In de rubriek over het corona virus – ja het is echt een rubriek aan het worden, dit is al nummer 8 van ‘Corona en zo’! – het volgende: de cijfers zijn weer drastisch gestegen. Gisteren alweer bijna 10.000! de dagen ervoor rond de 9.000.
Verwacht van mij geen grote vergezichten terugblikkend in de geschiedenis, als het gaat om Bevrijdingsdag. Ik ben van net na de Tweede Wereldoorlog, ben er mee opgegroeid en opgevoed, maar maakte hem niet mee. Ik kan dus alleen maar schetsen hoe ik de bevrijdingsdagen beleefde. Eén ervan is mij bijgebleven.
De eerste Bevrijdingsdag die ik bewust beleefde was die van 1960. Ik was zes, bijna zeven. Eens in de vijf jaar kreeg je vrij van school en ook al was ik pas een eerste klassertje (groep drie), zo’n doordeweekse dag vrij, daar was niets mis mee.
Al eens in Berlijn geweest? Ik ben er om precies te zijn drie keer geweest. De eerste keer was 1979, midden in de tijd van de Koude Oorlog. Met de auto reden we twee uur door de ‘corridor’ tussen West-Duitsland en West-Berlijn. De grensovergangen met daar tussenin het ‘niemandsland’, waren een belevenis op zich. In West-Berlijn maakte de Muur de meeste indruk. Daarna de Brandenburger Tor, waar we alleen vanaf een verhoging naar konden kijken, over de Muur heen. Het was op die plaats waar president Kennedy in 1963 zijn gedenkwaardige toespraak hield met daarin de historische woorden “Ich bin ein Berliner!”
In de zomer 2013 viel mijn oog op een terugkerend artikel uit De Volkskrant. Er werden aan verschillende mensen steeds dezelfde zes vragen gesteld. Ik nam mij voor die vragen ook eens beantwoorden. Steeds één per blog.Lees verder Wat zijn dit voor vragen? Vraag 4 van 6: Wie moet de leider zijn?
Van de zomer viel mijn oog op een terugkerend artikel uit De Volkskrant. Er werden aan verschillende mensen steeds dezelfde zes vragen gesteld. Ik nam mij voor die vragen ook eens beantwoorden. Steeds één per blog.
Het antwoord hangt van de definitie van oorlog af. Zoals het hier vermoedelijk is bedoeld, in de traditionele Tweede Wereldoorlog-zin, meen ik van niet. Het lijkt mij in die zin niet meer mogelijk. In ieder geval niet in West-Europa. We zijn het ontgroeid. We zijn volwassener geworden. Hoe zit dat?
Het militair-strategische boek van de Duitse generaal Carl von Clausewitz (1780-1831), Vom Kriege, vertelt mij, dat oorlog door de eeuwen heen een politiek middel was om doelen te bereiken. Het boek kent als beknopte conclusie de beroemde stelling: “Oorlog is de voortzetting van politiek met andere middelen”. Waar de gebruikelijke middelen van de buitenlandse politiek falen, blijft de oorlog als enig machtsmiddel over, zo meent Von Clausewitz.
Ontwikkeling in de strijd
Daar zijn wij nu, meen ik, aangekomen. Maar dan wel in mijn interpretatie: een strijd van allen tegen allen, is niet een echte oorlog, met legers en veldslagen, maar een dreiging, bijvoorbeeld van het terrorisme zoals we dat inmiddels kennen. Er ontstaan cellen, soms in onze eigen omgeving, die ondernemen actie om hun eigen, vaak ideologische redenen. En men vindt daarbij zelf ook vaak de dood. Je weet niet waar, niet wanneer, niet door wie en niet tegen wie.