Tag archieven: Verwonderpunten

Woman Only

Maatschappij, , , , ,

Onlangs had ik weer eens een verwonderpunt. Wat was het geval?
Langs de snelweg op een parkeerplaats stond het bord ‘woman only’. Het was bij Hajé restaurant langs de A6, iets voorbij Almere.
Je weet wel, iets verderop heb je de Noordoostpolder, met daarin het eiland Schokland. Daar heb ik wel eens over geblogd. Dat geheel terzijde.
Wat is dat nu voor een bord, vroeg ik mij af? ‘Woman Only’. Ik zag het bord toen ik op die parkeerplaats met mijn dochter, Renée, een stop maakte. We gingen in het wegrestaurant even een tosti eten. Het was midden op de dag, er stond niemand, net zoals ook zo vaak het geval is bij invalidenparkeerplaatsen. Dat laatste vind ik overigens oké. Maar dit kwam wel wat raar over: ‘woman only’. En waarom in het Engels?
Mijneerste reactie was dat dit discriminerend is: hoe kun je vrouwen nou anders behandelen? Navraag bleek op te leveren dat het om ’s nachts zou gaan. De parkeerplaats is het dichtst bij het restaurant gelegen. Net zoals overigens die voor de invaliden. Ook al niet zo’n fijn idee. Om daarmee op een hoop te worden gegooid.
Het idee bleek te zijn, dat ’s nachts vrouwen, door op deze voor hen gereserveerde parkeerplaats te parkeren, het restaurant veiliger kunnen bereiken. Ze moeten nog steeds een stuk lopen, hoor. Want de parkeerplaatsen zijn door de lokale omstandigheden ter plaatse niet direct naast het restaurant gelegen. Dus de risico’s blijven aanwezig. 
 
Ennu komt het: ’s nachts is het restaurant gesloten!
Hoe dan ook, overdag is zo’n speciale parkeerplaats voor vrouwen niet nodig. En onnodig betuttelend. Iedereen zou op die plaats moeten kunnen staan.
Volgendevraag, hoe dwing je dit af? Staat op de auto ergens een teken, deze auto is van een vrouw? Liggen misschien schoenen met hoge hakken (stiletto’s) op de bank?

De Librije Experience: verwonderpunten

Cultuur,

Ruim een jaar geleden was ik te gast bij de Librije in Zwolle. Een beroemd restaurant en een van de twee restaurants in Nederland dat drie sterren heeft.
Mijn bezoek bestond uit een aantal verwonderpunten: om te beginnen kwam ik rond een uur of zes aan, helemaal uit Den Haag, bijtijds – om vier uur – vertrokken. We zouden om zeven uur met mijn gezelschap aan tafel gaan en je weet niet wat je allemaal onderweg tegenkomt.
Voor de deur aangekomen, bleek er geen parkeergelegenheid te zijn. Verwonderpunt één! Een restaurant van een dergelijke standing zou toch de mensen die met de auto komen, een parkeerplaats moeten bieden. Ik belde ze op en vroeg ze waar ik de auto kon parkeren. Dat kon zo’n vijfhonderd meter verderop, in een parkeergarage naast Librije’s Hotel. Goed, daar zou ik heen rijden. Daarna hadden ze toch wel aan de bar een plaatsje voor me, waar ik even kon wachten op mijn gezelschap, totdat we compleet waren?
Nee dat kon niet, men ging pas om zeven uur open. Dan was ik uiteraard van harte welkom. Tweede verwonderpunt: in het verlengde van het eerste verwonderpunt, kun je verwachten dat mensen van heinde en verre komen, te vroeg zijn en binnen even willen wachten, met een drankje. Ik zei hen dat en ik moet zeggen, daar hadden ze wel een oplossing voor: ze stelden voor dat ik even zou wachten in de tuin van Librije’s hotel.
In de tuin? Het was december en het stormde. Toch maar even gaan kijken. En toen gebeurde het: ik werd door een man in een rokkostuum ontvangen. Hij stelde zich voor als Hans en kondigde aan mijn butler voor de avond te zijn! Ik vertelde hem dat ik alleen maar even langskwam om te wachten en dat ik na één drankje naar het restaurant wilde. Geen enkel probleem, zei hij. U kunt comfortabel in de tuin gaan zitten, die hij mij inmiddels liet zien. De tuin was geheel overdekt en er stonden grote kachels het geheel behaaglijk warm te stoken. Hij voegde er aan toe dat hij mij persoonlijk met de auto bij het restaurant zou afzetten, ik hoefde maar een kik te geven. In de tussentijd kreeg ik een glas rode wijn, van uitstekende kwaliteit en de code voor het draadloos internet. Ik was ondersteboven van deze service. Verwonderpunt drie!
 
Toen het zeven uur was, reed hij een gloednieuwe Mercedes voor, waarin ik achterin plaats nam en waar hij mij als beloofd mee naar het restaurant reed. De wijn hoefde ik niet te betalen. Ik heb het gecheckt: het glas werd ook niet bij de rekening van het restaurant opgeteld.
Een vierde en vijfde verwonderpunt was het feit dat we met z’n zessen aan een veel te klein tafeltje werden gezet. We konden ons nauwelijks bewegen. Desgevraagd werden we wel echter snel verkast naar een ruimte voor ons gezelschap alleen. En vanaf dat moment verliep alles als een wonder: het ene na het andere overheerlijke, sublieme gerecht werd op de meest prachtig vormgegeven schalen, schotels en borden geserveerd. Het was een belévenis. Dus afgezien van de verwonderpunten die op een bijzondere manier werden opgelost, deed het geheel zijn eer aan. 
 
En de prijs? Ook dat was een verwonderpunt!