Tag archieven: The Beatles

The Cavern Beatles: een nostalgische ervaring

Cultuur, , , , , ,

Hier eens een ander geluid dan al het nieuws over het Corona-virus. Want net voor zijn uitbraak in Europa en Nederland, gingen wij niets vermoedend naar The Cavern Beatles. Een week later was alles gesloten!

Kenners weten meteen dat The Cavern de Liverpoolse kelder is waar The Beatles in 1962 ontdekt werden. The Cavern Beatles is een imitatie groep, zoals er zo vele zijn, The Fab Four, The Wanna Beatles, The Analogues en vele, vele anderen. Gisteren speelden dus The Cavern Beatles in het overvolle World Forum in Den Haag en wat een succes was dat!

Op het randje

Lees verder The Cavern Beatles: een nostalgische ervaring →

Abbey Road

Cultuur

Het is vijftig jaar geleden dat langspeelplaat Abbey Road van The Beatles uitkwam en niet veel later kocht ik hem zelf.

Ik heb daadwerkelijk de opwinding van bijna elke nieuwe plaat van The Beatles – elpee of single – meegemaakt. Bijna vanaf het begin. Dus platen als All My Loving, Help, We Can Work It Out, Good Day Sunshine, Lady Madonna, Hey Jude, enzovoort, enzovoort. We volgden de top-40, fietsen iedere donderdagmiddag langs Discofiel, de plaatselijke platenzaak, voor het meest recente exemplaar. Wie stond er op één en wat was er van onze favorieten geworden? Dat was de vraag die ons bezig hield.

Heintje

Lees verder Abbey Road →

Een ‘near miss’ (4)

Zeilen, , , ,

In deze rubriek verhaal ik over de bijna ongelukken (near misses) die mij met mijn avontuurlijke vader overkwamen. Deze keer niet echt levensgevaarlijk, maar toch wel erg spannend: wier in de schroef! Hier volgt het relaas.

Toen ik een jaar of tien was, kocht mijn vader zijn eerste boot: een Waterland kruiser van ruim zeveneneenhalve meter. Een motorboot dus. Hij wilde liever zeilen, maar begreep dat je eerst enige ervaring op het water op moest doen, alvorens het echte werk kon beginnen. De verkoper zei het zo: “meneer De Soet, u gaat nu zeebenen krijgen”. Motorboot of niet, ik vond het prachtig.

Terzijde: Beatle-kuif

Lees verder Een ‘near miss’ (4) →

Doorstroming verkeer: duurzaam

Maatschappij, , , , ,


Valt u dat nou ook op? De stoplichten zitten altijd tegen. Er zijn kruispunten waar je voor staat te wachten en vanuit de andere richting blijven de andere auto’s maar doorrijden. Er komt geen eind aan, zo lijkt het. En als je zelf eens vanuit die richting komt aanrijden, springt het licht binnen de kortste keren op rood.

Of, als je dan eindelijk weer rijdt, moet je binnen de kortste keren verderop weer opnieuw stoppen?  De lichten zijn niet op elkaar afgesteld. En dat zou eigenlijk wel moeten.  Want de hoeveelheid energie die opgebracht moet worden tijdens het optrekken, stoppen en weer opnieuw optrekken, met al die auto’s, is enorm.
Want als ik op de elektronische energiemeter van mijn auto kijk, dan blijkt dat hij bij een rustig gangetje van zeg 100 km per uur, zo’n één op twaalf rijdt, dat wordt uitgedrukt als acht en een halve liter op 100 km: 8,5l/100km. Bij het weer optrekken van de auto, bij een stoplicht dat op groen springt, klimt dit op naar 45l/100km. Dus dan rijdt de auto even bijna één op twee! Daarna zakt dat via bijvoorbeeld 30l/100km naar normale waarden. Zouden de stoplichten beter op elkaar worden afgestemd, dan zou ik langer één op twaalf kunnen rijden en daarmee energie sparen. Minder belastend voor het milieu. Duurzaam dus. Staat hoog in het vaandel van menig gemeenteraadslid.

Maar wat blijkt, doorstroming van het verkeer en daarmee energiezuinig rijden heeft geen politieke prioriteit. Het belangrijkste is de auto uit de stad te weren. De leefbaarheid vergroten, heet dat. Dus worden er talloze maatregelen bedacht om het de automobilist zo lastig mogelijk te maken. 

