Tag archieven: Zeilen

Poëzie

Cultuur, , , ,

 

van-dis-brildwddEen aantal jaren geleden zag ik Adriaan van Dis weer eens op televisie. Hij gaf zijn visie als tafelheer bij De Wereld Draait Door in verband met poëziedag destijds. Tot 3 februari is het poëzieweek.

Gepassioneerd

Hij deed dat op een gepassioneerde en inspirerende wijze. Ook presentator Matthijs van Nieuwkerk kwam tot de conclusie dat de wijze waarop Van Dis vol vuur en gedragen een aantal gedichten ten gehore bracht buitengewoon stimulerend werkte. Wat mij aansprak was zijn mening dat al dat ge-analyseer van gedichten de beste manier is om gedichten je tegen te gaan laten staan.  Klik hier voor de uitzending.

Lees verder Poëzie →

Dichtregels in het zand

Cultuur, , , , ,

VlielandVliehors-Vlieland

Ik was laatst op het strand in Vlieland. We waren met onze lemsteraak Roos naar de Wadden, zoals eigenlijk ieder jaar. Klik hier voor mijn eerdere blogs over het ‘eilandgevoel‘, de waddeneilanden en vooral Vlieland.

Wielspoor

Op het strand werd ik getroffen door dichtregels in het zand. Dichtregels! Ze  waren Vliehors-Vlieland 2moeilijk te lezen, omdat er voetstappen doorheen liepen – hoe kan het ook anders op het strand. Bij nadere bestudering zag ik dat de dichtregels zich herhaalden. Ze gingen eigenlijk alsmaar door. Ze behoorden tot een wielspoor! Kun je dat voorstellen? Het profiel van een band in de vorm van dichtregels!  Lees verder Dichtregels in het zand →

Vakantie met de Roos

Zeilen, , , ,

Hebt u dat ook wel eens? Dat juist als jíj met vakantie gaat, het weer omslaat. En als je dan weer terug bent, slaat het weer om.

Dat hadden wij dit jaar. We hebben dit jaar kans gezien precies tussen twee perioden van mooi, zonnig en warm weer in met vakantie te gaan. Drie weken lang. De eerste week woei het hard en gegeven het feit dat we met de Roos, een redelijk grote zeilboot, op pad gaan lijkt dat plezierig, maar het woei soms wel erg hard en dan is dat niet zo. Dan wordt op het water vertoeven, zeilend of anderszins, meer overleven.

De tweede week werd het vooral koud en ook nat. Wat dat laatste betreft, vaak is het zo, dat het toch veel korter regent dan je, binnen zittend, denkt. Op een gegeven moment werd het zo koud, dertien graden, dat we besloten de Wadden, waar we inmiddels waren aangekomen, te verlaten en terug naar het binnenland te gaan. Daar is het altijd een paar graden warmer dan aan de kust. Dat is in Scheveningen, waar we wonen, ook zo. De derde week werd het beter, de zon begon te schijnen, het bleef droog, maar het was nog steeds behoorlijk koud: zeventien graden.

Ondanks dit relaas over het weer, hebben we het erg naar ons zin gehad. We hebben van de ‘nood’ een deugd gemaakt en zijn naar gebieden gegaan waar we normaalgesproken niet komen. Zo kwamen we in Lelystad, in Batavia-haven om precies te zijn. Het is een rustige haven vlakbij de Batavia-werf en Batavia Stad. De haven heeft een enigszins mediterrane uitstraling, met een kleine boulevard met kroegen en restaurants. Daar hebben we gezellig van genoten. Batavia Stad is een outlet, met tal van beroemde merken die hier ‘voor weinig’ hun leftovers slijten.

Na Lelystad zijn we naar Blokzijl gevaren. Ook al zo’n plaats waar je nooit komt, behalve om er te eten bij ‘Kaatje bij de sluis’. Blokzijl en Vollenhoven, zijn voormalige Zuiderzee stadjes en die uitstraling hebben ze weten te behouden: je ziet de oude vissersboten, botters, aken, bollen, schokkers  in de oorspronkelijke haven voor je. Je moet dan wel even door alle motorboten ‘heen’ kijken.

