Eind augustus reisde ik naar Washington DC voor de ‘Celebration of Life’ van mijn overleden neef John (klik hier voor de blog over John). Na deze bijzondere bijeenkomst, reisde ik naar Atlanta, waar ik mijn echtgenote ophaalde om samen naar vrienden in South Carolina te gaan. Met een gehuurde Mustang Covertible reed ik in zuidelijke richting over de Blue Ridge Parkway.
Mijn volle neef John Harrington is overleden. In maart kreeg ik bericht dat bij hem een hersentumor was ontdekt en dat de doktoren hem twaalf maanden gaven. Het werden er slechts vier. De tumor was dermate agressief dat het vrij snel gebeurd was.
Voordat de behandeling begon, kwam hij nog één keer naar zijn geliefde streek in Frankrijk, de Vendée, alwaar ik hem eind maart opzocht.
De huidige, bij de verkiezingen verslagen president van de VS, Trump, geeft niet op. Hij ‘concedes’ niet, blaast niet de aftocht, geeft zich niet gewonnen. Ik blogde al dat hij niet tegen zijn verlies kan en alles uit de kast zal halen om verlies te voorkomen. Waaronder de weigering mee te werken aan een ‘smooth transition’. Het doet er voor hem niet toe dat zijn acties ten koste van zijn land zullen gaan en wat ons betreft ook indirect van Europa en dus ook Nederland. Het geeft een ‘unheimisch’ gevoel. Voor mij als Nederlander. Kun je nagaan hoe een groot deel van de Amerikanen zich zullen voelen.
De Amerikaanse verkiezingen komen eraan. In dat verband een blog over een mening van een van mijn classmates uit 1981. Eerst even ter verduidelijking, de achtergrond van deze groep:
Al eens eerder blogde ik over mijn jaar in Lausanne waar ik in 1981 voor een MBA studeerde. Met de groep studenten van zo’n vijfentwintig nationaliteiten vormen we nog steeds een hechte groep. Al bijna veertig jaar.
Inmiddels hebben we ook een what’sapp groep en daarin wordt van tijd tot tijd – in het Engels – heftig en soms tot vervelends toe over van alles gediscussieerd. Dit keer ging het over de verkiezingen in de VS. Een van de classmates beweerde dat Trump zo gek nog niet was, hij had immers veel van zijn verkiezingsbeloftes ingelost. Wat door anderen op zijn zachtst gezegd werd betwijfeld. Dit is wat ik ervan vind.
het is alweer enige tijd geleden toen ik tijdens een wandeling met mijn partner, het over de moord op George Floyd in Minneapolis, Minnesota had en de massale, wereldwijde reacties daarop. Black Lives Matter. Ik uitte mijn gedachte om er een blog over te schrijven. Al pratende kwamen we tot de conclusie dat dit een moeilijk te bespreken onderwerp is, het is oppassen geblazen. Destijds tijdens de terroristische aanslagen en moordpartijen bij onder andere Charlie Hepdo in Parijs, ging het over vrijheid van meningsuiting. Ik bepleitte in een blog dat vrijheid van meningsuiting een recht is en dat er dus een plicht, een verantwoordelijkheid, tegenover staat. Met racisme is het anders: racisme en discriminatie zijn verboden. Punt. Geen enerzijds, geen anderzijds. De uitdaging is nu om er desondanks genuanceerd over te schrijven.
We rijden over Highway 1 aan de Westkust van de Verenigde Staten. Ook door Californië. Een beroemde, meestal tweebaansweg. Hij is lang, hij loopt van Canada naar Mexico langs alle westkusten van deze landen. We rijden het stukje van San Francisco naar Monterey, zo’n tweehonderd kilometer zuidelijker.
De golven rollen aan…
Het is Clinton versus Trump. In Amerika stem je op ‘election day’ op veel meer kandidaten dan alleen de volgende president. Naast de stem op een presidentskandidaat wordt er voor de Senaat gestemd, het Huis van Afgevaardigden, Senaat en Huis van de staat, de gouverneur. Vervolgens stemt men voor de ‘county’ waar ook allerlei officials moeten worden gekozen, waaronder de sheriff. En dan heb je nog de hoofdstad van de county. Daar kies je de ‘mayor’ en vertegenwoordigers in de city council. Misschien vergeet ik er nog een paar, zoals zelfs leden van een schoolbestuur.
Als altijd houdt ook in Nederland de Amerikaanse verkiezingsstrijd de gemoederen bezig. Deze keer is het wel helemaal raak! Overal kun je lezen en horen dat men zich zorgen maakt over de mogelijkheid dat de clown Donald Trump wint. Men is niet zozeer voor Hillary Clinton, zoals acht en vier jaar geleden men hier te lande massaal voor Barack Obama was en ook gebleven, men is vooral tégen Donald Trump.
Ik sluit niet uit dat Trump wint.
Net als met het Brexit referendum zou het ook in de VS wel eens raar kunnen lopen. De VS heeft een volstrekt verouderd verkiezingssysteem, met z’n kiesmannen. Het is al ruim twee eeuwen onveranderd. Ik heb daarover al eens geblogd (zie onderaan). Daardoor verlopen de verkiezingen onvoorspelbaar. Het is in de VS niet zomaar de helft plus één.
Laatst was ik weer eens in de VS, ik reisde samen met een vriend per auto van Washington
DC helemaal naar de Florida Keys. Een ‘roadtrip’. Onderweg interviewden we Amerikanen over wat ze van Donald Trump vonden. De resultaten verrasten. Een aantal die eruit sprongen, vermeld ik hier.
In North Carolina spraken we met de hotelmanager van ons hotel. Hij was zwart en
onmetelijk dik. Hij beweerde het land te zullen verlaten, als Trump zou worden gekozen. Hij vond Trump een hele slechte ontwikkeling en maakte zich grote zorgen. Ook de Confederacy en zijn Confederate vlag vond hij een belediging aan het adres van alle zwarten en minderheden.
Over de politieke impasse in de VS heb ik al eens geblogd, zie hier. De strekking was dat de Amerikanen zich door hun conservatisme helemaal klem hebben gezet.
De geschiedenis wijst uit dat leiders soms geneigd zijn avonturen in het buitenland te zoeken, teneinde interne strubbelingen te verbloemen of te doorbreken. Met andere woorden, een oorlog zet alles op zijn kop en daarna hoopt de leider sterker tevoorschijn te komen. Of, als de leider in het proces het loodje legt, hoopt men weer met een schone lei, een beter stelsel dus, te kunnen beginnen. Lees verder Donald Trump, gevaar of doorbraak?