Een jaar of negen á tien zal ik geweest zijn, niet ouder. Het was in ieder geval in de tijd dat wij jongens een club met elkaar als schoolvriendjes hadden. Hoe de club heette, weet ik niet meer. We waren met z’n drieën. Ons doel was speelgoed maken voor de jaarlijkse ‘Grote Bazar’ van de school.
Dit is de vierde en laatste blog in een reeks van vier over het het Verpleeghuis waar wij, de kinderen, mijn moeder in hebben laten opnemen. De eerste twee blogs gingen over de voorbereidingen, de derde over de verhuizing.
Nu alles achter de rug is en mijn moeder inmiddels een maand in het verpleeghuis woont, is de centrale vraag die overblijft: deden we het goede? Mochten en moesten we dit (haar aan) doen? Mijn oude moeder van bijna 95 hield al die jaren vol dat ze in haar zo heerlijke appartement wilde sterven en nergens anders. Een begrijpelijke wens. Wij gingen er tegenin. Dat voelde helemaal niet goed.
Dit is de derde blog in een reeks van vier over het het Verpleeghuis waar wij, de kinderen, mijn moeder in hebben laten opnemen. De vorige twee blogs gingen over de voorbereidingen.
De dag van de verhuizing is aangebroken. Spannend. Het gebeurt niet iedere dag dat je je oude moeder van 94 tegen haar wil verkast. Van te voren vergewis ik me ervan dat we in het verpleeghuis zullen worden opgevangen. Mijn moeder zal totaal ontredderd zijn en dus wil ik dat we door professionals bij de receptie worden opgewacht.
Dit is de tweede blog in een reeks van vijf over het het Verpleeghuis waar wij, kinderen, mijn moeder in hebben laten opnemen.
In de week voordat mijn moeder naar het verpleeghuis zou gaan, ging ik alvast even kijken, de maten opnemen en een paar meubeltjes brengen. De kamer is vierenhalf bij vier, met een aparte, redelijk ruime badkamer en een gangetje met kastenwand. Ik schrok van deze geringe omvang. Zou ze hier kunnen leven, komende van haar ruime appartement in Zeist. Het appartement waarvan ze claimde altijd zo gelukkig te zijn omdat het als een goed zittende jas paste.
Dit is de eerste blog in een reeks over het verpleeghuis.
Wij, de drie kinderen van mijn oude moeder van bijna 95, moesten besluiten haar in de gesloten afdeling van een verpleeghuis te laten opnemen. Zoiets doe je niet lichtvaardig. Er komt van alles bij kijken op velerlei gebied, waaronder emotioneel, met als allesoverheersende vraag: doen we het goede?
Verwacht van mij geen grote vergezichten terugblikkend in de geschiedenis, als het gaat om Bevrijdingsdag. Ik ben van net na de Tweede Wereldoorlog, ben er mee opgegroeid en opgevoed, maar maakte hem niet mee. Ik kan dus alleen maar schetsen hoe ik de bevrijdingsdagen beleefde. Eén ervan is mij bijgebleven.
De eerste Bevrijdingsdag die ik bewust beleefde was die van 1960. Ik was zes, bijna zeven. Eens in de vijf jaar kreeg je vrij van school en ook al was ik pas een eerste klassertje (groep drie), zo’n doordeweekse dag vrij, daar was niets mis mee.
In de rubriek Een Near Miss verhaal ik over de bijna ongelukken (‘near misses’) die mij met mijn avontuurlijke vader overkwamen. Deze keer niet echt levensgevaarlijk, maar toch wel erg spannend: het oppikken van drenkelingen voor de Franse kust bij Duinkerken. Hier volgt het relaas.
Ook nu weer een ‘near miss’. Het is de zesde in een reeks. Dit keer over een avontuur met mijn vader en de boot, een gaffel getuigde Scheldeschouw van negen meter. Het was 1967, we waren op de terugweg van onze zomervakantie met de boot van de Duitse Wadden. We hadden het tot Norderney gebracht. En weer terug.
Onlangs vierden we de 91-ste verjaardag van mijn moeder. Inmiddels is dat niet meer een gewone happening waarbij hele familie bij elkaar komt. Dat kan ze niet meer aan, ze raakt ervan in de war. Dus treffen we elkaar – de familieleden – buiten haar om in een restaurant in de buurt.
Deze keer wilde ik over een persoonlijke belevenis vertellen toen ik zo’n drie jaar oud was. De belevenis past in de ontwikkeling van een kind en van de mensheid. Ik blogde daar al eerder over (Zie blog Liefde en dualiteit).
In die blog ging het over de ontwikkeling van de mensheid en de daarin te ontdekken fases. Deze fases doen denken aan de ontwikkeling van de individuele mens: pasgeborene, kind, puber, adolescent, oudere, enzovoort. In vroeger tijden was de ontwikkeling van de mensheid dus ook enige tijd op het niveau van een kind. Net als een kind zich gaandeweg meer bewust wordt, wordt ook de mensheid dat. Het niveau van bewustzijn was in de tijd van bijvoorbeeld Odysseus minder ontwikkeld dan nu.