Behalve niet op elkaar afgestemde stoplichten, het opheffen van parkeerplaatsen, krijgen voetgangers en fietsers op de geváárlijkste plaatsen voorrang (op rotondes bijvoorbeeld), om maar te zwijgen van trams en bussen. Enorme stukken weg liggen er stil er verlaten bij, de trambaan, met ernaast een hele lange file op de enkele baan ernaast. En het staat allemaal te ronken, te vervuilen, door alsmaar te stoppen en op te trekken en dus energie te verspillen. Zeer milieubelastend. Over duurzaamheid en leefbaarheid gesproken!

Als de doelstelling en prioriteit doorstroming van het verkeer zou zijn, zou denk ik iedereen meer tevreden zijn.
De voetganger en de fietser hoeft niet altijd en eenzijdig voorrang te hebben. De stoplichten zijn daar nu op ingesteld, maar iedereen weet dat er geen voetganger of fietser is die zich daar iets van aantrekt. Licht op rood of groen, óf ze zien het niet eens, óf ze kijken of ze door kunnen rijden of lopen. Ze houden zich werkelijk nergens aan. Niet dat dat heel erg is. Het is wel erg als er een auto op een zebra afrijdt en de voetganger vervolgens tergend langzaam over de zebra lopen, zo van, dit is míjn recht, zie jij dat niet, jij vervuilende en energieverspillende automobilist!

Elvis, the King of Rock

Cultuur, , , , ,

Ik ben een enorme fan van Elvis Presley. Ik ben dat pas op wat latere leeftijd geworden. Dat dit zo laat kon ontstaan komt simpelweg omdat er in mijn jeugd weinig tot geen Elvis op de radio werd gedraaid. Na 1968 werd het enige dat van Elvis te horen was, gedraaid op Radio Veronica.
In de tijd dat de The Beatles de wereld met beatlemaniabestormden (1963 – 1966), maakte Elvis stompzinnige films, de een nog slechter dan de andere. In 1968 stopte hij daarmee, gedesillusioneerd en kwam terug met de opmerkelijke televisie comeback special. Een buitengewone en bijzondere performance. Een must see. Daarna kwamen er twee hits, In The Ghetto en Suspicious Minds en die werden af en toe op Radio Veronica gedraaid. Na de comeback special trad hij tot zijn dood in 1977 regelmatig op. Daar zijn prachtige dvd’s van. Sommige zijn een weerslag van zijn adembenemende performances. Zie de link naar Suspicious Minds op You Tube: 

http://www.youtube.com/watch?v=SBmAPYkPeYU

Ze zijn om allerlei redenen adembenemend. Te beginnen met Elvis z’n prachtige stem, zuiver, hard en zacht tegelijk en diep. Tijdens een uitzending van de Top 2000 á go go met Mathijs van Nieuwkerk in het een of andere café, werden een aantal uitvoeringen van On Blueberry Hill van onder andere Fats Domino gedraaid. Ook de uitvoering van Elvis kwam langs. Een ‘wouw’ ging door de kroeg!

Daarnaast steelt hij de show. Wervelend. Prachtige bewegingen. Voor vrouwen lijkt mij dat buitengewoon om te zien, zeer sensueel. Voor mannen geldt, als ik voor mezelf spreek, dat het opzwepend is.
Met veel aandacht voor de fans. Dat is nu niet meer voor te stellen. Als je de opname van zijn concerten uit 1970 in Hawaii ziet bijvoorbeeld, dan neemt hij uitgebreid de tijd om van de fans bloemen, zakdoeken en zoenen in ontvangst te nemen. Onvoorstelbaar. Hij zou nu van het podium gesleurd worden!

Een relatief onbekend terrein waar Elvis actief op is geweest, is gospel. Ik heb ergens gelezen dat Elvis na afloop van zijn optredens, zich met zijn band en achtergrondkoor terugtrok en tot diep in de nacht gospels zong. Ook daar zijn cd’s van. Daar moest ik meer van weten. Via iTunes heb ik uiteindelijk wat van die muziek en opnames weten te bemachtigen. In een woord fantastisch! Wat een muziek, rock en gospel vermengd, echt prachtig.

Elvis is helaas veel te vroeg overleden. Hij overleed aan overmatig medicijngebruik. Uppers en downers. Hij werd slechts 42 jaar! Gelukkig leeft zijn muziek voort.

Een linkje van iemand die zo vriendelijk was het in het commentaar te zetten.
http://www.youtube.com/watch?v=yNhO9Sw_OjQ

WAR IS OVER!