Van Blokzijl gingen we het natuurgebied De Wierden en de Weerribben in. En naar Giethoorn natuurlijk. In Giethoorn hebben een zogeheten fluisterboot gehuurd om door het dorpje en natuurgebied te varen. Een fluisterboot is overigens qua model een replica van een punter, een visserszeilbootje. Er zit nu een elektrische buitenboordmotor op. Vandaar het woord ‘fluister’, want de motor maakt geen lawaai. Het was leuk om te doen en Giethoorn vanaf het water te zien. Het deed me denken aan de film Fanfare van Bert Haanstra uit 1958 waarbij twee rivaliserende fanfare-orkesten elkaar te lijf gaan om een bittere maar komische strijd uit te vechten.

Ook de Weerribben hebben we bezocht. We voeren er met de Roos doorheen. Als je ooit in Nieuwkoop of Vinkeveen bent geweest, kijk je er niet zo van op: het gaat om het afsteken van turf en vervolgens het verbouwen van riet. Maar mooi is het wel.

Koud maar voldaan keerden we naar Woudsend terug.

Zeilen met de Jet

Zeilen, , , , , , ,

Er zijn van die momenten dat het leven echt aangenaam is, ondanks alle crises die we om ons heen ondervinden, respectievelijk ons laten aanpraten. Zo hebben we een kleine zeilboot, een ‘valk’. Dit type kleine zeilboot heet Geuzenvalk. En hij, eigenlijk zou je moeten zeggen ‘zij’, heet Jet. We hebben het verder over dé Jet. Want zij is geen persoon, maar een ding.
We zeilen er af en toe mee op de de Friese meren, meer in het bijzonder het Heegermeer en de Fluessen. En dat is echt prettig en leuk.
Het is een heerlijke boot. Je blijft er redelijk droog in, hij buist namelijk niet zoveel, tenzij het hard waait. Dan komt er soms toch echt wel buiswater (spatwater) binnen. Bij een beetje wind gaat hij al gauw hard en schuin. Het zeilen met zo’n Valk is echt watersport. Want je bent dicht bij het water. Je kunt overal varen, hij steekt niet diep. De kiel steekt slechts 80 centimeter Je kunt heerlijk langs het riet scheren of dwars over het meer gaan,. Bij een Noordwesten wind kun je helemaal over het Heegermeer en de Fluessen naar de Galamadammen zeilen, in één ruk. En dan weer terug. Alles bij elkaar heb je daarmee met een redelijk windje in anderhalf uur heen en anderhalf uur terug, een flink eind af gelegd.
Je kunt, als je dat zou willen, er met z’n vieren in slapen, maar dat is echt iets voor jongelui, zij slapen immers onder alle omstandigheden. Alhoewel, ik met zeggen, dat ik best samen met mijn Jolan met z’n tweeën een paar nachtjes op de Jet zou willen doorbrengen. De breedte van de kuip, waarvan je op de bodem slaapt, is van een twijfelaar, dus dat zou wel moeten gaan. Toen ik de leeftijd van zo’n 20 jaar had, sliepen we met z’n vieren in een 16 Kwadraat, een grote BM in de volksmond geheten en die is kleiner dan de Valk. Enfin, lijkt me toch wel erg leuk.
 
De boot is in een oogwenk opgetuigd en afgetuigd. Dat gaat zo snel, dat het geen beletsel vormt om ‘even’ een rondje om het meer te doen. Er hangt een hulpmotortje van drie pk achterop. Heb je niet echt nodig, maar is wel handig. Als ergens door bebouwing of bossages de wind wegvalt, hup motortje aan en je bent er weer doorheen,
Wat ook leuk is, is varen met de Roos. Dat is een onderwerp voor een volgende blog.

Mijn vader

Bewustwording, , , ,

Binnenkort wordt ik 60! Kijk, dat is nog eens een leeftijd. Ik kan er ook nog niet helemaal goed bij, het klinkt zo oud en zo wijs. Erg druk maak ik me er overigens niet om.
Wel over iets anders rondom mijn zestigste verjaardag. Want wat is het geval?


