat is te gewoon. Dat soort vragen stelt iedereen. Wat dan wel?

Toen president Obama Nederland bezocht, vanwege de Nucleair Safety Summit in Den Haag, bezocht hij de Nachtwacht in het Rijksmuseum. Hij stond even voor het gebouw bij een groepje scholieren stil. Ze stonden hem schaapachtig aan te kijken. Begrijpelijkerwijs onvoorbereid. Maar er stond een slimme journalist tussen en die vroeg: ‘do you speak some Dutch?’ Goede vraag en goed voorbereid. Er kwam een gesprek op gang.

Dus ik zou ook kunnen vragen: ‘do you speak some Dutch?’ Nee, lijkt me niks in het geval van Sir Paul.

Ik vraag het volgende, als openingszin: ‘how does it feel that all of your songs are still famous, still shining through the generations, for more than fifty years now?’

En volgende vraag: ‘How does it feel that your songs give so many so much comfort?’

Ik voeg er misschien aan toe, dat zijn leven en zijn werk, zijn songs over honderd jaar nog steeds mensen – al of niet met een gebroken hart – zullen troosten en zullen zorgen voor levensvreugde. Hoe bijzonder is dat?

En: hoe voelt het om een nummer te maken dat door een miljard mensen wordt gehoord?

Of: ik heb eens een blog geschreven of hoe het gesprek met jou aan te knopen.

Op deze manier zou het gesprek toch wel op gang moeten kunnen komen.

 

Paul McCartney, once again

Onlangs schreef ik over Paul McCartney. Over zijn optreden in New York, ter gelegenheid van het openen van het City Field stadium.

En nu (maart 2012) ben ik zelf naar een optreden gegaan. In Ahoy Rooterdam. Dat was een feest! Dat was fantastisch! Daar stond deze bijna 70-jarige rocker te spelen alsof hij 20 was. En hij genoot!

Vooral Beatle-nummers kwamen langs. En een aantal zeer goede Wings-nummers. Ik denk niet dat er een nummer bij was dat ik niet mee kon zingen. Zo dichtbij de Beatles was ik nog nooit geweest. Zoals ooit iemand schreef, bij een andere gelegenheid waarbij Sir Paul optrad, he wrote them, he sang them, how close can you get?
Er zat een tribute aan John Lennon bij, aan George Harrison en vanuit het publiek werd spontaan Yellow Submarine, ooit door Ringo Starr gezongen, gescandeerd.

Voor de liefhebber hierbij een linkje naar het optreden in Ahoy. Met de setlist en wat filmpjes.

http://www.setlist.fm/setlist/paul-mccartney/2012/ahoy-rotterdam-netherlands-7bde3224.html

Paul McCartney, meer dan een rocker!

Ik zag laatst een tv programma over Paul McCartney. Wat is het toch een artiest, wat een rocker! Ik heb zelden meer veelzijdigheid en creativiteit gecombineerd met muzikaliteit gezien. Je herkent zijn stemgeluid wel, maar het is dan weer hard, dan weer zacht, blues, romantisch, rauw, de woorden, de teksten en keiharde rock, allemaal afgewisseld, tientallen jaren lang. Zo kan ik wel doorgaan. Ik doe hem vast tekort. Hij heeft nog talloze ander dingen buiten het zingen om gedaan.

Hij heeft niet alleen klassiekers op zijn naam staan, maar ook klassieke muziek. En nu heeft hij er weer jazz aan toegevoegd. Kisses On The Bottom. In de top 2000 staan veruit de meeste nummers van hem, vanuit zijn rol bij de Beatles, Wings en Paul McCartney als solo zanger met een band. En dat al 50 jaar! De meeste bands laten toch meestal meer van hetzelfde zien en horen. De Stones, Queen, Elvis, Michael Jackson, Abba, Madonna, etc., etc. Stuk voor stuk ook fantastische artiesten en groepen en ik luister er graag naar en van sommige ben ik ook een enorme fan.

Waar het mij bij Paul McCartney om gaat is wat ik hierboven al schreef: veelzijdigheid en creativiteit gecombineerd met muzikaliteit. Het was overigens een optreden waarmee het Stadion in New York ‘City Field’ werd geopend. Het stond op de plaats waar in 1965 de Beatles in het toenmalige Shea Stadium hadden opgetreden en waarbij ze zichzelf niet meer konden horen, vanwege het lawaai van de fans.