Cultuur, ,

In 1969, toen de Vietnam-oorlog zo’n beetje op zijn hevigst was, kon je rond Kerstmis, overal in de wereld in de grote steden lezen, War Is Over! en met kleine letters eronder, If You Want It, Happy Christmas from John & Yoko. Het was mijn vader die mij erop attendeerde.
Mijnvader was niet zoals ik een enorme fan van de Beatles en John Lennon, hij vond die elektrische gitaar muziek maar een hoop herrie. Deze tekst kon hij echter wel waarderen. En niet alleen vanwege zijn strekking, beëindig de oorlog door te willen, maar ook door de beknoptheid van de tekst. Hij zei mij zeer onder de indruk te zijn. Dat John Lennon met slechts zeven woorden de essentie had geraakt. Oorlog eindigt alleen als we het willen. Wat een mooie kerstgedachte.
In der Beschränkung zeigt sich der Meister (Goethe).Dat is een aloude wijsheid, waarvan ook de Griekse filosoof Plato (ca. 427 tot 327 v. Chr.) als volgt getuigde:
Op zekere dag vroeg zijn leermeester Socrates hem een notitie te schrijven. Plato ging aan de slag. Toen het gereed was en hij het Socrates overhandigde bood hij er zijn excuses bij aan. Hij zei dat het hem speet dat het zo lang was geworden, omdat hij weinig tijd had! 

Paul McCartney, once again

Cultuur, , , , , , ,

Onlangs schreef ik over Paul McCartney. Over zijn optreden in New York, ter gelegenheid van het openen van het City Field stadium.

En nu (maart 2012) ben ik zelf naar een optreden gegaan. In Ahoy Rooterdam. Dat was een feest! Dat was fantastisch! Daar stond deze bijna 70-jarige rocker te spelen alsof hij 20 was. En hij genoot!

Vooral Beatle-nummers kwamen langs. En een aantal zeer goede Wings-nummers. Ik denk niet dat er een nummer bij was dat ik niet mee kon zingen. Zo dichtbij de Beatles was ik nog nooit geweest. Zoals ooit iemand schreef, bij een andere gelegenheid waarbij Sir Paul optrad, he wrote them, he sang them, how close can you get?
Er zat een tribute aan John Lennon bij, aan George Harrison en vanuit het publiek werd spontaan Yellow Submarine, ooit door Ringo Starr gezongen, gescandeerd.

Voor de liefhebber hierbij een linkje naar het optreden in Ahoy. Met de setlist en wat filmpjes.

http://www.setlist.fm/setlist/paul-mccartney/2012/ahoy-rotterdam-netherlands-7bde3224.html

Paul McCartney, meer dan een rocker!

Cultuur, , ,

Ik zag laatst een tv programma over Paul McCartney. Wat is het toch een artiest, wat een rocker! Ik heb zelden meer veelzijdigheid en creativiteit gecombineerd met muzikaliteit gezien. Je herkent zijn stemgeluid wel, maar het is dan weer hard, dan weer zacht, blues, romantisch, rauw, de woorden, de teksten en keiharde rock, allemaal afgewisseld, tientallen jaren lang. Zo kan ik wel doorgaan. Ik doe hem vast tekort. Hij heeft nog talloze ander dingen buiten het zingen om gedaan.

Hij heeft niet alleen klassiekers op zijn naam staan, maar ook klassieke muziek. En nu heeft hij er weer jazz aan toegevoegd. Kisses On The Bottom. In de top 2000 staan veruit de meeste nummers van hem, vanuit zijn rol bij de Beatles, Wings en Paul McCartney als solo zanger met een band. En dat al 50 jaar! De meeste bands laten toch meestal meer van hetzelfde zien en horen. De Stones, Queen, Elvis, Michael Jackson, Abba, Madonna, etc., etc. Stuk voor stuk ook fantastische artiesten en groepen en ik luister er graag naar en van sommige ben ik ook een enorme fan.

Waar het mij bij Paul McCartney om gaat is wat ik hierboven al schreef: veelzijdigheid en creativiteit gecombineerd met muzikaliteit. Het was overigens een optreden waarmee het Stadion in New York ‘City Field’ werd geopend. Het stond op de plaats waar in 1965 de Beatles in het toenmalige Shea Stadium hadden opgetreden en waarbij ze zichzelf niet meer konden horen, vanwege het lawaai van de fans.