Het zorgt ervoor dat ik erg bezig ben met mijn overleden vader. Hij overleed namelijk toen hij 60 was. Zo’n drie maanden na zijn verjaardag. Hij was vanaf z’n 58ste ernstig ziek. Ongeneeslijk. Hij lag eindeloos lang in het ziekenhuis. In Den Haag. Ik studeerde in Leiden en reed twee keer per week naar hem toe om hem te bezoeken.
Op een gegeven moment ging het ineens weer beter. Hij kwam thuis. Hij reed weer auto, ging naar van alles toe. De ziekte leek (toch nog) overwonnen. En dat was precies rond z’n zestigste verjaardag. Hij gaf zelfs een verjaardagsborrel. Ik zie hem nog staan. Hij stond in de woonkamer, met z’n rug naar de haard en hield een korte toespraak. Hij wilde iedereen die zo goed voor hem had gezorgd, bedanken, de afgelopen jaren, de mensen die op bezoek waren geweest, enzovoort. Ineens werd het hem teveel. Moest het wegslikken. De rillingen liepen me over de rug.

Maar we waren blij en opgetogen. Alles ging weer goed. Hij zou met vervroegd pensioen gaan, dingen ondernemen, dingen afronden. En ineens lag hij weer in het ziekenhuis, dit keer in Amsterdam. Dus ging ik ook daarnaar toe. Waar het nu vooral om ging was pijnbestrijding. Het ging bergafwaarts. Hij werd steeds magerder, had veel pijn. Kerst kwam eraan, de jaarwisseling.
Ik zou begin januari op de wintersport gaan. Bij het afscheid op Nieuwjaarsdag, zei hij mij nog: ‘ik weet niet of ik je nog zie’. Ik zei: ‘vast wel, daar ben ik van overtuigd’. Twee dagen later, op 3 januari, is hij overleden. De manier waarop dat is gegaan, is een apart verhaal. Ik weet niet of ik er aan toe ben dat aan mijn blog prijs te geven.
Hoe het ook zij, ik vraag me vaak af, de laatste jaren, toen mijn vader zo oud was als ik nu, wat deed hij toen. Toen hij 53 was, deed hij dit of dat? Of 54, enzovoort. Of een bepaalde herinnering die me ineens te binnen schiet. Ik denk dan, hij moet zo of zo oud geweest zijn. Dat is altijd zo doorgegaan. Vaak heeft het met onze gemeenschappelijke passie te maken: zeilen.
 
Maar binnenkort kan dat niet meer, dan heb ik hem voor de tweede maal overleefd. Het stemt me niet meer verdrietig, daarvoor is het te lang geleden, al 35 jaar. Maar het zet me wel steeds aan het denken….

Londen is een feest!

Reizen, , , , , , , , ,

De eerste keer dat ik in Londen was, was in 1974. We lagen in de zomer met onze zeilboot in Zuid-Oost Engeland en namen vanwege het slechte weer de trein voor een dagje Londen. Mijn vader en ik.
De hele dag heb ik in Londen rondgelopen, helemaal naar de Tower Bridge en terug (dat er een metro was, had niemand mij verteld en ook kwam ik stom genoeg niet op het idee!). Niettemin ben ik blij bovengronds te zijn gebleven zodat ik alles van deze overweldigende stad als het ware kon ‘inademen’.
 
De tweede keer was in 1981 toen ik bij Shell solliciteerde en daarvoor gesommeerd werd naar het hoofdkantoor (Shell Centre) in Londen te komen.
 
Daarna, na bij Shell aangenomen te zijn, zijn er vele, vele keren zowel zakelijk als privé geweest. Als het zakelijk was, was het soms maar voor een dag. Waar ik m’n afspraak ook had en hoe druk het programma ook was, ik liep iedere keer toch ook even een rondje door de Streets Of London, om de wereldse en Londense sfeer met z’n speciale taxi’s en dubbledeckers te proeven.
 
De laatste keer was ik er met dochter Renée in december 2006. Dat was met haar de tweede keer. Zij had net in mei haar eindexamen gehaald en alsof dat niet genoeg was, deed ze tijdens de herfst in drie maanden in Utrecht ook nog eindexamen scheikunde en natuurkunde. Dat was nodig om haar studie te kunnen gaan doen. Als beloning gingen we met z’n tweeën een weekend naar Londen met als speciaal doel de Queen musical, We Will Rock You te gaan zien.
 
