Onlangs weer eens bij een pensioenbijeenkomst geweest. Van de Pensioenfederatie in het World Forum in Den Haag. Ik wilde weten wat ze over het korten van pensioenen te zeggen hadden. En tegelijkertijd kwam het onderwerp in de Tweede Kamer aan de orde. Dus ’s avonds naar het NOS Journaal gekeken. Pensioenen zijn en blijven super actueel. Maar iedereen – jong en oud, deskundigen en toezichthouders – heeft er zo langzamerhand een nare smaak van in de mond.

De Pensioenfederatie had het over de technische kant van het korten. Het Journaal daarentegen, deelde de mensen die hier wat van vinden in twee groepen in: optimisten en pessimisten.

De optimisten zeggen, er is voldoende geld en in al die jaren die er voor ons liggen, komt het met zoveel geld helemaal (weer) goed. Dus weg met die miezerige boekhoudregels, dat is voor bange mensen.

De pessimisten zeggen, dat je de rekening van de tekorten van nu niet naar de volgende generatie moet (willen) doorschuiven. Misschien komt het niet goed en dan zit de jongere generatie met de gebakken peren.

Ik behoor tot de groep optimisten. Zo sta ik in het leven.