Zoals ik al zei, zakelijk en privében ik vele malen geweest. Zakelijk voor Shell en toenmalige ‘dochter’ Billiton. Privé onder andere met de kinderen. Ik nam ze elk apart mee toen ze twaalf waren en voordat ze naar de middelbare school gingen.
We bezochten de gebruikelijke bezienswaardigheden, zoals St. Pauls Cathedral, Piccadily Circus, Buckingham Palace, Covent Garden, The Big Ben, enzovoort. Rijden met de Underground, the tube, naar de beroemde warenhuizen, als Harrods en Fortnum & Mason. Dit laatste was vooral leuk voor mijn dochters want zij wilden vooral shoppen. Met mijn zoon Bart zijn we speciaal naar een aantal voetbal stadions gegaan: Arsenal en Wembley Stadium. Een belevenis!
Ook  zaten er altijd een of twee musicals in het pakket. We bezochten de prachtigste theaters. Ze deden me  denken aan de Koninklijke Schouwburg in Den Haag maar dan gezellig tussen de Engelsen. Zo zijn we naar The Phantom Of The Opera (Her Majesty’s Theatre) gegaan,  Starlight Express (Apollo Victoria), als gezegd, We Will Rock You (Dominium), Mama Mia (Prince of Wales Theatre) en nog een vele andere. Iedere keer was het een feest.
Dat is de conclusie: Londen is een feest!

Griekenland

Zeilen, , ,

Wat is het eerste dat bij je opkomt als je aan Griekenland denkt? De euro en/of de eurocrisis? Zo’n antwoord reken ik goed! Maar voor mijzelf is het antwoord in de eerste plaats: het zeilen in Griekenland. Ik ben net terug van een weekje zeilen in Griekenland met vrouw, kinderen en aanhang en vrienden, in totaal maar liefst twaalf mensen verdeeld over twee boten.

Talloze woorden komen in me op om deze ervaring te beschrijven: mooi, prachtig, gezellig, chaos, zon, baaien, haventjes, vriendelijk, goed gezelschap, rotzooi, veel wind, weinig wind, heerlijk, warm zeewater, enzovoort, enzovoort. Alles is van toepassing. Geen woord teveel.

Mooi zijn de baaien en de vergezichten, prachtig is het heldere blauwe en daar waar het ondieper is, turquoise water. Gezellige havens zijn er met daarin erg vriendelijke mensen. Goed gezelschap geldt voor mijn gezin, aangevuld nu met nieuwe aanhang en de vrinden met wie we al jaren in de vakanties optrekken. Dit keer vierden we ons tien-jarig jubileum. De rotzooi slaat op de rotzooi aan boord. Als je met acht mensen op een boot zit, hoe groot het jacht ook is, levert dat vanaf het eerst moment een enorme troep op. Handdoeken, kleren, spullen, tassen, enzovoort. Alles door elkaar. Gewoon negeren, dan valt het mee.

Wind is er volop: in de ochtend doorgaans windstil, rond het middaguur trekt de wind wat aan, om soms tegen het begin van de avond met een stijve bries (windkracht zes) te eindigen. Daarna wordt het doorgaans rustiger. Ik zeg doorgaans, omdat het in onze week een middag, avond en nacht heel erg hard gewaaid heeft. Uitschieters van zo’n 35 knopen wind, ofwel tegen windkracht negen aan! Geen oog dicht gedaan! Wel spannend.
Ook zijn we een nacht, terwijl we voor anker lagen, de twee boten aan elkaar, door de draaiende wind van de ankers ‘geslagen’. Klinkt wat zwaar, beter is om van ‘krabbende ankers’ te spreken, maar we waren nog maar een meter van de rotsen af! Opnieuw geankerd, middenin de nacht, aarde donker, prachtige sterrenhemel en… wachtlopen!
De laatste keer dat ik in Griekenland was, zo’n dertig jaar geleden, was het een soort ontwikkelingsland, met een groeipad naar EU-lidmaatschap. Nu heeft het zich ontwikkeld tot een bijna echt Europees land, met goed geplaveide straten, schone wc’s en natuurlijk hogere prijzen. Ik was onder de indruk.
Op de eilanden waar ik vertoefde en waar toerisme the name of the game is natuurlijk, was niets van een eurocrisis te merken. Alles leek verhuurd. Als gezegd, de mensen waren vriendelijk en gastvrij.
Enfin, ik ben blij met mijn bezoek aan het land. Ik realiseer me dat het in Athene mogelijk anders is, maar toch, ik heb genoten en ben tevreden!